Gebruiker:Vincentva/Kladblok

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Diepzeemijnbouw is een vrij nieuwe manier van mijnbouw waarbij de te delven mineralen op de bodem van de zee liggen. De mijnbouwsites bevinden zich meestal rond grote gebieden met mangaanknollen of nabij al dan niet uitgedoofde hydrothermale bronnen. [1] De bronnen bevatten waardevolle metalen zoals zilver, koper, kobalt, goud, magnesium en zink. [2][3] Er wordt nog niet op grootte schaal aan diepzeemijnbouw gedaan. Wel zijn er al verschillende bedrijven bezig met onderzoeken naar de haalbaarheid van diepzeemijnbouw en de bijkomende schade aan het milieu. [4]

Korte geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

In de jaren zestig was er voor het eerst grote interesse in het winnen van mangaanknollen op de zeebodem. Mangaanknollen bevatten ijzer en verschillende andere metalen. De knollen bevinden zich op een diepte van 5000 tot 6000 duizend meter. Verschillende landen waaronder Frankrijk, Duitsland en de Verenigde Staten stuurden onderzoeksschepen uit om mangaanknol afzettingen te zoeken. Het delven van mangaanknollen bleek echter minder interessant dan verwacht en in combinatie met de dalende metaalprijzen werden in 1982 de onderzoeken stopgezet zonder enig commercieel succes.[5]

De laatste tien jaar is de interesse in diepzeemijnbouw weer aangewakkerd. Groeiende vraag naar metalen in China, India, Japan en Korea zorgt ervoor dat deze landen op zoek gaan naar alternatieve manieren om deze metalen te ontginnen. Op dit moment is er een grote voorraad aan koper en goud gevonden in de nationale wateren van Papoea-Nieuw-Guinea.[6] The Solwara 1 Project is located at 1600 metres water depth in the Bismarck Sea, New Ireland Province.[6] Nautilus Minerals Inc, de uitvoerder van het project, is het eerste bedrijf dat een diepzeemijn gaat ontginnen. De productie zal in 2013 van start gaan. [7] Naar verwachting zal de vraag naar grondstoffen de komende jaren blijven toenemen waardoor de bronnen aan land niet meer zullen volstaan. Ook wordt door de vele verbeteringen in de diepzeemijnbouwtechnieken het steeds waarschijnlijker dat diepzeemijnbouw haalbaar is.

Wetten en regelgeving[bewerken | brontekst bewerken]

Het internationale recht rond diepzeemijnbouw is gevat in het VN-zeerechtverdrag dat in voege ging in 1994.[8][9] Tijdens conventies die aan het verdrag vooraf gingen, werd de Internationae Zeebodem Autoriteit (ISA) opgericht. De ISA reguleert de diepzeemijnbouw-projecten buiten de Exclusieve Economische Zone (een gebied van 200 nautische mijl (370km) buiten de kust van een land). Een vereiste van de ISA is dat landen die aan ontginning van de zeebodem willen doen, de helft van het onderzochte gebied afstaan. Tevens moet me de te gebruikte technologie delen, en dit voor een periode van 10 tot 20 jaar. Het ontginnen van mangaanknollen werd in die tijd als een potentieel zeer winstgevende onderneming beschouwd, waardoor de bepalingen van de ISA als redelijk werden gezien. Nochtans weigerden enkele geïndustrialiseerde landen het oorspronkelijke verdrag uit 1982 te ondertekenen. [10][11]

Ontgonnen grondstoffen[bewerken | brontekst bewerken]

De zeebodem bevat talrijke grondstoffen, waaronder zilver, goud, koper, mangaan, kobalt en zink. Deze materialen vindt men in verschillende vormen op de bodem, vaak in hogere concentraties dan aan land. Mineralen en hun diepte[1]

Type van minerale afzetting Gemiddelde diepte Mineralen
Polymetallische knollen 4000 - 6000 m Nikkel, koper, kobalt, and mangaan
Mangaankorst 800 - 2400 m Vooral kobalt, vanadium, molybdeen en platinum
Sulfide afzetting 1400 - 3700 m Koper, lood en zink goud en zilver

Diamant wordt reeds door onder andere De Beers ontgonnen. Nautilus Minerals Inc en Neptune Minerals hebben plannen om de diepe wateren van Papua Nieuw Guinea en Nieuw Zeeland te ontginnen.[12]

Ontginningstechnieken[bewerken | brontekst bewerken]

In een eerste fase neemt een onderwaterrobot (ROV) bodemstalen van een mogelijk interessant gebied.Deze stalen worden geanalyseerd op de aanwezigheid van kostbare mineralen. Eenmaal een mijnsite is bepaald, komt een schip ter plaatse om het gebied te ontginnen.[13]

Er zijn twee methoden om de mineralen naar boven te halen: het continuous-line bucket systeem (CLB) en hydraulic suction systeem. Het CLB-systeem is gelijkaardig aan een transportband, die loopt van de zeebodem tot het wateroppervlak waar een schip de mineralen zal scheiden van het residu. Bij het hydraulic suction systeem loopt een pijp tot aan de zeebodem, waarlangs de mineralen naar het schip worden gezogen. Een tweede pijp brengt het residu terug naar de bodem.[11] Hydraulic suction mining lowers a pipe to the seafloor which transfers nodules up to the mining ship. Another pipe from the ship to the seafloor returns the tailings to the area of the mining site.[11]

Impact op het milieu[bewerken | brontekst bewerken]

Sommige onderzoekers stellen dat het verwijderen van delen van de zeebodem resulteert in verstoringen van de bentische zone, verhoogde toxiciteit van de waterkolom en sedimentwolken afkomstig van het terugstorten van het residu.[14] Het verwijderen van delen van de zeebodem kan mogelijk de habitat van benthische organismen verstoren, met onbekende gevolgen op de lange termijn.[1]

Het terugstorten van het residu heeft mogelijk de grootste impact op het milieu. Sedimentwolken ontstaan wanneer het residu (meestal kleine partikels) terug in de zee wordt gedumpt. Grote hoeveelheden kleine partikels zweven hierdoor in het water. Men onderscheidt twee soorten wolken: wolken dicht bij de bodem en oppervlaktewolken. Wolken dicht bij de bodem ontstaan wanneer het residu terug naar beneden wordt gepompt. De zwevende partikels verhogen de troebelheid van het water. Hierdoor komen de filters van benthische organismen vast te zitten zodat zij geen voedsel meer kunnen opnemen. [15] Oppervlaktewolken veroorzaken een groter probleem. Afhankelijk van de grootte van de partikels en de stroming van het water, kunnen deze wolken zich over een groot gebied verspreiden.[1][11] Deze wolken kunnen een negatief effect hebben op zoöplankton en penetratie van zonlicht in het water, wat gevolgen heeft voor de voedselketen in het gebied.[1][11]

bronnen[bewerken | brontekst bewerken]

  1. ↑ a b c d e Ahnert, A., & Borowski, C. (2000). Environmental risk assessment of anthropogenic activity in the deep sea. Journal of Aquatic Ecosystem Stress & Recovery, 7(4), 299. http://web.ebscohost.com/ehost/pdf?vid=5&hid=2&sid=4b3a30cd-c7ec-4838-ba3c-48ce12f26813%40sessionmgr12
  2. ↑ Halfar, Jochen, and Rodney M. Fujita. 2007. "Danger of Deep-Sea Mining." Science 316, no. 5827: 987. Academic Search Complete, EBSCOhost <http://www.sciencemag.org/cgi/content/full/316/5827/987>
  3. ↑ Glasby, G P. "Lessons Learned from Deep-Sea Mining." Science Magazine 28 July 2000: 551-53. <http://www.sciencemag.org/cgi/content/full/289/5479/551#ref3>
  4. ↑ Halfar, Jochen, and Rodney M. Fujita. 2007. "Danger of Deep-Sea Mining." Science 316, no. 5827: 987. Academic Search Complete, EBSCOhost <http://www.sciencemag.org/cgi/content/full/316/5827/987>
  5. ↑ Glasby, G P. "Lessons Learned from Deep-Sea Mining." Science Magazine 28 July 2000: 551-53 <http://www.sciencemag.org/cgi/content/full/289 /5479/551#ref3>
  6. ↑ a b Solwara 1 Project – High Grade Copper and Gold. Nautilus Minerals Inc (2010). Geraadpleegd op 14 september 2010.
  7. ↑ 2006. "Treasure on the ocean floor." Economist 381, no. 8506: 10. Academic Search Complete, EBSCOhost. <http://search.ebscohost.com/login.aspx?direct=true&db=a9h&AN=23321589&site=ehost-live>
  8. ↑ Halfar, Jochen, and Rodney M. Fujita. 2007. "Danger of Deep-Sea Mining." Science 316, no. 5827: 987. Academic Search Complete, EBSCOhost <http://www.sciencemag.org/cgi/content/full/316/5827/987>
  9. ↑ Glasby, G P. "Lessons Learned from Deep-Sea Mining." Science Magazine 28 July 2000: 551-53. <http://www.sciencemag.org/cgi/content/full/289/5479/551#ref3>
  10. ↑ Glasby, G P. "Lessons Learned from Deep-Sea Mining." Science Magazine 28 July 2000: 551-53. Web <http://www.sciencemag.org/cgi/content/full/289/5479/551#ref3>
  11. ↑ a b c d e Nath, B., & Sharma, R. (2000). Environment and Deep-Sea Mining: A Perspective. Marine Georesources & Geotechnology, 18(3), 285-294. DOI:10.1080/10641190051092993. http://web.ebscohost.com/ehost/detail?vid=5&hid=2&sid=13877386-132b-4b8c-a81d-787869ad02cc%40sessionmgr12&bdata=JnNpdGU9ZWhvc3QtbGl2ZQ%3d%3d#db=a9h&AN=4394513
  12. ↑ Dan Oancea (2006). Deep-Sea Mining and Exploration http://technology.infomine.com/articles/1/99/deep-sea-mining.undersea-miners.black-smoker/deep-sea.mining.and.aspx
  13. ↑ 2006. "Treasure on the ocean floor." Economist 381, no. 8506: 10. Academic Search Complete, EBSCOhost . <http://search.ebscohost.com/login.aspx?direct=true&db=a9h&AN=23321589&site=ehost-live>
  14. ↑ Halfar, Jochen, and Rodney M. Fujita. 2007. "Danger of Deep-Sea Mining." Science 316, no. 5827: 987. Academic Search Complete, EBSCOhost <http://www.sciencemag.org/cgi/content/full/316/5827/987>
  15. ↑ Sharma, R. (2005). Deep-Sea Impact Experiments and their Future Requirements. Marine Georesources & Geotechnology, 23(4), 331-338. DOI:10.1080/10641190500446698. <http://web.ebscohost.com/ehost/pdf?vid=7&hid=13&sid=cd55f6a4-c7f2-45e4-a1da-60c85c9b866e%40sessionmgr10>

[[Categorie:mijnbouw]]

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gebruiker:Vincentva/Kladblok&oldid=39533761"