Riccioli (inslagkrater)
| Riccioli | ||
|---|---|---|
| ||
Foto Lunar Orbiter 4
| ||
| Kratergegevens | ||
| Coördinaten | 3° 0′ ZB, 74° 3′ WL | |
| Diameter | 146 km | |
| Kraterdiepte | 2,3 km | |
| Colongitude | 75° bij zonsopgang | |
| Kaartblad | 73 (PDF) | |
| Vernoemd naar | Giovanni Battista Riccioli | |
| Vernoemd in | 1935 | |
| Tenzij anders aangegeven, zijn de gegevens ontleend aan de IAU/USGS-Databank | ||
Riccioli is een grote inslagkrater op de Maan.
Beschrijving[bewerken | brontekst bewerken]
Riccioli is ouder dan de maanzee Mare Orientale in het zuidwesten want ejecta van de inslag die de Mare Orientale creëerde, liggen bovenop de krater. Dit puin ligt van noordoost tot zuidwest, parallel aan de noordoostelijke wand van Riccioli. Een aantal rilles, genaamd de Rimae Riccioli ligt over de bodem en overlangs de ejecta-richels. De noordelijke bodemhelft is donkerder door de lavabedekking en de overstroming van lava bedekt ook een aantal ejecta-richels en sommige rilles.[1]
Locatie[bewerken | brontekst bewerken]
Riccioli heeft een diameter van 146 km en bevindt zich aan de westkant van de naar de Aarde toe gerichte zijde van de Maan. Riccioli ligt ten noordwesten van de nog grotere krater Grimaldi. In het zuidwesten liggen de kraters Hartwig en Schlüter die aan de noordoostelijke rand van Montes Cordillera liggen, de ringvormige bergketen die Mare Orientale omringt. Door zijn ligging wordt Riccioli vanaf de Aarde bijna van opzij bekeken.
Naamgeving[bewerken | brontekst bewerken]
De krater is genoemd naar de Italiaanse astronoom en jezuïet Giovanni Battista Riccioli, en werd aldus genoemd door en naar hemzelf als Ricciolus Soc. I. [2]. Eerder bedacht Michael van Langren de benaming Bonvicini voor het donkere maregebied iets ten noorden van het centrale gedeelte van krater Riccioli [3]. Op sommige maankaarten draagt dit donkere gebied de aanduiding Riccioli D. Johannes Hevelius gaf aan dit donkere gebied de benaming Stagnum Miris [4].
Satellietkraters van Riccioli[bewerken | brontekst bewerken]
Rondom Riccioli bevinden zich verscheidene kleinere kraters die genummerd werden, beginnend bij degenen die zich het dichtst bij het middelpunt van de krater bevinden.
| Riccioli | Breedtegraad | Lengtegraad | Diameter |
|---|---|---|---|
| C | 0,6° NB | 73,0° WL | 31 km |
| CA | 0,6° NB | 73,0° WL | 14 km |
| F | 8,6° ZB | 73,9° WL | 28 km |
| G | 1,3° ZB | 71,0° WL | 15 km |
| H | 1,1° NB | 74,9° WL | 18 km |
| K | 2,2° ZB | 77,5° WL | 43 km |
| U | 5,7° ZB | 72,8° WL | 9 km |
| Y | 3,0° ZB | 73,2° WL | 7 km |
Literatuur en maanatlassen[bewerken | brontekst bewerken]
- Mary Adela Blagg: Named Lunar Formations.
- T.W. Webb: Celestial Objects for Common Telescopes, Volume One: The Solar System (met beschrijvingen van telescopisch waarneembare oppervlaktedetails op de maan).
- Tj.E. De Vries: De Maan, onze trouwe wachter.
- A.J.M. Wanders: Op Ontdekking in het Maanland.
- Hugh Percy Wilkins, Patrick Moore: The Moon.
- Times Atlas of the Moon, edited by H.A.G. Lewis.
- Patrick Moore: New Guide to the Moon.
- Harold Hill: A Portfolio of Lunar Drawings.
- Antonin Rukl: Moon, Mars and Venus (pocket-maanatlasje, de voorganger van Rukl's Atlas of the Moon).
- Antonin Rukl: Atlas of the Moon.
- Harry De Meyer: Maanmonografieën (Vereniging Voor Sterrenkunde, 1969).
- Tony Dethier: Maanmonografieën (Vereniging Voor Sterrenkunde, 1989).
- Ewen A. Whitaker: Mapping and Naming the Moon, a history of lunar cartography and nomenclature.
- The Hatfield Photographic Lunar Atlas, edited by Jeremy Cook.
- William P. Sheehan, Thomas A. Dobbins: Epic Moon, a history of lunar exploration in the age of the telescope.
- Ben Bussey, Paul Spudis: The Clementine Atlas of the Moon, revised and updated edition.
- Charles A. Wood, Maurice J.S. Collins: 21st Century Atlas of the Moon.
Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]
|
