Verticale landbouw
Verticale landbouw is een vorm van duurzame landbouw waarbij gebruik wordt gemaakt van in steden geplaatste hoogbouw, zogenaamde verticale boerderijen. Hoewel er verschillende concepten zijn, is er nog geen verticale boerderij gebouwd. Met verticale boerderijen moet in drukbevolkte steden zowel het voedselaanbod worden verhoogd als de ecologische voetafdruk van de landbouw verkleind. Naast groenten en fruit, zou er ook vis en kip gekweekt kunnen worden.
Met de verwachte bevolkingsgroei en de toenemende verstedelijking — waarbij nu al sprake is van een wereldbevolking van bijna 7 miljard mensen waarvan meer dan de helft in steden woont — stijgt de behoefte aan voedsel. Het voldoen aan de gestegen vraag vergt meer landbouwgrond, zoet water, energie, meststoffen, pesticiden en herbiciden. Oplossingen hiervoor worden gezocht in een intensievere industriële landbouw die gebruik maakt van genetische technologie en krachtigere agrochemicaliën om een hoger rendement te halen. Er dreigt echter een tekort aan landbouwgrond en zoet water, maar ook aan kunstmest door de zogeheten fosforpiek. Ook klimaatverandering kan bestaande landbouwgrond onbruikbaar maken.
Door professor Dickson Despommier van de Columbia-universiteit in New York is daarom in 2001 het Vertical Farm Project opgezet. Hij stelt voor om op braakliggend terrein in steden verticale boerderijen te plaatsen en verwacht dat hier het gehele jaar door voedsel kan worden gekweekt, met minder water, afval en brandstof. Om aan binnenlandbouw te kunnen doen, zou gebruik moeten worden gemaakt van druppelirrigatie, aerocultuur en hydrocultuur. Daarbij zou gebruik kunnen worden gemaakt van het gereinigde water van afvalwaterzuiveringsinstallaties in steden. Brandstof wordt bespaard doordat de afstand tot de consumenten in de stad beperkt is.
Literatuur
- Despommier, D. (2010): Landbouw in hoogbouw, Scientific American, januari/februari 2010, p. 14-21.