Europese Metaalbond

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Europese Metaalbond
Geschiedenis
Ontstaansdatum 14 februari 1963
Ontbindingsdatum 16 mei 2012
Opgegaan in IndustriAll-EVV
Eerste voorzitter Ies Baart
Laatste voorzitter Renzo Ambrosetti
Structuur
Hoofdkantoor Koning Albert II-laan 5
1000 Brussel
Land Europa
Ledenaantal ± 5.500.000
Verwante organisaties
Continentaal EVV
Internationaal IMB
Media
Website www.emf-fem.org
Portaal  Portaalicoon   Economie

De Europese Metaalbond (EMB) in het Engels European Metalworkers’ Federation (EMF), was een Europese vakbond.

Historiek[bewerken | brontekst bewerken]

De voorloper van de EMB, het Europees Comité van Metaalvakbonden (Metaal Comité), werd tijdens een bijeenkomst op 13 en 14 februari 1963 opgericht te Brussel. Op deze bijeenkomst waren zeven vakcentrales uit de metaalindustrie aanwezig, met name de Algemene Nederlandse Metaalbedrijfsbond (ANMB), de Centrale der Metaalindustrie van België (CMB), de Fédération Force Ouvrière de la Métallurgie (FOM), de Fédération Nationale des Ouvriers du Luxembourg (FNOL), de Federazione Italiana Metalmeccanici (FIM), de Industriegewerkschaft Metall für die Bundesrepublik Deutschland (IGM) en de Unione Italiana Lavoratori Metallurgici (UILM). De eerste voorzitter van de organisatie werd de Nederlander Ies Baart (ANMB) en de eerste algemeen secretaris was de Duitser Richard Sahrholz (IGM). In 1968 sloot de Fédération Générale de la Métallurgie (FGM) zich aan.

Op de algemene vergadering van 23 en 30 juni 1971 te Brussel werd besloten het Metaal Comité om te vormen tot de Europese Metaalbond (EMB). De eerste voorzitter van de EMB werd de Belg Gust Wallaert (CMB) en de eerste algemene secretaris werd de Duitser Günter Köpke (IGM).

Op 16 mei 2012 fuseerde de EMB met de Europese Federatie voor Werknemers in de Mijnbouw, Chemie en Energiesector en de Europese vakbondsfederatie voor textiel, kleding en leder tot IndustriAll-EVV. De EMB verenigde op dat moment 75 vakbonden en vakcentrales die de belangen van werknemers in de metaalindustrie in 36 Europese landen behartigde.

Structuur[bewerken | brontekst bewerken]

Bestuur[bewerken | brontekst bewerken]

De laatste voorzitter was Renzo Ambrosetti. Ulrich Eckelman was de laatste secretaris-generaal en Bart Samyn de laatste adjunct-secretaris-generaal. De hoofdzetel was gelegen in de Koning Albert II-laan te Brussel.

Tijdspanne Voorzitter
Metaal Comité
1963 - 1965 Vlag van Nederland Ies Baart
1965 - 1971 Vlag van Nederland Maarten Zondervan
EMB
1971 - 1974 Vlag van België Gust Wallaert
1974 - 1979 Vlag van Verenigd Koninkrijk Hugh Scanlon
1979 - 1985 Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Duffy
1986 - 1995 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Jordan
1995 - 2007 Vlag van België Tony Janssen
2007 - 2012 Vlag van Zwitserland Renzo Ambrosetti
Tijdspanne Algemeen secretaris
Metaal Comité
1963 - 1968 Vlag van Duitsland Richard Sahrholz
1968 - 1971 Vlag van Duitsland Günter Köpke
EMB
1971 - 1978 Vlag van Duitsland Günter Köpke
1978 - 1995 Vlag van België Hubert Thierron
1995 - 1997 Vlag van Denemarken Hans Fluger
1997 - 2005 Vlag van Duitsland Reinhard Kuhlmann
2005 - 2011 Vlag van Duitsland Peter Scherrer
2011 - 2012 Vlag van Duitsland Ulrich Eckelmann[1]

Aangesloten vakbonden en vakcentrales[bewerken | brontekst bewerken]

Voor België waren de ABVV-vakcentrales CMB en BBTK en de ACV-centrales LBC-NVK, CNE-GNC en Metea aangesloten. Daarnaast had ook het ACLVB een lidmaatschap. Voor Nederland waren dit respectievelijk FNV Bondgenoten, CNV Vakmensen, De Unie en VHP2.

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]