Piper Cub
De Piper J-3 Cub is een klein lichtgewicht vliegtuig voor twee personen, geproduceerd tussen 1937 en 1947 door Piper Aircraft. Het toestel was oorspronkelijk bedoeld voor het opleiden van piloten, maar werd ook populair onder particulieren. Het is het meest bekende lichtgewicht vliegtuig aller tijden en dankt zijn succes aan zijn eenvoudige bouw en relatief lage prijs. De naam 'Cub' is Engels voor het Nederlandse woord 'welp', het embleem van de Piper Cub is dan ook een berenwelpje.
Het toestel kan naast het standaard landingsgestel worden uitgerust met drijvers als watervliegtuig, of ski's voor sneeuw en ijs. Ook toestellen met extra grote banden (zogenoemde toendrabanden) worden gebruikt, voor het landen op zandvlaktes of andere onstabiele ondergrond.
Geschiedenis
Voor de Tweede Wereldoorlog
Het basisontwerp van de Piper Cub komt uit 1930, onder de naam Taylor E-2 Cub, gebouwd door Taylor Aircraft uit Bradford, Pennsylvania. Later in de jaren 30 ging Taylor Aircraft failliet waarna Piper Aircraft het overnam. In 1938, nadat Piper zijn fabriek had verplaatst naar Lock Haven omdat een brand zijn vorige fabriek in Bradford in de as had gelegd, werd de nieuwe J-3 Cub geïntroduceerd die de oude E-2 zou vervangen. De toestellen kostten iets meer dan $1000 per stuk.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog
In de Tweede Wereldoorlog werd duidelijk dat de Cub ook uitermate geschikt was voor militaire doeleinden. Ze werden veel gebruikt voor verkenning, transport en soms zelfs, uitgerust met bazooka's onder de vleugels, voor grondaanvallen. De militaire varianten van de Cub waren de L-4, O-59 en NE-1. De bijnaam voor de militaire Cub werd 'grasshopper' (sprinkhaan). De militaire versies onderscheidden zich van de civiele door de grotere cockpitramen die tot achter de vleugel doorliepen. Ook het dakraam werd vergroot.
De militaire Cub is in gebruik geweest bij vele luchtmachten, waaronder de USAF (Verenigde Staten), de Militaire Luchtvaart van het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger en de BAF (Belgian Air Force, België).
Na de Tweede Wereldoorlog
Na de Tweede Wereldoorlog werden duizenden militaire Grasshoppers civiel geregistreerd onder de benaming J-3. In 1949 introduceerde Piper de Piper PA-18 Super Cub, een gemoderniseerde variant van de J-3 Cub die tot 1981 in productie zou blijven. De nieuwe Super Cub kreeg een nieuwe motor, volledig bedekt door een motorkap (dit in tegenstelling tot die van de J-3, waarbij aan beide kanten de cilinders uit de motorkap steken) en de ramen kregen een aangepaste vorm. Ook technisch gezien veranderde er veel, waaronder een nieuw elektrisch systeem en flaps onder de vleugel.
Een ander, opmerkelijk verschil is dat bij de J-3 de piloot de achterste stoel moet nemen voor een solovlucht, in verband met een goede balans van het vliegtuig omdat de brandstoftank zich direct achter het schot in de cockpit bevindt. Bij de nieuwe PA-18 kwamen de brandstoftanks in de vleugels, waardoor de piloot de voorste stoel kan gebruiken. De Super Cub werd in Nederland gebruikt door de Koninklijke Luchtmacht en de Marine Luchtvaartdienst.
Specificaties (J3C-65 Cub)
Algemene kenmerken
- Bemanning: 1 piloot
- Capaciteit: 1 passagier
- Lengte: 6,83 meter
- Spanwijdte: 10,74 meter
- Hoogte: 2,03 meter
- Vleugeloppervlak: 16,58 m²
- Leeggewicht: 345 kg
- Nuttige lading: 205 kg
- Maximale startgewicht: 550 kg
- Motor: 1 Continental A-65-8 luchtgekoelde viercilindermotor, 65 pk (48 kW)
Prestaties
- Topsnelheid: 140 km/h
- Kruissnelheid: 121 km/h
- Bereik: 354 km
- Praktisch plafond: 3500 m
- Klimsnelheid: 2,3 m/s
- Vleugelbelasting: 33,4 kg/m²
- Vermogen: 11,35 kg/kW
