Kleine zwaardschede
| Kleine zwaardschede | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Soort | |||||||||||||
| Ensis ensis (Linnaeus, 1758) Originele combinatie Solen ensis | |||||||||||||
| Synoniemen | |||||||||||||
| |||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||
| (en) World Register of Marine Species | |||||||||||||
| |||||||||||||
De kleine zwaardschede (Ensis ensis) is een tweekleppigensoort uit de familie Pharidae.[1] De wetenschappelijke naam werd in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus in de tiende editie van Systema naturae.
Kenmerken[bewerken | brontekst bewerken]
De schelp heeft de vorm van een ouderwets scheermes, vandaar de naam. Hij heeft een korte, trechtervormige sipho.
Rechter en linker klep van hetzelfde exemplaar:
-
Rechter klep -
Linker klep
Leefwijze[bewerken | brontekst bewerken]
Dit dier graaft zich meestal diep in het zand in en voedt zich alleen bij vloed. Met de sipho zuigt het dier water, zuurstof en voedseldiertjes op, die in het met trilharen bedekte slijmvlies van de kieuwen terechtkomen en naar de mond worden gebracht. Als het dier zich terugtrekt in het zand, is er regelmatig een straaltje water te zien, dat wordt uitgespuwd. Het dier kan zichzelf met zijn gespierde voeten optillen van de zeebodem. De voortbeweging geschiedt door middel van waterdruk. Eerst vult hij zijn lichaam met water en perst dit dan onder grote druk door zijn sipho.
Verspreiding en leefgebied[bewerken | brontekst bewerken]
Deze soort komt algemeen voor in de Europese wateren.
Bronnen, noten en/of referenties
|