Gebruiker:Yorian/projectpolitiek
De komende tijd wil ik me gaan storten op het bijwerken van de recente politiek van allerlei landen, vooral Afrika. Deze pagina is daarvoor een kladblok.
Nigeria: [1] Het noorden en het zuiden van Nigeria werden door het Britse koloniale bestuur, ondanks de grote verschillen in religie en cultuur, samengesmeed tot één land. Eén van de eerste bewegingen die zelfbeschikking eiste was de Nigerian Youth Movement. De leider van deze beweging, Nnamdi Azikiwe, publiceerde in 1943 een tijdschema voor de onafhankelijkheid van Nigeria. Hier werkte het feit dat Nigeria een gebied was met veel volkeren echter tegen: Andere volkeren binnen Nigeria raakt in conflict met Nnamdi Azikiwe, die zelf tot het Igbo-volk behoorde.
Daarna ontstonden bewegingen in Nigeria die volkeren verenigden, en niet het land. Zo werd er door Nnamdi Azikiwe (een Igbo) de National Council of Nigeria and the Cameroons (NCNC) opgericht en door de Yoruba in 1951 de Action Group (AG). In het noorden richtten de Hausa-Fulani het Northern People's Congress (NPC) op in 1949.
De Britten waren langzamerhand van mening dat aan een onafhankelijkheid van Nigeria niet te ontkomen was, en vanwege de verschillen binnen Nigeria in volkeren werd er een federatie voorgesteld door de Britten die bestond uit drie deelstaten. Elke deelstaat zou een hoge mate van autonomie krijgen. Op hun beurt zouden door de deelstaten vier ministers geleverd worden aan het centrale bestuur.
In 1959 werden er voor het eerste verkiezingen gehouden voor het federale parlement. Het NPC won (in het noorden woonden bijna zoveel mensen als in de andere gebieden samen) en vormde een coalitie met de NCNC. Nigeria werd officieel in 1960 onafhankelijk. Abubakar Tafawa Balewa, uit het noorden, werd premier en Nnamdi Azikiwe president, deze functie was echter puur ceremoniëel. Na deze verkiezingingen en de onafhankelijkheid nam de corruptie door regeringsfunctionarissen erg toe, hoewel een groot gedeelte van de bevolking van Nigeria arm was.
In 1964 werd er parlementaire verkiezingen gehouden, die werd gewonnen door de Nigerian National Alliance (NNA), een samenvoeging van de NPC en een deel van de AG. De deelstaatverkiezingen in 1965 liepen uit op een bloedbad: De Igbo's waren buiten spel gezet en er vielen duizenden doden. Op 14 januari 1966 werd er een militaire coupe gepleegd, vooral door officieren met een Igbo signatuur. Deze coupe werd dan ook geleid door een Igbo-generaal: Aguiyi Ironsi. De toenmalige premier Aguiyi Ironsi werd vermoord. Dit maakte een einde aan de federatie en er werd een anti-corruptiecampagne door Ironsi gestart. Maar ook deze regering werd niet populair omdat de regering vooral door Igbo's werd gedomineerd. Op 29 juli 1966 volgde er echter een tegencoup vanuit de Hausa stammen. Deze tegencoup werd geleid door luitenant-kolonel Yakubu Gowon. Ironsi werd vermoord en veel Igbo's vluchtten vanuit heel Nigeria naar het zuidoosten van Nigeria. Op 30 Mei 1967 riep rebellenleider Chukwuemeka Ojukwu Oost-Nigeria tot de republiek Biafra. Hierop kwam er een oorlog tussen de federale regering en Biafra die duurde tot 12 januari 1970. Eén van de belangrijkste oorzaken van die oorlog was de vondst van olie in Biafra. De schatting van het dodental door deze oorlog lopen sterk uiteen, tenminste een half miljoen mensen stierven, maar door sommige waarnemers worden 2 miljoen slachtoffers genoemd. De macht bleef in handen van militairen tot 1993, met uitzondering van de periode 1979 – 1983.
In 1975 werd er een staatsgreep door generaal Murtala Muhammed gepleegd. Hij kondigde aan dat hij het leger wilde inkrimpen, maar hierin werd niet geslaagd.Hij werd op 13 februari 1976 vermoord bij een mislukte staatsgreep en werd opgevolgd door generaal Olusegun Obasanjo, maar die gaf vrijwillig zijn macht in 1979 over aan een gekozen burgerregering. Nigeria werd vier jaar lang geregeerd door Shehu Shagari. In 1983 werd de macht door Muhammed Buhari gegrepen. Onder zijn bewind werd de persvrijheid beperkt en andere politieke partijen verboden. Ook werden tegenstanders van het regime opgepakt. In augustus 1985 pleegde Ibrahim Babangida een staatsgreep. Hij beloofde (net als eerdere leiders) een einde van de corruptie en het wanbestuur en alle politieke gevangenen werden vrijgelaten. Van de beloofde hervormingen kwam weinig terecht.
In 1993 werden er verkiezingen gehouden die werd gewonnen door de zakenman M.K.O Abiola, maar deze uitslag werd door Ibrahim Babangida, de militair leider van Nigeria vanaf augustus 1985, ongeldig verklaard, twee weken na de uitslag. Toen ging de macht naar generaal Sani Abacha, die minister van Defensie was. Door hem werd de democratie weer opgeheven en hij plaatste zijn generaals op de belangrijkste functies.
In 1999 werden de presidentsverkiezingen door Youruba Obasanjo gewonnen. Dit was het einde van de dictatuur van Nigeria, ook omdat hij werd gesteund door gepensioneerde militairen uit Hausa/Fulani gebied. Ook in april 2003 vonden er lokale en presidentiële verkiezingen plaats. Deze werden weer gewonnen door Youruba Obasanjo en de People’s Democratic Party (PDP).
Bronnen, noten en/of referenties
|
Meer info over het oprichten van de partijen en 1970-1993, mensenrechten na 1993
Somalië: Meer duidelijkheid, is nu erg onoverzichtelijk. [2]
Geen tweede bron:
Aan de kant van de federale regering stonden Groot-Brittanië en de Sovjet-Unie. Frankrijk, Zuid-Afrika, Portugal en het Vaticaan stonden aan de kant van Biafra.