Dr. Lonnie Smith
| Lonnie Smith | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Dr. Lonnie Smith in 2013
| ||||
| Algemene informatie | ||||
| Geboren | 3 juli 1942 | |||
| Geboorteplaats | Lackawanna | |||
| Overleden | 28 september 2021 | |||
| Overlijdensplaats | Fort Lauderdale | |||
| Land |  Verenigde Staten
| |||
| Werk | ||||
| Genre(s) | jazz | |||
| Beroep | muzikant | |||
| Instrument(en) | hammondorgel | |||
| Officiële website (en) AllMusic-profiel (en) Discogs-profiel (en) IMDb-profiel (en) MusicBrainz-profiel | ||||
| ||||
Lonnie Smith (Lackawanna, 3 juli 1942 – Fort Lauderdale, 28 september 2021)[1][2][3][4][5], die de artiestennaam Dr. Lonnie Smith gebruikte, was een Amerikaanse jazzorganist.
De bijnaam 'dokter' kreeg hij naar eigen zeggen omdat hij zijn funky groovende spel zelf had uitgedokterd. Hij gebruikte het om verwarring van zijn persoon met Lonnie Liston Smith te voorkomen.
Biografie
[bewerken | brontekst bewerken]Lonnie Smith kwam al vroeg in aanraking met muziek en begon trompet te spelen. Hij zong verder bij zanggroepen als The Teen Kings. Hij begon meer toevallig op 20-jarige leeftijd hammondorgel te spelen. Zijn onorthodoxe, aan rhythm-and-blues en motown verwante stijl maakte hem snel regionaal bekend. Als voorbeelden noemt hij Dionne Warwick, Gladys Knight en The Impressions. Toen hij verhuisde naar New York, ontmoette hij de jazzgitarist George Benson en formeerde hij met hem in 1966 het George Benson Quartet[6].
Zijn eerste roem oogstte hij, toen de al gevestigde saxofonist Lou Donaldson hem en George Benson in zijn nieuwe band en bij het jazzlabel Blue Note Records haalde. Als eerste samenwerking ontstond in 1967 het album Alligator Boogaloo met het gelijknamige titelnummer. De plaat ontwikkelde zich tot Donaldsons tot heden succesvolste album en werd een mijlpaal van het opkomende souljazz-genre, vooral dankzij de groovy orgelsound. Er volgden in korte afstanden de drie gelijksoortig opgebouwde albums Mr. Shing-A-Ling, Midnight Creeper en Everything I Play Is Funky, waarop de organist ook eigen composities kon onderbrengen, waaronder het markante Peeping.
Vervolgens startte Smith bij Blue Notes Records een solocarrière, waarbij hij meer dan dertig albums opnam onder zijn eigen naam. Daarop werkten bekende muzikanten mee als Lee Morgan, David 'Fat Head' Newman, King Curtis, George Adams, Bennie Maupin, Blue Mitchell en Joe Lovano.
Smith trad op tijdens grote jazzfestivals met Dizzy Gillespie, Grover Washington jr., Frank Foster, Jimmy McGriff, Jimmy Scott, Ron Carter en Leon Thomas. Hij stond echter ook op het podium met artiesten uit het rhythm-and-blues- en discocircuit als Gladys Knight, Dionne Warwick, Etta James, Esther Phillips, Joan Cartwright, The Impressions en The Coasters. Nadat tijdens de jaren 1980 de discogolf afzwakte, verhuisde Smith naar Zuid-Florida, waar hij met plaatselijke muzikanten optrad. Door de acid jazzgolf ontwaakte weer zijn interesse in de muziek. Hij begon weer met eigen bands (met John Abercrombie, Marvin Smitty Smith en weer met Lou Donaldson), maar speelde ook voor plaatopnamen ook met souljazzprojecten als Jazz Funk Masters, Chartbusters[7], Secret Agent Men en de Essence Allstars[8] en met Ximo Tebar. Verder nam hij Organic Grooves op met Joey DeFrancesco, Kenny Garrett en Lenny White.
Overlijden
[bewerken | brontekst bewerken]Smith stopte met muziekmaken toen hij in 2014 met longfibrose gediagnosticeerd was. Hij overleed op 79-jarige leeftijd aan de gevolgen van deze zeldzame en ongeneeslijke ziekte.[9][10]
Discografie
[bewerken | brontekst bewerken]Als orkestleider
- 1967: Finger Lickin' Good Soul Organ (Columbia Records)
- 1969: Think! (Blue Note Records)
- 1969: Turning Point (Blue Note Records)
- 1969: Move Your Hand (live) (Blue Note Records)
- 1970 (1995): Live at Club Mozambique (Blue Note Records)
- 1970: Drives (Blue Note Records)
- 1971: Mama Wailer (Kudu Records)
- 1975: Afro-Desia (Groove Merchant)
- 1976: Keep On Lovin' (Groove Merchant)
- 1977: Funk Reaction (Lester Radio Corporation)
- 1978: Gotcha (Lester Radio Corporation)
- 1983: Lonnie Smith / B.J. Thomas – La Grande Storia Del Rock 93 (Curcio)
- 1992: The Jazz Funk Masters feat Lonnie Smith – Live Jam! (P-Vine Records)
- 2003: Boogaloo to Beck: A Tribute (Scufflin' Records)
- 2004: Too Darn Hot (Palmetto Records)
- 2009: Rise up
- 2010: Spiral (Palmetto Records)
- 2012: The Healer (Pilgrimage)
- 2016: Evolution (Blue Note Records)
- 2018: All In My Mind (Blue Note Records)
- 2021: Breathe (Blue Note Records)
Met Lou Donaldson
- 1967: Alligator Boogaloo (Blue Note Records) met Melvin Lastie, George Benson en Leo Morris
- 1967: Mr. Shing-A-Ling (Blue Note Records) met Blue Mitchell, Jimmy 'Fats' Ponder en Leo Morris
- 1968: Midnight Creeper (Blue Note Records) met Blue Mitchell, George Benson en Idris Muhammad
- 1969: Everything I Play Is Funky (Blue Note Records)
- 1990: Lou Donaldson Plays The Right Thing (Milestone)
- 1993: Caracas (Milestone)
- 1994: Sentimental Journey (Columbia Records)
- 1999: Relaxing at Sea: Live on the QE2
Met George Benson
- 1966: It's Uptown (Columbia Records)
- 1966: The George Benson Cookbook (Columbia Records)
- ↑ (en) Lonnie Smith obituary. the Guardian (17 oktober 2021). Gearchiveerd op 23 november 2021. Geraadpleegd op 23-11-2021.
- ↑ (en) Lonnie Smith. Discogs. Geraadpleegd op 23-11-2021.
- ↑ (en) Bio. Dr. Lonnie Smith. Gearchiveerd op 23 november 2021. Geraadpleegd op 23-11-2021.
- ↑ (en) Dr. Lonnie Smith. www.arts.gov. Gearchiveerd op 23 november 2021. Geraadpleegd op 23-11-2021.
- ↑ Dr. Lonnie Smith | Bios | Miller Theatre at Columbia University. www.millertheatre.com. Gearchiveerd op 23 november 2021. Geraadpleegd op 23-11-2021.
- ↑ (en) The George Benson Quartet. Discogs. Geraadpleegd op 23-11-2021.
- ↑ (en) The Chartbusters. Discogs. Geraadpleegd op 23-11-2021.
- ↑ (en) The Essence All Stars. Discogs. Geraadpleegd op 23-11-2021.
- ↑ (en) Dr. Lonnie Smith, Master Of The Hammond Organ, Dies At 79. NPR (28 september 2021). Gearchiveerd op 29 september 2021.
- ↑ (en) Dr. Lonnie Smith (1942-2021). Bluenote (29 september 2021). Gearchiveerd op 27 maart 2023.
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Lonnie Smith op de Duitstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.