Gaius Papirius Carbo Arvina
Gaius Papirius Carbo Arvina[1] (- 82 v.Chr.) was een Romeins politicus uit het begin van de 1e eeuw v.Chr. Hij was de zoon van de Gaius Papirius Carbo en broer van Gnaius Papirius Carbo en een onwankelbaar vertegenwoordiger van de aristocratie.
Leven[bewerken | brontekst bewerken]
Gaius was in 94 v.Chr. mogelijk legatus van de proconsul Lucius Licinius Crassus in Gallia Cisalpina.[2]
Carbo was tribunus plebis in 90 v.Chr. Hij was net zoals zijn vader een uitstekend redenaar.[3]
In 89 v.Chr. zou hij als legatus een overwinning op de Lucani hebben behaald.[4]
Hij was ten laatste in 83 v.Chr. praetor.[5]
Hij werd in 82 v.Chr. door aanhangers van Marius gedood.[6]
Noten[bewerken | brontekst bewerken]
- ↑ Cicero, Orator 213 (C. Carbo C. f.), Valerius Maximus, Facta et dicta memorabilia IX 2 § 3 (Carbo Arvina).
- ↑ Valerius Maximus, Facta et dicta memorabilia III 7 § 6.
- ↑ Cicero, Brutus 89.305 (C. Carbo), 90.31 (Carbonis).
- ↑ Florus, Epitome II 6.13. Vgl. Livius, Periochae LXXVI (mogelijk Gnaius Papirius Carbo (consul in 85, 84 en 82 v.Chr.) in zijn hoedanigheid als praetor). Zie: T.R.S. Broughton, The Magistrates of the Roman Republic, II, New York, 1951, p. 39 (voetnoot 26).
- ↑ Velleius Paterculus, Historia Romana II 26.2 (ex-praetor in 82 v.Chr.). Vgl. Cicero, De Oratore III 10, Brutus 90.311, Valerius Maximus, Facta et dicta memorabilia IX 2 § 3 (Carbo Arvina).
- ↑ Appianus, Bellum Civile I 88, Velleius Paterculus, Historia Romana II 26.2
Antieke bronnen[bewerken | brontekst bewerken]
- Appianus, Bellum Civile I 88.
- Cicero, Brutus 89.305 (C. Carbo), 90.311, Orator 213 (C. Carbo C. f.), De Oratore III 10, Pro Archia 7.
- Valerius Maximus, Facta et dicta memorabilia IX 2 § 3 (Carbo Arvina).
- Velleius Paterculus, Historia Romana II 26.2.
Bronvermelding[bewerken | brontekst bewerken]
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Gaius Papirius Carbo (Sohn) op de Duitstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
Literatuur[bewerken | brontekst bewerken]
- T.R.S. Broughton, The Magistrates of the Roman Republic, II, New York, 1951, pp. 14, 26, 30-31 (voetnoot 81), 37, 39 (voetnoot 26), 63, 65 (voetnoot 3).
- W. Letzner, Lucius Cornelius Sulla. Versuch einer Biographie, Münster - e.a., 2000, p. 120.
- G. Niccolini, I fasti dei tribuni della plebe, Milaan, 1933, pp. 223.