Gebruiker:HJ Deroo/Kladpagina
 |
Mee bezig Aan deze pagina of deze sectie wordt de komende uren of dagen nog druk gewerkt.
Klik op geschiedenis voor de laatste ontwikkelingen. |
Cybercriminaliteit[bewerken | brontekst bewerken]
Definitie[bewerken | brontekst bewerken]
Cybercriminaliteit wordt omschreven als criminaliteit die door informatietechnologie (ICT) is mogelijk gemaakt of danig gefaciliteerd. Cybercriminaliteit wordt veelal opgedeeld in twee categorieën:
- (1) Misdrijven waarbij ICT niet alleen het middel, maar ook het doel van de criminele activiteiten is.
- (2) Misdrijven waarbij criminelen computernetwerken of apparaten gebruiken om hun misdaad te plegen.
De term cybercriminaliteit kan suggereren dat sinds het gebruik van informatienetwerken en ICT een nieuwe klasse van misdrijven is ontstaan. Drugshandel blijft drugshandel, kinderporno blijft kinderporno, ook al gebruiken daders bij het plegen van hun misdrijven mobiele telefoons, faxen, CD-roms en internet. Zo gezien kan zelfs de stelling worden verdedigd dat Cybercriminaliteit in de brede zin van het woord niet bestaat[1].
Informatienetwerken – en Internet in het bijzonder – vormen de ruggengraat van de moderne informatiesamenleving. De afhankelijkheid van informatienetwerken heeft nieuwe maatschappelijke risico's met zich mee gebracht. In de eerste plaats op het digitale vlak zoals inbraken in computersystemen, het verspreiden van virussen en vormen van vernieling doch daarnaast worden informatienetwerken eveneens gebruikt om traditionele misdrijven te plegen.
Gebleken is dat de belangstelling van criminelen om gebruik te maken van de modernste communicatiemiddelen en computersystemen de laatste jaren aanmerkelijk is toegenomen. De opkomst van informatietechnologie (ICT) leidt tot een toename van strafbare gedragingen.
Voorbeelden van Cybercriminaliteit[bewerken | brontekst bewerken]
- Cyberpiraterij: opzettelijke en grootschalige inbreuk op auteursrechten door digitale verspreiding van werken.
- Computervredebreuk: het binnendringen in een systeem of netwerk.
- Cybervandalisme: het verstoren of belemmeren van de werking van een systeem of netwerk, of het vernielen van gegevens die daarin opgeslagen of doorgegeven worden.
- Cyberstalking: het hinderlijk volgen of lastigvallen van een persoon via e-mail, Websites, SMS-berichten en dergelijke.
- Cyberterrorisme: het plegen van terroristische aanslagen op de werking van computers of netwerken.
- Cyberdiefstal[2]: soms wordt hiermee gegevensdiefstal bedoeld, maar ook wel de "diefstal" van objecten in online spellen.
- Cyberspionage: het bespioneren van andermans computer of netwerk, of de gegevens die daarop opgeslagen of doorgegeven worden.
- Cyberfraude: fraude met behulp van de computer, bijvoorbeeld een bestelling doen bij een Webwinkel met een gestolen creditcard-nummer.
- Cyberhate: discriminatie en haatzaaien via Internet
De bestrijding van Cybercriminaliteit[bewerken | brontekst bewerken]
Cybercriminaliteit wordt door de meeste overheden intensief bestreden. Ook zijn er diverse internationale samenwerkingsinitiatieven opgericht ter voorkoming, opsporing en vervolging van cybercriminelen. Een groot probleem is de anonimiteit van internet. Criminelen kunnen overal ter wereld illegale bestanden of valse websites online zetten. De dader, de plaats en het land waar het misdrijf is gepleegd zijn hierdoor moeilijker te traceren dan bij traditionele criminaliteit. Dit maakt opsporing en vervolging moeilijk. Daarnaast biedt de snelle ontwikkeling van ICT steeds nieuwe mogelijkheden voor criminelen.
Iedereen die informatietechnologie gebruikt kan slachtoffer worden van cybercrime. Cybercriminelen kunnen zich richten tegen personen, eigendommen, organisaties, elektronische communicatienetwerken en informatiesystemen.
Enkele concrete tips om uzelf te beschermen:
- Houdt de virusscanner up-to-date en zet een firewall aan.
- Ga bewust om met persoonlijke gegevens en foto’s op websites.
- Check altijd of een website veilig is voordat u betaalt.
- Open nooit zomaar bestanden.
- Wees alert op contacten die aanbiedingen doen of om gegevens vragen.
Europese Unie[bewerken | brontekst bewerken]
In 2007 heeft de Europese Commissie de mededeling: "Naar een algemene strategie inzake de bestrijding van cybercriminaliteit" , gepresenteerd. Dit document is de basis voor een Europese aanpak van cybercrime, zoals het zich in de komende jaren nog verder zal ontwikkelen.
Volgens de Commissie moeten landen meer nadruk leggen op de opleiding van politieagenten en justitiële functionarissen. Er moeten niet alleen meer mensen worden opgeleid. Landen en betrokken organisaties moeten relevantie opleidingsprogramma’s met elkaar verbinden, om ervoor te zorgen dat de opleidingen beter worden.
G8, OESO en VN[bewerken | brontekst bewerken]
Cybercrime staat ook hoog op de agenda van internationale organisaties, zoals de G8 en de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO). De Verenigde Naties kennen sinds 11 november 2004 de Working Group on Internet Governance (WGIG). Deze werkgroep formuleert aanbevelingen die zorgen voor een evenwichtig optreden van private partijen en overheden. De OESO roept op om tot een cultuur van veiligheid in informatiesystemen te komen.
Bibliografie[bewerken | brontekst bewerken]
- Stol, W.Ph. (1996) Politie-optreden en informatietechnologie - over sociale controle van politiemensen. Koninklijke Vermande, Lelystad.
- Stol, W.Ph., van Treeck R.J., van der Ven A.E.B.M. (1999) - Criminaliteit in Cyberspace - een praktijkonderzoek naar aard, ernst en aanpak in Nederland. Elsevier bedrijfsinformatie bv.
Bronnen[bewerken | brontekst bewerken]
- ↑ Stol, W.Ph., van Treeck R.J., van der Ven A.E.B.M. (1999) - Criminaliteit in Cyberspace - een praktijkonderzoek naar aard, ernst en aanpak in Nederland. Elsevier bedrijfsinformatie bv.
- ↑ Cyberdiefstal steeds makkelijker - http://blog.spitsnet.nl/2010/04/20/cyberdiefstal-steeds-makkelijker/