Advanced Program-to-Program Communication
Advanced Program to Program Communication of APPC is een protocol dat computerprogramma's kunnen gebruiken om via een netwerk te communiceren. APPC zit op de applicatielaag in het OSI-model, het maakt communicatie mogelijk tussen programma's op verschillende computerssystemen. APPC is gedefinieerd als VTAM LU 6.2 (Logisch eenheidstype 6.2).
Historiek[bewerken | brontekst bewerken]
APPC is in 1982 ontwikkeld als onderdeel van IBM's Systems Network Architecture (SNA). [1]
APPC-software was beschikbaar voor veel verschillende IBM- en niet-IBM-besturingssystemen, hetzij als onderdeel van het besturingssysteem, hetzij als een afzonderlijk softwarepakket
APPC werd voornamelijk gebruikt door IBM-installaties met besturingssystemen zoals z/OS (voorheen MVS dan OS/390), z/VM (voorheen VM/CMS), z/TPF, IBM i (voorheen OS/400), OS/2, AIX en z/VSE (voorheen DOS/VSE). Microsoft bood ook SNA -ondersteuning in de Host Integration Server van Microsoft.
Met de algemene acceptatie van TCP/IP is APPC-ontwikkeling verdwenen en resten er nog sporadische oude toepassingen al dan niet over Enterprise Extender (RFC 2353 ), die het verzenden van APPC-verkeer over IP-netwerken mogelijk maakt. [2]
Externe links[bewerken | brontekst bewerken]
| Bronnen, noten en/of referenties
Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel IBM Advanced Program to Program Communication op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar. Referenties
|