Overleg:Geostationaire baan
Onderwerp toevoegenOntdekt?[brontekst bewerken]
Dat een geostationaire satelliet in principe mogelijk is konden ze volgens mij in de 17de eeuw al uitrekenen. Of was het de 16de? Rbakels (overleg) 13 mrt 2021 15:38 (CET)
Nederlandse en Vlaamse amateur astronomen[brontekst bewerken]
Misschien, ik zeg MISSCHIEN, zou het interessant kunnen zijn om in dit artikel iets toe te voegen omtrent de zichtbaarheid van geostationaire satellieten vanuit onze contreien, dus vanuit Nederland en Vlaanderen, en op hoeveel graden ten zuiden van de hemelequator de reeks geostationaire satellieten te vinden is. Amateur astronomen met niet al te kleine telescopen kunnen deze reeks met gemak waarnemen, maar ze moeten dan wel weten waar precies deze satellieten zich bevinden. Gezien het feit dat onze contreien zich op iets van een 51° noord bevinden, ligt de reeks geostationaire satellieten op iets van een 7° 30' ten zuiden van de hemelequator. Richt uw telescoop naar eender welk gebied op 7° 30' Zuid, en U zult wel een stilstaand lichtpuntje tegenkomen dat niet mee beweegt met de sterrenhemel: een geostationaire satelliet. DannyCaes (overleg) 11 sep 2021 22:22 (CEST)
- Het ware bovendien ook interessant om een tabel op te stellen van het aantal markante sterren en deepsky objecten dat in het smalle gebied op 7° 30' Zuid te vinden is. Ikzelf noem dit gids-sterren, omdat ze kunnen aangewend worden om er de telescoop op te richten en, mits gebruik makend van een mechanisch of elektro-mechanisch volgsysteem, de telescoop mee te doen volgen met de sterrenhemel. Automatisch komen dan wel één of meerdere geostationaire satellieten in beeld. Als het telescopisch beeld korrekt is, dus met het noorden naar boven en het oosten naar links, bewegen de geostationaire satellieten zich traag van rechts naar links. Als het een omgekeerd beeld is, dus met het zuiden naar boven en het westen naar links, bewegen de satellieten zich van links naar rechts. Het is een kijkavond waard. DannyCaes (overleg) 11 sep 2021 22:39 (CEST)
- Dan moet ook nog rekening gehouden worden met het feit dat tweemaal in 't jaar de aardschaduw komt interfereren, want rond het einde van maart en het einde van september bevindt de kegel van de aardschaduw zich in een deel van de baan (of gordel) van de geostationaire satellieten. Dus rond middernacht (universele tijd, U.T.) is het "middendeel" van het voor ons zichtbare gedeelte van deze gordel "onderbroken" door de aardschaduw. De beste tijden om naar geostationaire satellieten te zoeken zijn dan ook de zomermaanden (mei, juni, juli) en de wintermaanden (november, december, januari). In de zomer bevindt de aardschaduw zich ten zuiden van de gordel, en in de winter bevindt hij zich ten noorden ervan. Terzijde, er zijn ooggetuigenverslagen bekend waarin vermeld werd dat de aardschaduw kon gezien worden in de Gegenschein (het uiterst zwakke oppositielicht), dus min-of-meer als een soort wazig bolvormig silhouet. Zijn daar recente waarnemingen van? (dus waarnemingen afkomstig van plaatsen op aarde waar voorlopig nog geen sprake is van lichtvervuiling). DannyCaes (overleg) 12 sep 2021 18:09 (CEST)
- En dan kunnen we ons ook nog afvragen of sommige geostationaire satellieten uitgerust zijn met lichtbakens (dus een soort helder stralende lichtbronnen). Ik veronderstel dat er een soort satellieten bestaan die op gezette tijden zodanig ver verwijderd zijn (uitgesproken excentrische orbits) dat ze daarmee nagenoeg onzichtbaar zijn (zelfs voor waarnemers met de beste telescopen), doch... hun posities zichtbaar maken door flitsende lichten (xenonflitsers). Is het bekend welke satellieten (de namen ervan) uitgerust zijn met dit soort flitslichten? DannyCaes (overleg) 12 sep 2021 18:24 (CEST)
- Ik herinner mij een foto van A.P.O.D. (Astronomy Picture of the Day) waarin te zien is dat geostationaire satellieten zelfs met het blote oog kunnen worden waargenomen, en wel dankzij spiegelreflecties van het zonlicht op de glimmende kanten ervan. Men kan zelfs berekenen wanneer deze spiegelreflecties zich het gunstigst vertonen, dus gedurende een bepaald moment van het jaar, alnaargelang de locatie van de waarnemer op aarde (zoveel graden noord of zoveel graden zuid). Ik zal eens naar die foto moeten zoeken. DannyCaes (overleg) 12 sep 2021 18:35 (CEST)
- Het betreft een filmpje waarin te zien is hoe verschillende geostationaire satellieten één voor één het zonlicht spiegelen. Dit filmpje is te zien in de A.P.O.D. van 11 April 2012. DannyCaes (overleg) 12 sep 2021 19:24 (CEST)
- Ik herinner mij een foto van A.P.O.D. (Astronomy Picture of the Day) waarin te zien is dat geostationaire satellieten zelfs met het blote oog kunnen worden waargenomen, en wel dankzij spiegelreflecties van het zonlicht op de glimmende kanten ervan. Men kan zelfs berekenen wanneer deze spiegelreflecties zich het gunstigst vertonen, dus gedurende een bepaald moment van het jaar, alnaargelang de locatie van de waarnemer op aarde (zoveel graden noord of zoveel graden zuid). Ik zal eens naar die foto moeten zoeken. DannyCaes (overleg) 12 sep 2021 18:35 (CEST)
- En dan kunnen we ons ook nog afvragen of sommige geostationaire satellieten uitgerust zijn met lichtbakens (dus een soort helder stralende lichtbronnen). Ik veronderstel dat er een soort satellieten bestaan die op gezette tijden zodanig ver verwijderd zijn (uitgesproken excentrische orbits) dat ze daarmee nagenoeg onzichtbaar zijn (zelfs voor waarnemers met de beste telescopen), doch... hun posities zichtbaar maken door flitsende lichten (xenonflitsers). Is het bekend welke satellieten (de namen ervan) uitgerust zijn met dit soort flitslichten? DannyCaes (overleg) 12 sep 2021 18:24 (CEST)
- Dan moet ook nog rekening gehouden worden met het feit dat tweemaal in 't jaar de aardschaduw komt interfereren, want rond het einde van maart en het einde van september bevindt de kegel van de aardschaduw zich in een deel van de baan (of gordel) van de geostationaire satellieten. Dus rond middernacht (universele tijd, U.T.) is het "middendeel" van het voor ons zichtbare gedeelte van deze gordel "onderbroken" door de aardschaduw. De beste tijden om naar geostationaire satellieten te zoeken zijn dan ook de zomermaanden (mei, juni, juli) en de wintermaanden (november, december, januari). In de zomer bevindt de aardschaduw zich ten zuiden van de gordel, en in de winter bevindt hij zich ten noorden ervan. Terzijde, er zijn ooggetuigenverslagen bekend waarin vermeld werd dat de aardschaduw kon gezien worden in de Gegenschein (het uiterst zwakke oppositielicht), dus min-of-meer als een soort wazig bolvormig silhouet. Zijn daar recente waarnemingen van? (dus waarnemingen afkomstig van plaatsen op aarde waar voorlopig nog geen sprake is van lichtvervuiling). DannyCaes (overleg) 12 sep 2021 18:09 (CEST)