Vreemdelingenbeleid: verschil tussen versies

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting
Auteursrechtelijk beschermde tekst - overgenomen van justitie - iets ingekort, omschreven en iets minder positief gemaakt aan het eind. Een pagina van justitie is natuurlijk altijd "gekleurd"
Regel 1: Regel 1:
'''Vreemdelingenbeleid''' is de benaming die in [[België]] en [[Nederland]] gebruikt wordt voor het regeringsbeleid dat gevoerd wordt bij het omgaan met de instroom van vreemdelingen in het eigen land. Niet iedere vreemdeling (over het algemeen afkomstig van buiten west-Europa) mag in deze landen komen wonen, en iedere aanvraag wordt getoetst. In Nederland gebeurt dit door de [[IND]].
{{wiu2}}
'''Ben ff bezig dit artikel auteursrechtvrij te maken. Hopelijk ben ik binnen een half uur klaar'''

'''Vreemdelingenbeleid''' is de benaming die in [[Nederland]] gebruikt wordt voor het regeringsbeleid dat gevoerd wordt bij het omgaan met de instroom van vreemdelingen in Nederland. Niet iedere vreemdeling (over het algemeen afkomstig van buiten west-Europa) mag in Nederland komen wonen, en iedere aanvraag wordt getoetst door de [[IND]].


Het vreemdelingenbeleid in Nederland is gebaseerd op de volgende vier verdragen en wetten:
Het vreemdelingenbeleid in Nederland is gebaseerd op de volgende vier verdragen en wetten:
Regel 10: Regel 7:
* de [[Algemene wet bestuursrecht]].
* de [[Algemene wet bestuursrecht]].


==Asielprocedure in Nederland==
De asielprocedure
Wie asiel aanvraagt in Nederland, krijgt binnen 48 uur bericht. Wie absoluut kansloos is, moet Nederland direct verlaten. De anderen worden in een [[asielzoekerscentrum]] geplaatst, in afwachting van het oordeel. Wanneer dit oordeel in eerste instantie negatief dreigt uit te vallen, mag de asielzoeker bezwaar aantekenen. Wordt de asielaanvraag uiteindelijk ook écht afgewezen, dan kan de asielzoeker bij de rechtbank in beroep gaan. Zegt ook de rechter "nee", dan kan de asielzoeker zelfs nog in hoger beroep gaan. De uitslag hiervan mag hij echter niet in Nederland afwachten. Volgens de voorstanders van dit systeem biedt het de asielzoeker voldoende kansen om aan te tonen dat hij rechtmatig in Nederland mag verblijven. Volgens tegenstanders is het een onnodig lange procedure waarin asielzoekers te lang (vaak zelfs enkele jaren) in onzekerheid moeten blijven leven.
Elke vreemdeling die in Nederland asiel aanvraagt, krijgt binnen 48 uur na zijn aanmelding bericht. De aanvraag wordt als kansloos beoordeeld of verder in behandeling genomen. Kansloze asielzoekers moeten Nederland direct verlaten. De anderen worden overgeplaatst naar een 'opvang- en onderzoekscentrum' van het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA).

Als de IND voornemens is de asielaanvraag af te wijzen, wordt de asielzoeker daarvan op de hoogte gesteld. De asielzoeker kan daarop reageren en duidelijk maken waarom hij het daar niet mee eens is. Bij het nemen van de uiteindelijke beslissing moet de IND ook ingaan op de reactie van de asielzoeker.
Als de IND de asielaanvraag afwijst, kan de asielzoeker daartegen in beroep gaan bij de rechtbank. Als ook de rechter negatief oordeelt, moet de asielzoeker Nederland verlaten. Hij kan dan nog in hoger beroep gaan bij de Raad van State, maar de uitspraak op het hoger beroep mag hij niet in Nederland afwachten.
Iedere asielzoeker krijgt de beschikking over een rechtshulpverlener. Zo nodig wordt een tolk ingeschakeld.

Asielzoekers die gedurende de procedure in Nederland mogen blijven, verhuizen in afwachting van de definitieve beslissing naar een 'asielzoekerscentrum'. Tijdens hun verblijf in het centrum nemen zij deel aan cursussen Nederlandse taal en maatschappijoriëntatie.

Is de definitieve beslissing positief, dan krijgt de asielzoeker een verblijfsvergunning voor bepaalde tijd, en komt hij in aanmerking voor een gewone woning. Na een legaal verblijf in Nederland van vijf jaar of langer kan de vreemdeling een vergunning voor onbepaalde tijd aanvragen of een verzoek tot naturalisatie indienen.
Als de definitieve beslissing negatief is, dan zal de asielzoeker alsnog Nederland moeten verlaten.


===Positieve beslissing===
Terugkeerbeleid
Bij een positieve beslissing krijgt de asielzoeker een tijdelijke verblijfsvergunning, die na vijf jaar mag worden omgezet in een vaste verblijfsvergunning, of naturalisatie.
Vreemdelingen die uiteindelijk niet worden toegelaten, moeten Nederland verlaten. Vrijwillige terugkeer heeft natuurlijk de voorkeur. Justitie werkt samen met het ministerie van Buitenlandse Zaken - en met name Ontwikkelingssamenwerking - aan terugkeerprojecten. Daarbij worden ook andere (particuliere) organisaties ingeschakeld, zoals het Terugkeerbureau van de Internationale Organisatie voor Migratie. Dit bureau wil vreemdelingen perspectief bieden na terugkeer naar hun eigen land. Onder strikte voorwaarden krijgen mensen die terugkeren financiële ondersteuning. Maar als uitgeprocedeerde vreemdelingen niet vrijwillig terugkeren, worden zij gedwongen Nederland uitgezet. Zo nodig verleent de Koninklijke Marechaussee hierbij assistentie.


===Negatieve beslissing===
Een consequent terugkeerbeleid heeft de volgende voordelen:
Bij een negatieve beslissing wordt de asielzoeker op straat gezet en wordt hij geacht op eigen gelegenheid het land te verlaten. Dit heeft in het verleden tot problemen geleid, waardoor er anno 2005 nog verschillende uitgeprocedeerde asielzoekers op straat zwerven, omdat ze niet de mogelijkheid hebben om ergens naartoe te kunnen.


==Externe link==
de schaarse opvangruimte blijft gereserveerd voor de mensen die er daadwerkelijk recht op hebben
* [http://www.justitie.nl/themas/meer/vreemdelingenbeleid.asp?ComponentID=3640&SourcePageID=811 Nederlandse vreemdelingenwet sinds 1 april 2001, te vinden op www.justitie.nl]
er is duidelijkheid, zowel voor de individuele asielzoeker als voor de Nederlandse samenleving
andere mensen in het land van herkomst van de vreemdeling krijgen een duidelijke boodschap: het Nederlandse vreemdelingenbeleid kent z'n grenzen; economische vluchtelingen kunnen niet worden toegelaten.

Versie van 8 aug 2005 16:45

Vreemdelingenbeleid is de benaming die in België en Nederland gebruikt wordt voor het regeringsbeleid dat gevoerd wordt bij het omgaan met de instroom van vreemdelingen in het eigen land. Niet iedere vreemdeling (over het algemeen afkomstig van buiten west-Europa) mag in deze landen komen wonen, en iedere aanvraag wordt getoetst. In Nederland gebeurt dit door de IND.

Het vreemdelingenbeleid in Nederland is gebaseerd op de volgende vier verdragen en wetten:

Asielprocedure in Nederland

Wie asiel aanvraagt in Nederland, krijgt binnen 48 uur bericht. Wie absoluut kansloos is, moet Nederland direct verlaten. De anderen worden in een asielzoekerscentrum geplaatst, in afwachting van het oordeel. Wanneer dit oordeel in eerste instantie negatief dreigt uit te vallen, mag de asielzoeker bezwaar aantekenen. Wordt de asielaanvraag uiteindelijk ook écht afgewezen, dan kan de asielzoeker bij de rechtbank in beroep gaan. Zegt ook de rechter "nee", dan kan de asielzoeker zelfs nog in hoger beroep gaan. De uitslag hiervan mag hij echter niet in Nederland afwachten. Volgens de voorstanders van dit systeem biedt het de asielzoeker voldoende kansen om aan te tonen dat hij rechtmatig in Nederland mag verblijven. Volgens tegenstanders is het een onnodig lange procedure waarin asielzoekers te lang (vaak zelfs enkele jaren) in onzekerheid moeten blijven leven.

Positieve beslissing

Bij een positieve beslissing krijgt de asielzoeker een tijdelijke verblijfsvergunning, die na vijf jaar mag worden omgezet in een vaste verblijfsvergunning, of naturalisatie.

Negatieve beslissing

Bij een negatieve beslissing wordt de asielzoeker op straat gezet en wordt hij geacht op eigen gelegenheid het land te verlaten. Dit heeft in het verleden tot problemen geleid, waardoor er anno 2005 nog verschillende uitgeprocedeerde asielzoekers op straat zwerven, omdat ze niet de mogelijkheid hebben om ergens naartoe te kunnen.

Externe link