Naar inhoud springen

Bell P-39 Airacobra

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door Cobatfor (overleg | bijdragen) op 24 mrt 2017 om 21:44. ((GR) File renamed: File:P-39N.jpgFile:P-39N Airacobra of the 357th Fighter Group at Hamilton Field in July 1943.jpg File renaming criterion #2: To change from a meaningless or ambiguous name to a...)
Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.
Bell P-39 Airacobra
Bell P-39 Airacobra
Algemeen
Rol Jachtvliegtuig
Bemanning 1
Status
Gebruik zie tekst
Afmetingen
Lengte 9,2 m
Hoogte 3,8 m
Spanwijdte 10,4 m
Vleugeloppervlak 19,8 m²
Gewicht
Leeggewicht 2425 kg
Startgewicht 3800 kg
Krachtbron
Motor(en) 1× Allison V-1710-85 V-12
Vermogen 895 kW
Prestaties
Topsnelheid 605 km/u
Klimsnelheid 19 m/s
Actieradius 840 km
Dienstplafond 10700 m
Bewapening
Boordgeschut 1 × 37 mm kanon, 4 × 7.70 mm en 2 × 12.7 mm mitrailleurs
Bommen tot 230kg
Portaal  Portaalicoon   Luchtvaart

De Bell P-39 Airacobra was een van de voornaamste jachtvliegtuigen van de United States Army Air Forces bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Het was het eerste jachtvliegtuig met driewielig onderstel, en met de motor geplaatst in de romp achter de cockpit. Ondanks het innovatieve ontwerp, waren de prestaties van de Airacobra beperkt door het gebrek aan een efficiënte turbolader, waardoor het toestel best inzetbaar was op lage hoogtes. De P-39 werd met succes ingezet door de luchtmacht van de Sovjet-Unie aan het Oostfront. Andere belangrijke afnemers van het toestel waren de Vrije Fransen, en de Italië na de overgave in 1943. Uit het toestel werd de P-63 Kingcobra ontwikkeld, die de gebreken van de P-39 moest corrigeren.

Landen in gebruik