Spaanse aardslak
| Spaanse aardslak | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||
| |||||||||||
| Soort | |||||||||||
| Ambigolimax valentianus (Ferussac, 1822) Originele combinatie Limax valentianus | |||||||||||
| |||||||||||
| Verspreiding van Ambigolimax valentianus in Europa | |||||||||||
| Synoniemen | |||||||||||
| |||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||
| (en) World Register of Marine Species | |||||||||||
| |||||||||||
De Spaanse aardslak (Ambigolimax valentianus, synoniem Lehmannia valentiana) is een slakkensoort uit de familie van de Limacidae.[1] De wetenschappelijke naam van de soort werd, als Limax valentianus, voor het eerst geldig gepubliceerd in 1822 door André Étienne d'Audebert de Férussac.
Beschrijving[bewerken | brontekst bewerken]
Uiterlijk onderscheidt de Spaanse aardslak zich niet op betrouwbare wijze van andere leden van het geslacht, zoals A. parvipenis, waarmee het samen kan voorkomen. Net als andere leden van de Limacidae heeft hij een puntige staart en ligt het pneumostoom in de achterste helft van de mantel. Het meest voor de hand liggende kenmerk van een Ambigolimax-slak zijn vaak de twee parallelle, scherp gedefinieerde, donkere lijnen langs de mantel, soms met een dikkere, minder goed gedefinieerde lijn ertussen. Twee soortgelijke lijnen kunnen meer naar achteren langs de achterkant aan weerszijden van de middellijn liggen, maar bij sommige individuen kunnen al deze lijnen vaag of zelfs afwezig zijn. Anderen hebben nog meer stippen en gevlekte plekken met donkerder pigment. De dorsale kleur is meestal rozebruin, maar soms dof geelachtig of grijs, en alle schakeringen daartussenin. Oudere individuen zijn doorgaans geler met minder prominente lijnen maar meer prominente vlekken. Het slijm is kleurloos, transparant en waterig. Maximale lengte is ongeveer 8 cm.
Verspreiding[bewerken | brontekst bewerken]
Deze soort heeft zich over de hele wereld wijd verspreid, vooral in kassen, waar het een plaag kan zijn; in warmere klimaten heeft het zich vervolgens naar tuinen, andere synantropische leefgebieden buitenshuis, en zelfs naar bossen, wat tegenwoordig waarschijnlijk wordt vergemakkelijkt door de opwarming van de aarde. De Spaanse aardslak leeft vooral groene bladeren en scheuten, maar eet ook dierlijk materiaal en gevallen bladeren.
| Bronnen, noten en/of referenties |