Nieuwlandpolder

Een nieuwlandpolder is een polder die aangelegd is ná de indijking van de oudlandpolders. De eerste nieuwlandpolders grenzen aan het oudland. Dit zijn veelal lange, smalle polders. Na omstreeks 1500 kwamen grotere polders met een regelmatige indeling tot stand, waarbij planmatig gewerkt werd. Men spreekt wel van renaissancepolders. In de eerste helft van de 17e eeuw betrof dit vaak ook herdijkingen. In deze grotere polders bleven vaak kreekrestanten achter. Tevens ontstonden in deze tijd ook tal van droogmakerijen, die eveneens een planmatige indeling kennen.

Tot slot zijn er de recente nieuwlandpolders, die bestaan uit bedijkingen van landaanwassen van schorren die plaatsvonden in de 18e tot en met de 20e eeuw. Ook hier betreft het in het algemeen grote oppervlakten met een regelmatige indeling. Ook door de afsluiting van zeearmen ontstonden dergelijke polders.