Widmanstättenstructuur
Widmanstättenstructuren zijn driehoekige structuren in meteorieten die zichtbaar worden wanneer de meteoriet doorgezaagd, gepolijst en met salpeterzuur geëtst wordt. Als staal verhit wordt tot in de buurt van het smeltpunt, kunnen vergelijkbare structuren ontstaan.
De structuur ontstaat in meteorieten door de grensvlakken tussen grote kristallen van de nikkelijzer-mineralen kamaciet en taeniet. Bij het etsen reageert de kamaciet met het zuur en lost op, terwijl de taenietkristallen intact blijven. De langgerekte groeven die zo ontstaan worden lamellae genoemd.
Meestal worden deze structuren gevonden in octahedrieten (een soort ijzermeteorieten). Omdat nikkelijzer-kristallen alleen lengtes van enkele centimeters bereiken wanneer ze enkele miljoenen jaren de tijd krijgen om te stollen. Daarmee kan het voorkomen van Widmanstättenstructuren worden gebruikt om vast te stellen of men met buitenaards ijzer te maken heeft.
De structuren zijn genoemd naar de Weense scheikundige Alois von Beckh-Widmanstätten (1754-1849), die deze manier om meteorieten te herkennen ontdekte in 1808. Vier jaar daarvoor, in 1804, had de Britse scheikundige G. Thomson onafhankelijk van Widmanstätten, de structuren ook al ontdekt. Thomson stierf in 1806 en zijn werk werd pas in 1808 gepubliceerd.
