Kabinet-Soekiman
| kabinet-Soekiman | ||||
|---|---|---|---|---|
Kabinet in Indonesië 
| ||||
| ||||
| Premier | Soekiman Wirjosandjojo | |||
| Start | 27 april 1951 | |||
| Demissionair | 23 februari 1952 | |||
| Eind | 3 april 1952 | |||
| Voorganger | Kabinet-Natsir | |||
| Opvolger | Kabinet-Wilopo | |||
| Staatshoofd | Soekarno | |||
| Lijst van Indonesische kabinetten | ||||
| ||||
Het kabinet-Soekiman,[1] soms ook genoemd kabinet-Soekiman-Soewirjo,[2][3] was een Indonesisch kabinet in de jaren 1951-1952. Het kabinet werd geleid door minister-president Soekiman Wirjosandjojo en vicepremier Soewirjo.
Achtergrond
[bewerken | brontekst bewerken]Na de val van het kabinet-Natsir op 21 maart 1951 wees president Soekarno de voorzitter van de Volksvertegenwoordigingsraad, Sartono van de partij PNI, aan als formateur. Zijn pogingen om een kabinet te vormen van PNI en Masjoemi mislukten echter, en op 18 april gaf hij zijn opdracht terug aan de president.
De nieuwe formateurs werden Soekiman Wirjosandjojo (Masjoemi) en Sidik Djojosukarto (PNI), die wel kwamen tot een coalitie van deze twee partijen, aangevuld met enkele kleinere partijen: PIR, de Katholieke Partij (PK), de Arbeiderspartij (PB), Parkindo, Parindra en de Democratische Fractie (F.D.).
Net als het voorgaande kabinet-Natsir richtte het kabinet-Soekiman zich op vrede en veiligheid in de archipel, het verbeteren van de overheidsorganisatie en oplossing van de kwestie van West-Irian. Het was vrij onsuccesvol, onder andere door de opkomst van grootschalige corruptie in alle overheidslagen.[1]
Binnen het kabinet en het parlement ontstond onenigheid over een overeenkomst die minister van Buitenlandse Zaken Achmad Soebardjo sloot met de Amerikaanse ambassadeur Horace Merle Cochran in het kader van de Amerikaanse Mutual Security Act (een opvolger van het Marshallplan). Deze samenwerking met de Verenigde Staten ging in tegen het onafhankelijke buitenlandse beleid, los van de twee machtsblokken van de Koude Oorlog, dat men voorstond. Op 21 februari 1952 stemde de Volksvertegenwoordigingsraad met een motie minister Soebardjo weg.[4] Twee dagen later besloot het kabinet-Soekiman unaniem om in zijn geheel op te stappen.[1][3][5]
Samenstelling
[bewerken | brontekst bewerken]| Nr. | Ministerspost | Minister | Partij | |
|---|---|---|---|---|
| 1 | Minister-president | 
|
Soekiman Wirjosandjojo | Masjoemi |
| Vicepremier | 
|
Soewirjo | PNI | |
| 2 | Buitenlandse Zaken | 
|
Achmad Soebardjo | Masjoemi |
| 3 | Binnenlandse Zaken | Iskak Tjokroadisurjo | ||
| 4 | Defensie | Sewaka[6] | PIR | |
| 5 | Justitie | 
|
Mohammad Yamin (tot 14 juni 1951) |
|
| Mohammad Nasrun (vanaf 20 november 1951)[7] |
||||
| 6 | Informatie | 
|
Arnold Mononutu | PNI |
| 7 | Financiën | 
|
Jusuf Wibisono | Masjoemi |
| 8 | Landbouw | Suwarto | PK | |
| 9 | Industrie en Handel (vanaf 19 mei 1951: Economische Zaken) |
Sujono Hadinoto (tot 16 juli 1951) |
PNI | |
|
Wilopo (vanaf 16 juli 1951) |
PNI | ||
| 10 | Transport | 
|
Djoeanda Kartawidjaja | |
| 11 | Openbare Werken en Energie | Ukar Bratakusumah | PNI | |
| 12 | Arbeid | Iskandar Tedjasukmana | PB | |
| 13 | Sociale Zaken | Sjamsoeddin | Masjoemi | |
| 14 | Onderwijs en Cultuur | ,_p17.jpg)
|
Wongsonegoro | PIR |
| 15 | Godsdienst | 
|
Wahid Hasjim | Masjoemi |
| 16 | Gezondheid | 
|
Johannes Leimena | Parkindo |
| 17 | Ministers van Staat | 
|
Melkias Agustinus Pellaupessy (voor algemene zaken) |
F.D. |
| Soeroso (voor werknemerszaken) |
Parindra | |||
| Gondokusomo (vanaf 20 november 1951, voor landzaken)[8] |
||||
- ↑ a b c (id) Paizon Hakiki, Marwoto Saiman, Syofyan Suri (2014). Sistem Pemerintahan Pada Demokrasi Liberal Tahun 1949-1959, pp. 5. Gearchiveerd op 31 augustus 2021.
- ↑ jelle, Nederlands-Indonesische betrekkingen 1950-1963. resources.huygens.knaw.nl (3 februari 2017). Gearchiveerd op 12 augustus 2023. Geraadpleegd op 26 november 2019.
- ↑ a b (en) Kabinet Sukiman. Scribd. Gearchiveerd op 6 mei 2021. Geraadpleegd op 26 november 2019.
- ↑ (en) Feith, Herbert. (2009). The Wilopo Cabinet 1952-1953 : a turning point in post-revolutionary Indonesia. Equinox Publishing, Jakarta, pp. 81. ISBN 978-602-8397-15-5.
- ↑ J. Steehouder, Soekarno’s dans met Mao. Indonesisch-Chinese betrekkingen van Bandung tot Soeharto: 1955-1965. dspace.library.uu.nl (27 mei 2014). Gearchiveerd op 3 december 2020. Geraadpleegd op 26 november 2019.
- ↑ Oorspronkelijk was Sumitro Kolopaking aangewezen als minister van defensie, maar die weigerde. Sewaka werd minister van defensie op 9 mei 1951.
- ↑ Mohammad Yamin nam ontslag op 14 juni 1951. De taak van minister van justitie werd daarop tijdelijk overgenomen door minister van staat Melkias Agustinus Pellaupessy. Op 20 november 1951 werd Mohammad Nasrun aangesteld als nieuwe minister van justitie.
- ↑ Gondokusomo werd aangesteld als minister van staat voor landzaken (agraria) op 20 november 1951. Gondokusomo overleed op 6 maart 1952, in de periode dat het kabinet-Soekiman demissionair was.
· 
· 