R136a1

R136a1
	R136a1, de helderste ster in het centrum van R136
Sterrenbeeld	Goudvis (Dorado)
Waarnemingsgegevens
Rechte klimming	5u38m42,43s
Declinatie; (Epoche 2000)	-69° 06' 02,2"
Schijnbare magnitude	12,77
Details
Lichtkracht	8.700.000 L☉
Spectraalklasse	WN5h
Temperatuur (K)	53.000 ± 3.000 K
Afstand* (lj)	168.000 Lj
Straal	35,4 R☉
Massa	170-230 M☉
	* afstanden aangegeven als "parallax xxx = yyy lj" zijn herleid uit de in de bron aangegeven parallax
Portaal	Astronomie

RMC 136a1 (afgekort R136a1) is een Wolf-Rayetster in de cluster R136 in het centrum van de Tarantulanevel in de Grote Magelhaense Wolk op een afstand van 50 kiloparsec (167.000 lichtjaar).^[1] De ster heeft de grootste massa en luminositeit van de ontdekte sterren en is ook een van de heetste. De lichtkracht van R136a1 is geschat op 8.700.000 keer die van de zon, met een piek in het extreem ultraviolet (50 nm), waardoor 99% van de elektromagnetische straling die R136a1 uitstraalt buiten het visuele bereik van een mens valt. Waar schattingen voor de massa van R136a1 uiteen liepen van 256M_☉^[2] tot 315M_☉^[3] is dit inmiddels bijgesteld naar 170M_☉ tot 230M_☉^[4] De massa is dus aanzienlijk groter, terwijl het formaat van R136a1 slechts 30 keer groter is dan die van de zon.^[5] waarbij het nog steeds de zwaarst bekende ster blijft. De ster verliest door zijn sterrenwind 5.1 × 10⁻⁵M_☉ (3.21 × 10¹⁸ kg/s) per jaar, meer dan een miljard keer zoveel als de zon.^[6]

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

(en) R136a1 in SIMBAD

Bronnen, noten en/of referenties

↑ Pietrzyński, G, D. Graczyk, W. Gieren (7 March 2013). An eclipsing-binary distance to the Large Magellanic Cloud accurate to two per cent. Nature 495 (7439): 76–79. PMID 23467166. DOI: 10.1038/nature11878.
↑ Hamann, W.-R., Gräfener, G. (2004). Grids of model spectra for WN stars, ready for use. Astronomy and Astrophysics 427 (2): 697–704. ISSN: 0004-6361. DOI: 10.1051/0004-6361:20040506.
↑ Schneider, F. R. N. (2014). Bonnsai: A Bayesian tool for comparing stars with stellar evolution models. Astronomy & Astrophysics 570: A66. DOI: 10.1051/0004-6361/201424286.
↑ Venu M. Kalari et al., (en) Sharpest Image Ever of Universe’s Most Massive Known Star. NSF’s NOIRLab (18 augustus 2022). Geraadpleegd op 19 augustus 2022.
↑ (en) Parks, Jake, Meet the most extreme stars. Astronomy.com (23 september 2020). Geraadpleegd op 28 december 2022.
↑ Crowther, P. A., Schnurr, O., Hirschi, R., Yusof, N., Parker, R. J. (2010). The R136 star cluster hosts several stars whose individual masses greatly exceed the accepted 150 M_⊙ stellar mass limit. Monthly Notices of the Royal Astronomical Society 408 (2): 731. DOI: 10.1111/j.1365-2966.2010.17167.x.

[Nature-1] Pietrzyński, G, D. Graczyk, W. Gieren (7 March 2013). An eclipsing-binary distance to the Large Magellanic Cloud accurate to two per cent. Nature 495 (7439): 76–79. PMID 23467166. DOI: 10.1038/nature11878.

[powr-2] Hamann, W.-R., Gräfener, G. (2004). Grids of model spectra for WN stars, ready for use. Astronomy and Astrophysics 427 (2): 697–704. ISSN: 0004-6361. DOI: 10.1051/0004-6361:20040506.

[3] Schneider, F. R. N. (2014). Bonnsai: A Bayesian tool for comparing stars with stellar evolution models. Astronomy & Astrophysics 570: A66. DOI: 10.1051/0004-6361/201424286.

[4] Venu M. Kalari et al., (en) Sharpest Image Ever of Universe’s Most Massive Known Star. NSF’s NOIRLab (18 augustus 2022). Geraadpleegd op 19 augustus 2022.

[5] (en) Parks, Jake, Meet the most extreme stars. Astronomy.com (23 september 2020). Geraadpleegd op 28 december 2022.

[6] Crowther, P. A., Schnurr, O., Hirschi, R., Yusof, N., Parker, R. J. (2010). The R136 star cluster hosts several stars whose individual masses greatly exceed the accepted 150 M_⊙ stellar mass limit. Monthly Notices of the Royal Astronomical Society 408 (2): 731. DOI: 10.1111/j.1365-2966.2010.17167.x.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]