Gebruiker:Cillia/Kladblok
.JPG)
Heerlijke nieuwe wereld (oorspronkelijke Duitse titel Aus der schönen neuen Welt, Expeditionen ins landesinnere) is een boek uit 2009 van de Duitse undercoverjournalist en schrijver Günter Wallraff. In heerlijke nieuwe wereld legt Wallraff de donkere kanten van onze maatschappij bloot. Undercover kruipt hij in verschillende maatschappelijke rollen en schrijft over zijn ervaringen. Met zijn reportages wil Wallraff aandacht vragen voor de schrijnende omstandigheden waarin sommigen leven. De titel verwijst naar de befaamde roman van Aldous Huxley, waarin een kleine kaste, de 'alfaplussers' de macht uitoefent over een eenvormige, uitwisselbare, van zijn identiteit beroofde massa, die tevreden wordt gehouden door brood en spelen. Duitsland gaat steeds meer op deze wereld lijken, vindt Wallraff.[1]
Inhoud[bewerken | brontekst bewerken]
Wallraff vermomde zich als zwarte migrant, als dakloze, ging- eveneens vermomd- bij een callcenter en een industriële bakkerij werken en liet zich door de rechtstreekse betrokkenen informeren over het lot van personeelsleden van toprestaurants, Starbucks en de Duitse spoorwegen, om af te sluiten met een hoofdstuk over het verbieden en neutraliseren van ondernemingsraden en vakbonden in de bedrijven.[2]
- Zwart op wit (Als buitenlander tussen Duitsers)
- Onder nul (De waarde van een leven op straat)[3]
- Oplichting per telefoon (In het callcenter)
- Broodjes voor Lidl (Onsmakelijke arbeidsomstandigheden bij onsmakelijk voedsel)
- De minder verfijnde keuken (Uitbuiting bij toprestaurants)
- Heerlijke nieuwe koffie (Het echte Starbucks)
- Het spoor ontspoord (Een staatsbedrijf is de weg kwijt)
- Met alle geweld (Advocaat van de duivel)
Gevolgen[bewerken | brontekst bewerken]
De reportages in het boek lokken veel reacties en discussies uit. De politiek reageerde door meer sancties op te leggen op de praktijken in Callcenters. Twee onmenselijke opvangtehuizen voor daklozen werden gesloten en vervolgens gerenoveerd.[4] [5] De broodjesbakkerij is twee jaar na het verschijnen van de reportage gesloten. De eigenaar probeert zich te onttrekken aan de lopende rechtszaak.[6] Elke week ontvangt Wallraff informatie uit bedrijven, waarna hij de betreffende bedrijfsleiders confronteert met de informatie. Als deze de situatie recht trekken belooft Wallraff de zaak niet in de media te brengen.[7]
Daarnaast heeft men ook kritiek op zijn methoden.Vooral op zijn rol als Somalische asielzoeker. De kritiek was dat hij geen zwarten aan het woord liet. Grootste punt van kritiek is dat hij als journalist niet met open vizier te werk gaat. In Nederland is de undercovermethode omstreden. In de praktijk is dit de enige manier die werkt volgens Wallraff.[8] [9]
Wallraff zegt dat hij doet wat hij niet laten kan. Sisyphos is zijn lijd-en leidmotief waardoor hij tot werken wordt aangedreven. Een normaal gezinsleven zit er voor hem niet in door de haatcampagnes, huiszoekingen, processen, enzovoort.[10]
Günther Wallraff heeft met de opbrengsten van zijn bestsellers een stichting opgericht. In Duisburg hebben ze daarmee een straat gerenoveerd die onder de sloophamer dreigde terecht te komen. Daarnaast heeft hij een school voor 450 meisjes opgericht in het noorden van Afghanistan. Ook is hij bezig een beurs op te richten waar jonge journalisten een aanvraag kunnen indienen voor een project dat dan door een jury wordt beoordeeld.
Nederlandstalige Bibliografie[bewerken | brontekst bewerken]
- Verslaggever van Bild Oorspronkelijke Duitse titel: Der Aufmacher. (1977)
- Ik (Ali) Oorspronkelijke Duitse titel: Ganz unten. (1985)
Films[bewerken | brontekst bewerken]
Vrij snel na het boek werden films en reportages uitgebracht, gebaseerd op video-opnamen.
- Reportage over de broodjesfabrikant van Lidl. "Wo Arbeit weh tut." [11]
- Documentaire over racisme in Duitsland. "Schwarz auf Weiss" [12]
- Reportage over callcenters. "Auf anruf abzocke." [13]
- Dakloos de winter overleven. "Unter null." [14]
- Team Wallraff deckt auf Televisieserie vanaf 28 april 2014, RTL.
Prijzen en Awards[bewerken | brontekst bewerken]
- 2010: Martiniprijs van de SPD Südpfalz
- 2010: Gerty-Spies-Literatuurprijs
- 2010: Siebenpfeiffer-Prijs van de Siebenpfeiffer-Stichting
- 2011: Gold World Medal bij het New York Festival in de Categorie Investigativer Report voor de Film "Schwarz auf Weiß"
- 2011: Anti-Mobbing-Award
- 2013: August-Bebel-Prijs van de (door Günter Grass opgerichte) August-Bebel-Stichting, voor zijn levenswerk, uitgereikt op 22 Februari 2013
Externe links[bewerken | brontekst bewerken]
Bronnen[bewerken | brontekst bewerken]
- ↑ Volkskrant,Günter Wallraff: Een snor en een missie.[1]12 mei 2010|Volkskrant
- ↑ Lambrechts.Global info:Info over globalisering, economie, politiek en actie.[2]26 juli 2010
- ↑ Zeit online: Es kann jeden treffen[3]4maart2009
- ↑ Schwäbisches tagblatt:Ein leben undercover.[4]10december2009
- ↑ Zeit online: Immer gut verkleidet[5]10oktober2010
- ↑ Kölner Stadt-Anzeiger[6]6januari2012
- ↑ Vacature[7]19juli2010
- ↑ Hp/De Tijd: Ik moet alles zelf beleven[8]1oktober2012
- ↑ Der Bund-Schweiz:Er Wallrafft weiter.[9]21januari2012
- ↑ Hp/De Tijd: Ik moet alles zelf beleven[10]1oktober2012