Naar inhoud springen

Nat Perrilliat

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Nat Perrilliat
Plaats uw zelfgemaakte foto hier
Algemene informatie
Volledige naam Nathaniel Perrilliat
Geboren New Orleans, 29 november 1936
Geboorteplaats New OrleansBewerken op Wikidata
Overleden Sacramento (Californië), 26 januari 1971
Land Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
Werk
Genre(s) jazz, r&b
Beroep muzikant
Instrument(en) tenorsaxofoon
(en) AllMusic-profiel
(en) Discogs-profiel
(en) MusicBrainz-profiel
Portaal  Portaalicoon   Muziek

Nathaniel 'Nat' Perrilliat (New Orleans, 29 november 1936Sacramento (Californië), 26 januari 1971)[1] was een Amerikaanse jazzsaxofonist op het gebied van de modernjazz en de rhythm-and-blues.

Perrilliat speelde in het begin van de jaren 1950 in de houtblazerssectie van de orkesten van Professor Longhair, Smiley Lewis[2] en Shirley & Lee[3], voordat hij modernjazz begon te spelen in onder meer New Orleans-clubs, o.a. met Ellis Marsalis, Alvin Batiste, James Black en in het originele American Jazz Quintet, opgericht door Ed Blackwell in 1955 (Boogie Live, 1958, AFO 1958), waar hij de opvolger was van Harold Battiste. Hoewel hij als studiomuzikant werkte voor Allen Toussaint en Harold Battiste, moest hij zichzelf en zijn gezin onderhouden als taxichauffeur. Vanaf 1965 maakte hij deel uit van de band van Fats Domino, met wie hij ook op tournee ging door het Verenigd Koninkrijk. Het vibratorrijke saxofoonspel van Perrilliat werd beïnvloed door David 'Fathead' Newman, Eddie Harris en King Curtis.

Nat Perrilliat overleed in januari 1971 op 35-jarige leeftijd aan een hersentumor.

  • 1961: Barbara George: I Know (You Don't Love Me No More) (A.F.O.)
  • 1962: Nat Adderley: In the Bag (Jazzland)
  • 1963: Ellis Marsalis: Monkey Puzzle
  • 1993: Professor Longhair – Fess: The Professor Longhair Anthology (Rhino)