Jimmy Witherspoon
| Jimmy Witherspoon | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Jimmy Witherspoon in 1974
| ||||
| Algemene informatie | ||||
| Volledige naam | James Witherspoon | |||
| Geboren | Gurdon, 8 augustus 1923 | |||
| Geboorteplaats | Gurdon
| |||
| Overleden | Los Angeles, 18 september 1997 | |||
| Overlijdensplaats | Los Angeles
| |||
| Land |  Verenigde Staten
| |||
| Werk | ||||
| Genre(s) | jazz, blues | |||
| Beroep | zanger | |||
| (en) AllMusic-profiel (en) Discogs-profiel (en) IMDb-profiel (en) MusicBrainz-profiel | ||||
| ||||
Jimmy Witherspoon (Gurdon, 8 augustus 1923 - Los Angeles, 18 september 1997)[1][2] was een Amerikaanse jazz- en blueszanger.
Carrière[bewerken | brontekst bewerken]
Witherspoon trok voor het eerst de aandacht door te zingen in Calcutta, India, met de band van Teddy Weatherford, die tijdens de Tweede Wereldoorlog regelmatig radio-uitzendingen maakte via de US Armed Forces Radio Service. Witherspoon maakte zijn eerste platen met de band van Jay McShann in 1945. Hij nam voor het eerst op onder zijn eigen naam in 1947 en twee jaar later had hij met de McShann band zijn eerste hit Ain't Nobody's Business, een nummer dat werd beschouwd als zijn kenmerkende deuntje. In 1950 had hij hits met nog twee nummers die nauw met hem verbonden waren: No Rollin' Blues en Big Fine Girl en ook hits met Failing by Degrees en New Orleans Woman, opgenomen met het Gene Gilbeaux Orchestra[3] (waaronder Herman Washington en Don Hill) voor Modern Records. Ze werden opgenomen tijdens een liveoptreden op 10 mei 1949, tijdens een Just Jazz-concert in Pasadena, gesponsord door Gene Norman. Een andere klassieke compositie van Witherspoon is Times Gettin' Tougher Than Tough.
Witherspoon trad op in vier van de beroemde Cavalcade of Jazz-concerten in Los Angeles in Wrigley Field, geproduceerd door Leon Hefflin sr. Zijn eerste optreden was tijdens de vierde Cavalcade of Jazz op 12 september 1948 en Dizzy Gillespie was de artiest samen met Frankie Lane, Little Miss Cornshucks[4], The Sweetheart of Rhythms, Joe Liggins' Honeydrippers, Joe Turner, The Blenders[5] en The Sensations. Hij speelde op het vijfde Cavalcade of Jazz-concert op 10 juli 1949, samen met Lionel Hampton, The Hamptones, Buddy Banks and his Orchestra, Big Jay McNeely en Smiley Turner. Witherspoon kwam weer terug voor het zevende Cavalcade of Jazz-concert op 8 juli 1951 en trad op naast Billy Eckstine, Lionel Hampton en zijn Revue, Percy Mayfield, Joe Liggins' Honeydrippers en Roy Brown. Zijn laatste optreden op het achtste Cavalcade of Jazz-concert was op 1 juni 1952. Op die dag waren ook Anna Mae Winburn and Her Sweethearts, Jerry Wallace, Toni Harper[6], Roy Brown and His Mighty Men, Louis Jordan and his Orchestra en Josephine Baker te zien.
Witherspoons stijl van blues raakte halverwege de jaren 1950 uit de mode, maar hij keerde terug naar populariteit met zijn album Jimmy Witherspoon uit 1959 op het Monterey Jazz Festival, met Roy Eldridge, Woody Herman, Ben Webster, Coleman Hawkins , Earl Hines en Mel Lewis. Witherspoon nam later op met Gerry Mulligan, Leroy Vinnegar, Richard 'Groove' Holmes en T-Bone Walker.
Tournees en successen[bewerken | brontekst bewerken]
In 1961 toerde hij door Europa met Buck Clayton en keerde hij bij vele gelegenheden terug naar het Verenigd Koninkrijk, met de live opname Spoon Sings and Swings (1966) medio jaren 1960 in het Verenigd Koninkrijk met het kwartet van tenorsaxofonist Dick Morrissey. In 1970 verscheen Witherspoon op Brother Jack McDuffs London Blue Note-opname To Seek a New Home samen met Britse jazzmuzikanten, waaronder opnieuw Dick Morrissey en Terry Smith. In de jaren 1970 nam Witherspoon ook het album Guilty! (later uitgebracht op cd als Black & White Blues) op met Eric Burdon en met Ike White & de San Quentin Prison Band. Daarna toerde hij met een eigen band met Robben Ford en Russ Ferrante[7]. De opname Spoonful uit deze periode bevatte Witherspoon, begeleid door Robben Ford, Joe Sample, Cornell Dupree, Thad Jones en Bernard Purdie[8]. Hij bleef optreden en opnemen in de jaren 1990.
Andere artiesten met wie Witherspoon opnam zijn Jimmy Rowles, Earl 'Fatha' Hines, Vernon Alley[9], Mel Lewis, Teddy Edwards, Gerald Wiggins[10], John Clayton, Paul Humphrey, Pepper Adams, Kenny Burrell, Harry 'Sweets' Edison, Jimmy Smith, Long John Baldry, Junior Mance[11], Ellington-bassist Jimmy Woode, Kenny Clarke, Gerry Mulligan, Jim Mullen, Count Basie, Van Morrison, Dutch Swing College Band en Gene Gilbeaux.
Acteerwerk[bewerken | brontekst bewerken]
In de film Georgia uit 1995 portretteerde Witherspoon Trucker, een reizende, wapenverzamelende blueszanger die een relatie heeft met het onrustige personage Sadie, gespeeld door Jennifer Jason Leigh.
Hij speelde Nate Williams in The Black Godfather (1974) en Percy in To Sleep with Anger (1990).
Ziekte en overlijden[bewerken | brontekst bewerken]
Tijdens de jaren 1980 werd bij Witherspoon kanker geconstateerd. Na een operatie kwam hij er weer bovenop en keerde hij terug op het podium. In 1997 kreeg hij voor het album Live At The Mint een Grammy Award-nominatie.
Jimmy Witherspoon overleed in 1997 op 74-jarige leeftijd. In 2008 werd hij opgenomen in de Blues Hall of Fame.
Discografie[bewerken | brontekst bewerken]
Albums[bewerken | brontekst bewerken]
|
|
Videoalbums[bewerken | brontekst bewerken]
- 2003: 20th Century Jazz Masters: Mel Torme / Jimmy Witherspoon / Carmen McRae / Lambert, Hendricks & Bavan
- 2003: Jimmy Rushing / Jimmy Witherspoon Jazz Casual
- 2009: Goin' Down Blues
Bronnen, noten en/of referenties
|