Disco (muziekgenre)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Disco
De originele leden van de Village People in 1978
Vaak toegepaste
instrumenten
gitaar, basgitaar, piano, keyboard, drums, drumcomputer
Populariteit groot, jaren 70 en begin jaren 80.
Afgeleide varianten House, Eurodance, Eurobeat
Subgenres
Eurodisco, Italodisco, Greekodisco, Spacedisco, Nu-disco, Progressive disco
Fusiongenres
Disco Bop, Disco Synth
Portaal  Portaalicoon   Muziek

Disco is een dansmuziekgenre dat zijn oorsprong vindt in discotheken. In het algemeen verwijst de term naar een specifieke muziekstijl die invloeden heeft uit de funk-, soul- en salsamuziek en naar de dansen die daarbij horen.

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

Oorsprong[bewerken | brontekst bewerken]

Het woord disco is afgeleid van discotheek, een type nachtclub dat in het begin van de jaren zestig opkwam en is gericht op dansen.[1] Elementen uit de discomuziek waren begin jaren zeventig voor het eerst te horen, bijvoorbeeld in Isaac Hayes' soundtrack bij de film Shaft uit 1971. De eerste disconummers werden in 1973 uitgebracht, hoewel velen Manu Dibango's Soul Makossa uit 1972 als de eerste disco-opname beschouwen.[2] De term 'disco' werd op 13 september 1973 voor het eerst gebruikt in het artikel "Discotheque Rock '72: Paaaaarty!", geschreven door Vince Aletti van het magazine Rolling Stone.[3] Aanvankelijk waren de meeste disconummers enkel bedoeld voor het discotheek-publiek, in plaats van algemeen publiek, zoals radioluisteraars. Er zijn echter ook veel aspecten die naar het tegenovergestelde neigen; populaire radiohits werden ook in discotheken gedraaid, zolang ze een makkelijk te volgen patroon hadden, dicht bij 120 beats per minute. De meeste jaren zeventig-liedjes in het discogenre hebben een makkelijk te herkennen vierkwartsmaat.

Discodansers

Don Cornelius (1936-2012) was een van de televisiepresentatoren die het genre propageerden in de VS. In zijn televisieshow Soul Train - uitgezonden van 1971 tot 1993 - konden uitgelezen amateurdansers hun nieuwste moves en club outfits vertonen. Disco strekte zich op haar hoogtepunt daardoor ook uit tot de mode in de kleding.

Disco als clubmode

Soul en funk[bewerken | brontekst bewerken]

Soul- en funkplaten die de disco beïnvloed hebben zijn onder meer:

Motown[bewerken | brontekst bewerken]

De Motown-sound bevatte ook veel elementen die geassocieerd zouden worden met het discogeluid:

Philadelphia soul[bewerken | brontekst bewerken]

Philadelphia International Records bepaalde de Philly soul en had tevens invloed op de latere disco, met platen als:

TK Records[bewerken | brontekst bewerken]

Vroege TK Records discotracks:

Hoogtijdagen[bewerken | brontekst bewerken]

Populariteit[bewerken | brontekst bewerken]

De commerciële hoogtijdagen van de disco begonnen in de jaren 1973-'74 met de hits Never can say goodbye van Gloria Gaynor (1973) en Rock your baby van George McCrae (1974). Met het uitkomen van de discofilm Saturday night fever in 1977 was de rage op zijn hoogtepunt. Zangeres Donna Summer kreeg als "Queen of Disco", de status van superster. Haar met Giorgio Moroder gemaakte nummer I feel love (1977) werd ook een baanbrekend nummer voor de opkomende synthpop. Ook artiesten als de Bee Gees, Rod Stewart, Kiss en de Rolling Stones maakten korte of langere tijd muziek binnen het genre. Om de disco-beleving nog intenser te maken introduceerden sommige artiesten aanstekelijke danspasjes die dankzij de genoemde cultfilm en de hierop inspelende dansscholen erg populair werden. Typische disco-dansstijlen zijn de 'funky chicken dance', 'the hustle' (Van McCoy), de 'bump' (Penny McLean), de 'boogaloo', 'mashed potato', de 'robot' (Michael Jackson), de 'bus stop' etc.[4]

Een discobal

Tegenbeweging[bewerken | brontekst bewerken]

Tegelijkertijd keerde een aanzienlijke groep muziekliefhebbers zich nadrukkelijk tegen de discorage, die door hen als een leeghoofdig massaverschijnsel werd gezien. Deze aversie vond haar weerslag in nummers als Dancin' Fool (1979) van Frank Zappa, en in Nederland Disco Really Made It (It's empty and I hate it) (1979) van Gruppo Sportivo en In de disco (1983) van Noodweer.

Italodisco[bewerken | brontekst bewerken]

Met de introductie van elektronische instrumenten in het discogenre zoals synthesizers, drumcomputers en vocoders ontstond er vanaf begin jaren tachtig een compleet nieuw genre. Een van 's werelds eerste volledige vormen van elektronische dansmuziek was de italodisco. Na de intrede hiervan verdween de discomuziek volledig uit de schijnwerpers. Italodisco bleef tot het eind van de jaren tachtig populaire dansmuziek voor jongeren in niet Engelstalige delen van Europa.[5]

Discohits[bewerken | brontekst bewerken]

Sister Sledge in 2008

Vroege discohits zijn onder meer:

Grote discohits waren er tussen 1975 en 1982 Casablanca Records and Filmworks:

Muzikanten en bands[bewerken | brontekst bewerken]

Disco[bewerken | brontekst bewerken]

Eurodisco[bewerken | brontekst bewerken]

Zie ook het artikel eurodisco

Danspop[bewerken | brontekst bewerken]

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]

Zie de categorie Disco van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.