Gebruiker:Mathijsloo/Kladblok/Kladblok1
| Slag bij Salamance | ||||
|---|---|---|---|---|
| Onderdeel van Spaanse Onafhankelijkheidsoorlog | ||||
| ||||
Wellington voert zijn troepen aan bij Salamanca
| ||||
| Datum | 22 juli 1812 | |||
| Locatie | Arapiles, nabij Salamanca (Spanje) | |||
| Resultaat | Britse overwinning | |||
| Strijdende partijen | ||||
| ||||
| Leiders en commandanten | ||||
| ||||
| Troepensterkte | ||||
| ||||
| Verliezen | ||||
| ||||
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
De Slag bij Salamanca was een veldslag die plaatsvond op 22 juli 1812 tijdens de Spaanse Onafhankelijkheidsoorlog. In de veldslag wist het Britse leger van generaal Arthur Wellesley een overwinning te behalen op het Franse keizerlijke leger van Auguste de Marmont.
Aanloop[bewerken | brontekst bewerken]
Nadat Arthur Wellesley, de hertog van Wellington, Badajoz had veroverd maakte hij plannen voor een offensief tegen het Franse leger dat onder leiding stond van maarschalk Soult. Daarnaast ging er ook nog een dreiging uit van het leger onder de leiding van Marmont en voordat Wellington naar het noorden trok liet hij 14.000 man achter onder de leiding van Rowland Hill om zijn zuidelijke flank te bewaken. Marmont trok hierop zijn troepen terug in Salamanca.[1]
Eind mei kwam Wellington tot de conclusie dat het moment voorbij was om Soult aan te vallen en daarom verlegde hij zijn aandacht naar Marmont. Om de andere Franse generaals bezig te houden stuurde hij de Spaanse generaal Francisco Ballesteros naar Andalusië en viel Castaños vanuit Galicië Astorga aan. Ook de Royal Navy en William Bentinck zorgde voor voldoende afleiding voor de Franse legers.[2]
Britten in Salamanca[bewerken | brontekst bewerken]
Op 13 juni begon het Britse leger aan zijn opmars. In totaal had Wellington op dat moment 50.000 soldaten tot zijn beschikking. Drie dagen later kwamen ze de eerste Franse troepen tegen enkele kilometers buiten Salamanca. Marmont trok zich verder terug en liet slechts 800 soldaten in Salamanca achter om de Britten bezig te houden. Op 17 juni maakte Wellington zijn entree in de stad en het zou daarna nog tien dagen duren voordat de Britten de forten in Salamanca op de Fransen hadden veroverd. Hierbij kwamen 99 soldaten om het leven en raakten er 331 gewond.[3]
De forten gaven Marmont de tijd die hij had om zich te hergroeperen, maar hij kon zijn soldaten in Salamanca ook niet in de steek laten. Daarom trok hij op 20 juni op richting Salamanca. Wellington reageerde hierop door de belegering van de forten te onderbreken en nam vervolgens positie in bij San Christobal, net buiten Salamanca.[4]
Marmont probeerde met wat manoeuvres de Britten te dwingen tot het definitief staken van het beleg op de forten en toen de forten uiteindelijk vielen trok hij zich terug richting de Douro waar hij versterking kreeg van de divisie van Bonet. Wellington volgde Marmont, maar deze trok op 18 juli weer op waardoor Wellington zich op zijn beurt moest terugtrekken. De legers bleven langs elkaar heen manoeuvreren. Op 22 juli besloot Wellington dat het tijd was om over te gaan tot de aanval, want anders zou zijn veldtocht op een ramp zijn uitgelopen.[5]
Slag[bewerken | brontekst bewerken]
In de middag van 22 juli wilde Wellington de opdracht geven tot het aanvallen van de Franse stellingen op de heuvel van de Grande Arapile. William Beresford wist hem te overtuigen om af te zien van het plan. Marmont zag de twijfel bij de Britten en stuurde hij een divisie naar het dorp van Los Arapiles die overgingen tot het bombarderen van de geallieerde linies. Ondanks de bevelen van Marmont trok de divisie van generaal Thomières verder naar het westen op, waardoor de Franse linkerflank kwetsbaar was voor een tegenaanval.[6]
| Bronnen, noten en/of referenties |