David Cotterill

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
David Cotterill
David Cotterill
Persoonlijke informatie
Volledige naam David Rhys George Best Cotterill
Geboortedatum 4 december 1987
Geboorteplaats Cardiff, Groot-Brittannië
Lengte 175 cm
Jeugd
Bristol City
Senioren *
Seizoen Club W (G)
2004–2006
2006–2008
2008
2008–2010
2009–2010
2010–2012
2011
2012
2012–2014
2014–2017
2017
2018
2020–2021
2021
Bristol City
Wigan Athletic
Sheffield United
Sheffield United
Swansea City
Swansea City
Portsmouth
Barnsley
Doncaster Rovers
Birmingham City
Bristol City
ATK
Barry Town United
Newtown
62(8)
18(1)
16(0)
38(6)
4(0)
31(4)
15(1)
11(1)
84(14)
102(14)
15(2)
3(0)
28 (5)
8 (0)
Interlands **
2005–2018 Vlag van Wales Wales 24(2)

* Bijgewerkt op 15 maart 2022
** Bijgewerkt op 15 maart 2022
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

David Cotterill (Cardiff, 4 december 1987) is een Welsh profvoetballer die als buitenspeler speelt.

Clubcarrière[bewerken | brontekst bewerken]

Cotterill begon bij Bristol City waarmee hij vanaf 2004 in de League One speelde. Met Wigan Athletic speelde hij vanaf 2006 in de Premier League maar was geen vaste waarde en werd verhuurd aan Sheffield United dat uitkwam in de Championship. Die club nam hem over en in 2009 kwam hij op een zelfde manier bij Swansea City. Met Swansea promoveerde hij in 2012 naar de Premier League. Zelf bleef Cotterill in de Championship spelen. In 2013 won hij met Doncaster Rovers de League One en sinds 2014 komt hij uit voor Birmingham City. Na een verhuur aan Bristol City verliet hij Birmingham City eind 2017. In januari 2018 ging hij in India voor ATK spelen.

Interlandcarrière[bewerken | brontekst bewerken]

Hij was Welsh jeugdinternational. Cotterill debuteerde op 12 oktober 2005 in het Welsh voetbalelftal in de WK-kwalificatiewedstrijd in Cardiff tegen Azerbeidzjan (2-0) als invaller na 73 minuten voor Ryan Giggs.[1] Hij maakte deel uit van de Welshe selectie op het Europees kampioenschap voetbal 2016. Wales werd in de halve finale uitgeschakeld door Portugal (0–2), na in de eerdere twee knock-outwedstrijden Noord-Ierland (1–0) en België (3–1) te hebben verslagen.

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]