Flora Molton

Flora Molton
Algemene informatie
Geboren	Louisa County, 12 maart 1908
Geboorteplaats	Louisa County
Overleden	Washington D.C., 31 mei 1990
Overlijdensplaats	Washington D.C.
Land	Verenigde Staten
Werk
Jaren actief	1943–1989
Genre(s)	Gospel, blues
Beroep	Zangeres, muzikante
Instrument(en)	Steelgitaar
Act(s)	Phil Wiggins
(en) Discogs-profiel (en) MusicBrainz-profiel
Portaal    Muziek

Flora Molton (Louisa County (Virginia), 12 maart 1908 – Washington D.C., 31 mei 1990) was een Amerikaanse straatzangeres van gospelmuziek. Molton werd gedeeltelijk blind geboren vanwege staar en was de dochter van een dominee. Ze zong en speelde steelgitaar in de straten van Washington D.C. en trad pas laat in het leven op in formele locaties. Molton toerde in Europa tijdens de jaren 1980 en bleef tot een paar maanden voor haar dood optreden als straatzangeres.

Biografie

Molton werd geboren in 1908 in Louisa County, Virginia. Ze werd gedeeltelijk blind geboren en hoewel ze dacht dat ze grote letters zou kunnen lezen, leerden haar leraren haar uit het geheugen. Op 8-jarige leeftijd onderging Molton een operatie voor staar en haar gezichtsvermogen verbeterde enigszins. Hoewel ze nog steeds ontmoedigd was om te lezen, was ze in haar tienerjaren genoeglijk in het lezen van grote letters. Moltons vader was een predikant die predikte in verschillende kerken in West Virginia. Moltons moeder, een organiste, bleef achter in Virginia om haar kinderen op te voeden. Molton werd gedoopt op 7-jarige leeftijd en ze begon op 17-jarige leeftijd te prediken. Een paar jaar later werd Molton lid van de Heiligheidskerk en begon ze een bediening vanuit haar huis. Ze steunde twee kinderen en ontdekte dat er geen geld was in haar prediking. In 1937 verhuisde Molton naar Washington D.C. en begon tijdens de jaren 1940 op straat te zingen.

Molton speelde gitaar, zong en tapte met haar voet op een tamboerijn en bezet de hoek van 7th Street NW en F Street NW. Ze bevestigde een plastic emmer op haar gitaar waar voorbijgangers geld achterlieten. Later verhuisde Molton naar de hoek van 11th Street NW en F Street NW. Hoewel Molton een andere baan probeerde te vinden en een baantrainingprogramma bij LightHouse voor de blinden voltooide, bemoeilijkte haar visuele beperking haar zoektocht naar een baan en merkte ze dat ze weer naar straatzang ging.

Molton luisterde als kind naar blueszangers zoals Blind Lemon Jefferson. Ze zei dat ze de blues in haar vroege jaren op straat zong, maar haar songtekst werd minder seculier in latere jaren. Molton beschreef haar muziek als een 'country'-geluid en haar songs weerspiegelden over het algemeen haar religieuze geloof. Ze schreef minstens één anti-oorlogsnummer, Sun Gonna Shine in Vietnam One Day. Als een van de laatste bekende straatzangers van Washington, speelde Molton steelgitaar in open D-stemming. Haar gitaartechniek wordt ook beschreven als "bottleneck", vanwege het feit dat ze een gebroken bottleneck langs de snaren schoof om akkoordwisselingen te maken.

Molton nam haar muziek niet op en maakte geen geplande uitvoeringen tot vrij laat in het leven. Een optreden in 1963 in een coffeeshop was haar eerste geplande evenement. Vervolgens gaf ze concerten en trad ze op op muziekfestivals. Phil Wiggins, een blueszanger die later bekend werd als onderdeel van Cephas & Wiggins, zei dat hij zijn stijl ontwikkelde tijdens de jaren dat hij Molton vergezelde. De DC Commission on the Arts and Humanities reikte haar vier onderscheidingen uit en ze ging op tournee door Europa in 1987. De commissie gaf haar een subsidie om een album op te nemen, I Want to be ready to hear God When He Calls. Een korte documentaire over Molton, Spirit and Truth Music, werd gemaakt door Edward Tim Lewis van de Howard University.

Privéleven en overlijden

Molton was gescheiden van haar eerste echtgenoot, Haywood Bruce, en overleed voor haar tweede echtgenoot, Walter Molton.

Ze overleed in het Greater Southeast Community Hospital in Washington op 31 mei 1990 op 82-jarige leeftijd, nadat ze aan leverproblemen leed. Hoewel ze een tachtiger was, was Molton op straat blijven zingen totdat ze ongeveer zes maanden voor haar dood ziek werd. Ze werd overleefd door vier kinderen en talloze kleinkinderen en achterkleinkinderen. Ze werd begraven in National Harmony Memorial Park in Landover, Maryland.