Wintertime (film)

Wintertime; Winterbloesem (NL)
Regie	John Brahm
Producent	William Le Baron
Scenario	Arthur Kober (verhaal); E. Edwin Moran; Jack Jevne; Lynn Starling
Hoofdrollen	Sonja Henie; Jack Oakie; Cesar Romero
Muziek	Leo Robin; Nacio Herb Brown
Montage	Louis R. Loeffler
Cinematografie	Joseph MacDonald; Glen MacWilliams
Distributie	20th Century Fox
Première	17 september 1943; 11 augustus 1950
Genre	Musical / Romantische komedie
Speelduur	82 minuten
Taal	Engels
Land	Verenigde Staten
Opbrengst	$1,1 miljoen
	(en) IMDb-profiel
	MovieMeter-profiel
	(mul) TMDb-profiel
	(en) AllMovie-profiel
Portaal	Film

Wintertime is een Amerikaanse musicalfilm in zwart-wit uit 1943 onder regie van John Brahm. De film werd destijds in Nederland uitgebracht onder de titel Winterbloesem.

Verhaal[bewerken | brontekst bewerken]

Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details over de inhoud of de afloop van het verhaal.

De Noorse miljonair Ostgaard en zijn nichtje Nora verwachten te gast te zijn in een chique resort in Canada, maar het blijkt dat eigenaar Skip Hutton en partner Freddy Austin schulden hebben en dat het resort verre van chique is.

Nora wil haar oom overhalen om te investeren in hotelverbeteringen. Ondertussen valt ze voor de charmes van Freddy, maar hij heeft enkel aandacht voor tijdschriftenfotograaf Marian Daly en gelooft dat zij het resort de nodige publiciteit kan leveren.

Nora krijgt de kans om in een revue in New York te skaten. Vanwege een administratief foutje kan ze de Verenigde Staten echter niet in tenzij ze getrouwd is met een Amerikaans staatsburger. Brad Barton stelt zich kandidaat.

Rolverdeling[bewerken | brontekst bewerken]

Sonja Henie als Nora Ostgaard
Jack Oakie als Skip Hutton
Cesar Romero als Brad Barton
Carole Landis als Flossie
S.Z. Sakall als Oom Ostgaard
Cornel Wilde als Freddy Austin
Woody Herman en zijn orkest als Zichzelf
Helene Reynolds als Marian Daly
Don Douglas als Jay Rogers
Geary Steffen als Jimmy, schaatspartner

Productie[bewerken | brontekst bewerken]

Aanvankelijk zou Glenn Miller samen met zijn orkest een optreden maken in deze film, maar de band werd vervangen door het orkest van Woody Herman toen Miller zich aanmeldde bij het leger (ten tijde van de Tweede Wereldoorlog).

Ontvangst[bewerken | brontekst bewerken]

De film was in de Verenigde Staten een commerciële flop, met als gevolg dat Sonja Henie's contract bij 20th Century Fox vroegtijdig werd beëindigd.

In de Nederlandse media werd de film bekritiseerd om het "flinterdunne plot", al schreef menigeen criticus vol lof over de schaatsscènes met Sonja Henie en het spel van S.Z. Sakall. Recensent van het Algemeen Handelsblad schreef: "Een der grootste trekpleisters van de plaatjesindustrie, Sonja Heni, doet allerlei op de schaats in Winterbloesem en demonstreert dat ze buiten schaatsenrijden niets kan dat ook maar zijdelings met de film te maken heeft. Niet in kleuren, maar grauw en groezelig van tint en ondraaglijk vervelend ondanks de kwaliteiten van S.Z. Sakall en de grollen in het scenario."^[2]

Criticus van De Waarheid schreef dat Sonja Henie "een prachtig nummertje ijsschaatsen weggeeft en S.Z. Sakall doet af en toe heel gek."^[3] Recensent van De Telegraaf bekritiseerde het "onbenullige verhaaltje" maar uitte bewondering voor de schaatskunsten van Henie: "Zij danst en danst, op het ijs en de gladde vloer, en doet ons wat gemakkelijker heengaan over de vele erbij gesleepte clowneske scènes, die er de lach in moeten brengen. Een film wordt het er niet mee. Zelfs niet met de eigengereide, knorrige oom S.Z. Sakall."^[4] Criticus van De Tijd zette de film weg als "oppervlakkig amusement, dat overigens niemand goed noch kwaad zal doen".^[5]