Georges Lautner

Georges Lautner
	Georges Lautner op de Rencontres cinématographiques in Cannes (2010)
Geboren	Nice, 24 januari 1926
Overleden	Parijs, 22 november 2013
Geboorteland	Frankrijk
Jaren actief	1958 - 1996
Beroep	Filmregisseur en scenarioschrijver
	(en) IMDb-profiel
	(nl) Moviemeter-profiel
	(mul) TMDB-profiel
Portaal	Film

Georges Lautner (Nice, 24 januari 1926 – Parijs, 22 november 2013) was een Franse filmregisseur en scenarioschrijver. Hij was de zoon van actrice Renée Saint-Cyr. Hij is vooral gekend voor zijn komedies waarvoor hij heel dikwijls samenwerkte met dialoogschrijver Michel Audiard. Hij had ook zijn favoriete acteurs : onder meer Bernard Blier, Francis Blanche, Lino Ventura, Paul Meurisse, Jean Lefebvre, Mireille Darc en Jean-Paul Belmondo. Hij was een zeer productief cineast: in een tijdspanne van 34 jaar draaide hij 42 langspeelfilms, waaronder 16 komedies en 10 politiekomedies.

Leven en werk[bewerken | brontekst bewerken]

Georges Lautner dankte zijn liefde voor de cinema aan zijn moeder. In 1933 vergezelde hij haar naar Parijs want ze maakte er dat jaar haar filmdebuut. De jonge Georges kon er veel tijd in de bioscoopzalen doorbrengen. Die gelukkige periode werd in 1938 verstoord door de dood van zijn vader in een vliegtuigongeval en door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog.

Na de bevrijding van Parijs deed hij ervaring op als decorateur, filmoperateur en regieassistent. In 1958 kreeg hij de regie van La Môme aux boutons toevertrouwd maar de film kende weinig bijval. Zijn twee volgende films, waarvan Bernard Blier de hoofdrol voor zijn rekening nam, deden het veel beter. Sindsdien werkte hij meestal mee aan het scenario van zijn films. In 1961 ontdekte het grote publiek hem definitief dankzij Le Monocle noir. Deze politiekomedie werd zo gunstig onthaald dat hij nog twee vervolgen draaide. De hoofdrol van de Franse geheim agent le monocle was drie keer weggelegd voor de flegmatieke en elegante acteur Paul Meurisse.

Hij werd al gauw door Bernard Blier en Michel Audiard aanbevolen bij Alain Poiré, productiedirecteur bij Gaumont. Deze bezorgde hem de regie van Les Tontons flingueurs (1963), een parodie op de gangsterfilm die zijn eerste kaskraker werd. In die tijd ontmoette hij Mireille Darc met wie hij 13 films zou draaien, waarvan de spionagekomedie Les Barbouzes (1964) de meest succesrijke was.

De jaren zeventig waren zijn meest vruchtbare. Ze culmineerden in 1979 in zijn samenwerking met Jean-Paul Belmondo. Belmondo, Audiard en Lautner gingen een vaste tandem vormen. Flic ou Voyou, Le Guignolo, Joyeuses Pâques en vooral Le Professionnel werden commerciële voltreffers.

Zijn geattitreerde dialoogschrijver Audiard overleed in 1985 en vanaf dan nam zijn succes af. Hij sloot zijn carrière af met L'Inconnu dans la maison (1992), zijn vijfde film met Belmondo. In 2005 verscheen zijn autobiografie On aura tout vu, titel die hij ontleende aan een film die hij draaide in 1976.