Detransitie

Detransitie is de stopzetting of omkering van een transgenderidentificatie of geslachtstransitie, hetzij met sociale, juridische of medische middelen. Sommige mensen stappen tijdelijk uit.

Schattingen van de snelheid waarmee detransitie plaatsvindt, lopen uiteen. Redenen voor detransitie variëren ook, en kunnen gezondheidsproblemen zijn, ontdekken dat de transitie de genderdysforie niet verlichtte, een onbevestigende sociale omgeving, financiële zorgen, het besef dat de genderdysforie van het individu een manifestatie was van een andere aandoening, of politieke, religieuze, of filosofische meningsverschillen met de transgenderbeweging.

Academisch onderzoek naar detransitie is onderontwikkeld. Professionele belangstelling voor het fenomeen stuit op onenigheid, en sommige geleerden hebben betoogd dat er censuur rond het onderwerp bestaat. In de politiek en de populaire cultuur is detransitie een omstreden onderwerp. Sommigen die detransitie hebben, melden dat ze de steun van hun LHBT- vrienden en -familie hebben verloren. Verschillende partijen in het debat over detransitie hebben melding gemaakt van intimidatie door andere personen.

Transitie is het proces waarbij een transgender persoon zijn genderpresentatie en/of geslachtskenmerken verandert om in overeenstemming te zijn met zijn interne gevoel van genderidentiteit. Overgang omvat gewoonlijk sociale veranderingen (zoals kleding, persoonlijke naam en voornaamwoorden ), juridische veranderingen (zoals veranderingen in wettelijke naam en wettelijk geslacht ) en medische/fysieke veranderingen (zoals hormoonvervangingstherapie en geslachtsveranderende chirurgie).

Detransitie (ook wel retransitie genoemd) is het proces van het stoppen of ongedaan maken van een transgenderidentificatie of geslachtstransitie. Net als transitie is detransitie geen eenmalige gebeurtenis. Methoden van detransitie kunnen sterk variëren van persoon tot persoon en kunnen veranderingen in iemands geslachtsuitdrukking, sociale identiteit, identiteitsdocumenten en/of anatomie met zich meebrengen. Desistance is een algemene term voor elke stopzetting, en wordt gewoonlijk specifiek toegepast op de stopzetting van transgenderidentiteit of genderdysforie . Degenen die detransitie ondernemen, worden detransitioners genoemd . Detransitie wordt soms geassocieerd met transitiespijt, maar spijt en detransitie vallen niet altijd samen.

De term detransitie is controversieel binnen de transgendergemeenschap. Volgens Turban et al. is dit omdat het, net als bij het woord transitie, de "onjuiste implicatie inhoudt dat genderidentiteit afhankelijk is van genderbevestigingsprocessen". De term is ook verward met transitiespijt en wordt daardoor geassocieerd met een politiek gemotiveerde drang om de toegang van transgenders tot transitiegerelateerde gezondheidszorg te beperken.

Aantallen

Goede onderzoeken naar detransitie zijn gering in aantal, van betwiste kwaliteit, en politiek controversieel. Schattingen naar de frequentie van detransitie en desistance lopen sterk uiteen, met opmerkelijke verschillen in terminologie en methodologie. Detransitie komt vaker voor in de vroege stadia van de transitie, vooral vóór operaties. Het aantal detransitioners is onbekend, met schattingen variërend van minder dan 1% tot maar liefst 8%.

Studies hebben hogere percentages van desistance gemeld bij prepuberale kinderen. Een beoordeling uit 2016 van 10 prospectieve vervolgstudies van de kindertijd tot de adolescentie vond desistance-percentages variërend van 61% tot 98%, met aanwijzingen dat ze in het algemeen minder dan 85% zouden kunnen zijn. Deze onderzoeken zijn bekritiseerd omdat ze gevallen omvatten als 'desistance' waarbij het kind voldeed aan de criteria voor genderidentiteitsstoornis zoals gedefinieerd in de DSM-III of DSM-IV, hoewel sommige waarschijnlijk niet zouden hebben voldaan aan de bijgewerkte criteria voor genderdysforie in de DSM-5 (2013). De eerste diagnostische criteria voor genderdysforie werden pas geïntroduceerd in de DSM-III (1980), dus eerder onderzoek naar desistance-percentages zou kunnen wijzen op een te hoog aantal desistance als gevolg van de opname van gender-niet-conforme kinderen zonder genderdysforie. Bovendien waren twee onderzoeken naar desistance bij kinderen gebaseerd op gegevens van een Canadese kliniek die in 2015 werd gesloten na beschuldigingen dat ze zich bezighielden met conversietherapie door sociale overgang te ontmoedigen; dergelijke klinische praktijken kunnen ook leiden tot hoge percentages gerapporteerde desistance. De meeste afvalligen uit hun jeugd identificeren zich later als cisgender en homo of lesbienne.

Een posterpresentatie uit 2019 onderzocht de dossiers van 3398 patiënten die tussen augustus 2016 en augustus 2017 een Britse genderidentiteitskliniek bezochten. Davies en collega's zochten naar beoordelingsrapporten met trefwoorden die te maken hadden met spijt of detransitie. Ze identificeerden 16 personen (0,47%) die spijt betuigden of waren overgestapt. Van die 16 waren er 3 (0,09%) permanent gedetransitioneerd. Daarnaast waren er 10 (0,29%) tijdelijk uitgestapt, die later opnieuw in transitie gingen. Uit een klinische beoordeling uit 2019 bleek dat 9,4% van de patiënten met opkomende genderdysforie tijdens de adolescentie binnen een periode van achttien maanden ofwel niet langer medische interventies wenste na te streven, ofwel niet langer het gevoel had dat hun genderidentiteit incongruent was met hun toegewezen geslacht bij de geboorte. Uit een studie uit 2021 waarin de aantekeningen van 175 volwassenen werden onderzocht die tussen september 2017 en augustus 2018 uit een Britse genderidentiteitskliniek waren ontslagen, bleek dat 12 (6,9%) voldeden aan de criteria van de onderzoekers voor detransitie — dat wil zeggen, ze keerden terug naar het leven als hun toegewezen geslacht. Zes personen bleken ervaringen te hebben die "overlappen" met detransitioners, maar werden niet als zodanig meegeteld voor dit onderzoek vanwege het vertonen van "verwarring van de genderidentiteit" tijdens de behandeling.

Degenen die een geslachtsveranderende operatie ondergaan, hebben zeer lage percentages van detransitie of transitiespijt. Een Nederlands onderzoek uit 2005 omvatte 162 volwassenen die een geslachtsveranderende operatie ondergingen, van wie er 126 één tot vier jaar na de operatie deelnamen aan vervolgbeoordelingen. Twee personen spraken hun spijt uit over de follow-up, van wie er slechts één zei dat ze niet opnieuw zouden overstappen als ze de kans kregen. De overige 124 van de 126 (98%) hadden geen spijt van de overstap. Een meta-analyse uit 2021 van 27 onderzoeken concludeerde dat "er een extreem lage prevalentie van spijt is bij transgenderpatiënten na [geslachtsbevestigingsoperatie]".

Studies naar transitiespijt of -detransitie in verschillende populaties hebben verschillende (gemiddelde of mediane) verstreken tijden gevonden voordat deze optraden: een studie uit 2018 wees uit dat het gemiddeld 10 jaar en 10 maanden duurt om spijt te hebben (maar niet noodzakelijkerwijs detransitie) vanaf het begin van de hormonale therapie, en een studie uit 2014 van degenen die een operatie hadden ondergaan, vonden een mediane vertraging van 8 jaar voordat ze om omkering van de wettelijke geslachtsstatus vroegen. Een Brits onderzoek uit 2021 vond bewijs dat detransitie ondersteunt die gemiddeld 4 tot 8 jaar na de transitie plaatsvindt.

Geïnformeerde toestemming en bevestiging van zelfdiagnose (beide nieuwere maar steeds vaker toegepaste modellen voor transgendergezondheidszorg) zijn bekritiseerd omdat ze niet voldoen aan de behoeften van degenen die uiteindelijk overstappen.

Er is kritiek geuit op de dichotomie "persistentie-desistance" als het negeren van redenen waarom de genderidentiteit van een persoon kan ophouden, afgezien van simpelweg cisgender zijn in de eerste plaats. Een bewering van een cisgender-identiteit kan bijvoorbeeld met geldigheid worden behandeld en als een ongeldigverklaring van een eerder vermelde transgender-identiteit; een bewering van een transgenderidentiteit kan echter alleen met dezelfde geldigheid worden behandeld als deze het hele leven wordt vastgehouden. Een persoon kan om verschillende redenen zijn identiteit op elk moment in zijn leven onderdrukken of realiseren; de genderidentiteiten van sommige individuen zijn veranderlijk en/of kunnen gedurende hun hele leven veranderen, en sommige individuen van wie de identiteit niet-binair is, worden feitelijk uitgesloten vanwege de aanname van de onderzoekers dat er twee geslachten zijn.