Curietemperatuur: verschil tussen versies
Geen bewerkingssamenvatting |
Versie 7611810 van 84.94.12.199 ongedaan gemaakt. |
||
Regel 89: | Regel 89: | ||
[[fi:Curie-piste]] |
[[fi:Curie-piste]] |
||
[[fr:Point de Curie]] |
[[fr:Point de Curie]] |
||
[[he:נקודת קירי]] |
|||
[[it:Punto di Curie]] |
[[it:Punto di Curie]] |
||
[[ja:キュリー温度]] |
[[ja:キュリー温度]] |
Versie van 9 apr 2007 21:57
De Curietemperatuur is de temperatuur waarboven ferromagnetische materialen ophouden een permanent magneetveld om zich heen te bezitten.
Als bijvoorbeeld een ijzeren magneet wordt verwarmd boven de Curietemperatuur van 770 oC dan is hij niet meer ferromagnetisch. Hij wordt dan paramagnetisch. Als het ijzer weer afgekoeld is, komt het permanente magneetveld niet terug. Wel is er dan weer een magneetveld aanwezig in kleine gebiedjes in het materiaal, de zogenaamde weissgebiedjes (Weiss 1865-1904), maar deze velden wijzen in willekeurige richtingen, zodat er geen resulterend extern magneetveld aanwezig is. Het is wel mogelijk het ijzer opnieuw te magnetiseren.
De Curietemperatuur is genoemd naar Pierre Curie (1859-1906).
De Curietemperatuur is moeilijk exact te meten. Ten eerste verdwijnt het permanente magneetveld rond het materiaal slechts geleidelijk. Ten tweede is de curietemperatuur sterk afhankelijk van kleine verontreinigingen in het materiaal, vooral van het overal aanwezige ijzer.
Een selectie van ferromagnetische materialen met hun Curietemperaturen in Kelvin:
|
|
|
Zie ook: Temperatuurschaal