Gebruiker:Stunteltje/Kladblok/Rechtstreekse werking
De rechtstreekse werking is een term uit het recht van de Europese Unie. Door deze werking kunnen particulieren zich bij een beroep op een nationale of Europese rechterlijke instantie rechtstreeks op een Europese rechtsregel beroepen, ongeacht het bestaan van regelgeving in het nationale recht. De aangesloten landen hoeven de betrokken Europese rechtsregel zelfs niet eens in hun nationale rechtsorde te hebben opgenomen. [1]
Deze basisbeginsel van het Europese recht werd door het Hof van Justitie van de Europese Unie vastgelegd in het Van Gend en Loos-arrest van 5 februari 1963. Het is de bedoeling dat het beginsel van de rechtstreekse werking de toepasselijkheid en de doelmatigheid van het Europese recht in de landen van de Europese Unie waarborgt. De rechtstreekse werking van een rechtshandeling geldt slechts voor de betrekkingen tussen een particulier en een land van de Europese Unie en eventueel ook tussen particulieren onderling.
Er zijn wel een aantal voorwaarden waaraan moet worden voldaan, wil een Europese rechtshandeling rechtstreeks van toepassing zijn. Als voorwaarde geldt bijvoorbeeld dat de verplichtingen nauwkeurig, duidelijk en onvoorwaardelijk zijn en geen aanvullende maatregelen vereisen, niet op nationaal of Europees niveau.
Horizontale en verticale rechtstreekse werking[bewerken | brontekst bewerken]
- Verticale rechtstreekse werking geldt voor de betrekkingen tussen particulieren en het land. Particulieren kunnen zich ten overstaan van het land op een Europese rechtsregel beroepen.
- Horizontale rechtstreekse werking geldt voor betrekkingen tussen particulieren onderling. Particulieren kunnen zich ten overstaan van elkaar op een Europese rechtsregel beroepen.
Afgeleid recht[bewerken | brontekst bewerken]
Rechtstreekse werking geldt ook voor handelingen van afgeleid recht, d.w.z. handelingen die door de instellingen zijn aangenomen op basis van de oprichtingsverdragen. De reikwijdte ervan hangt af van het soort rechtshandeling:
- verordeningen: een Europese verordening is een wetgevend instrument van de Europese Unie en heeft steeds een rechtstreekse werking. In artikel 288 van het Verdrag betreffende de werking van de EU is immers bepaald dat verordeningen direct van toepassing zijn in de EU-landen. Het Hof van Justitie specificeert in het arrest Politi van 14 december 1971 dat het een volledige rechtstreekse werking betreft;
- richtlijnen: richtlijnen moeten worden omgezet in nationaal recht. Maar om de rechten van particulieren te beschermen erkent het Hof van Justitie in bepaalde gevallen echter, dat zij een rechtstreekse werking hebben. In zijn jurisprudentie heeft het Hof bepaald dat richtlijnen een rechtstreekse werking hebben wanneer de erin opgenomen bepalingen onvoorwaardelijk en voldoende duidelijk en nauwkeurig zijn en wanneer de EU-landen de richtlijn niet voor de uiterste datum hebben omgezet Arrest Van Duyn/Home Office van 4 december 1974. Richtlijnen kunnen echter slechts een verticale rechtstreekse werking hebben; EU-landen zijn verplicht om de richtlijnen uit te voeren, maar richtlijnen kunnen niet door een EU-land tegen particulieren ingezet worden. Arrest Ratti van 5 april 1979;
- besluiten: besluiten kunnen een rechtstreekse werking hebben indien zij gericht zijn tot een EU-land. Het Hof van Justitie erkent in dat geval uitsluitend een verticale rechtstreekse werking Arrest Hansa Fleisch van 10 november 1992;
- internationale overeenkomsten: in het Arrest Demirel van 30 september 1987 heeft het Hof van Justitie erkend dat bepaalde overeenkomsten een rechtstreekse werking hebben volgens dezelfde voorwaarden als die welke zijn vastgesteld in het arrest Van Gend en Loos.
| Bronnen, noten en/of referenties |