Gebruiker:Tyneverum/Nieuw

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Tyneverum

Jacqueline Harpman[bewerken | brontekst bewerken]

Biografie [1] [2] [3][bewerken | brontekst bewerken]

  • 1929 - Op 5 juli ziet Jacqueline het levenslicht te Etterbeek (Brussel, België) als dochter van Jeanne Honorez en Andries Harpman
  • 1940 - In april vertrekt ze met haar familie naar Casablanca (Marokko), waar ze vijf jaar blijft. Een deel van de familie wordt naar Duitsland gedeporteerd (Tweede Wereldoorlog): ze ziet het niet meer terug. Ze wordt toegelaten tot het College van Casablanca waar ze moderne talen studeert waaronder het Engels en Arabisch. Ze geraakt gefascineerd door haar lerares Frans, waardoor ze een passie krijgt voor grammatica, taalkunde en literaire klassiekers. Ze denkt eraan actrice te worden.
  • 1945 -
  • 1963 - Ze treedt in het huwelijk met de Belgische architect en dichter Pierre Puttemans en bevalt van een dochter, Marianne.

Jacqueline Harpman is geboren op 5 juli 1929 in Etterbeek. Ze is de dochter van Andries Harpman, een zakenman van Joods-Nederlandse afkomst, en van Jeanne Honorez, dochter uit een landbouwersgezin. Bij de inval van de nazi’s in België in 1940 vlucht het gezin Harpman naar Marokko en vestigt zich in Casablanca, waar Jacqueline van haar elfde tot haar zestiende woont. Tijdens de tweede wereldoorlog wordt een deel van haar achtergebleven familie gedeporteerd naar Duitsland. Ze zal hen nooit meer terugzien.


In 1941 gaat Jacqueline moderne talen studeren in het collega van Casablanca. Daar leert ze Engels en Arabisch. Ze is geen schitterende studente maar toch wil ze zich laten opmerken voor haar intellectuele kwaliteiten. Onder invloed van haar lerares Frans, mevrouw Barthes, raakt ze gepassioneerd door grammatica, syntaxis en klassieke literatuur. Op heel jonge leeftijd leest ze Balzac, Racine, Freud en Proust.


Rond 1945-1946 keert ze terug naar Brussel waar ze in het lyceum van Vorst haar middelbare studies afmaakt. Daarna gaat ze medicijnen studeren aan de ULB, maar ze krijgt tuberculose en moet afhaken. In 1950 ondergaat ze een pneumo-thoraxbehandeling in een sanatorium in Eupen. Ze zal er 21 maanden verblijven. Dat geeft haar veel tijd om te lezen. In die periode zet ze zich ook aan het schrijven. Ze schrijft er het nooit uitgegeven “Les jeux dangereux”. In 1952 herbegint ze haar studie medicijnen. In november van dat jaar overlijdt haar vader. In 1953 mist ze haar examens door een appendix-operatie.


Schrijversdebuut In 1958 heeft ze haar eerste roman af “L’aparition des esprits” die pas in 1960 zal verschijnen. Ondertussen ontmoet ze de uitgever René Juillard die “Brève Arcadie” publiceert. Voor dit werk ontvangt ze de Prix Rossel in 1959. Ze gaat zich nu voltijds toeleggen op het schrijverschap. Ze schrijft zelfs voor de cinema, voor radio-uitzendingen, toneelrecensies en natuurlijk ook eigen literair werk. Jacqueline Harpman trouwt in 1953 met Pierre Puttemans, een architect en dichter. Ze krijgen samen een dochter, Marianne. In 1965 is ze klaar met haar derde roman, “Les bons sauvages”. Haar tweede dochter, Toinon, wordt geboren.

Psycho-analiste Na het overlijden van René Juillard in 1966 komt haar uitgeverij in handen van een nieuwe directeur, Christian Bourgois. Van de nieuwe uitgever krijgt “Les bons sauvages” geen aandacht. Ontgoocheld stopt Harpman met schrijven. In 1967 gaat ze opnieuw studeren aan de ULB en behaalt er een licentiaatsdiploma (master) in de psychologie. Ze werkt een aantal jaar als psychotherapeut in het ziekenhuis Fond’Roy. In 1976 wordt ze lid van de Belgische Vereniging van Psychoanalyse. Ze schrijft ook artikels voor het tijdschrift Revue belge de psychanalyse.

Romancière Tussen 1985 en 1986, na een afwezigheid van twintig jaar, knoopt ze weer aan met het schrijverschap en publiceert kort na elkaar verschillende romans. Zo verschijnt er achtereenvolgens “La mémoire trouble” (1987), “La fille démantelée” (1990), “La plage d’Ostende” (1991), “La lucarne” (1992), “Le bonheur dans le crime” (1993), « Moi qui n’ai pas connu les hommes » (1995), « Orlanda » (1996) en « L’orage rompu » (1998).

Een aantal van haar romans werden vertaald in het Nederlands, het Engels, het Roemeens en het Lets. In de meeste van haar romans baseert ze de intrige op de relaties tussen de personages. Je herkent er invloed van de psycholoog op de auteur. Ze heeft een zeer eigen stijl, met heel nauwgezette karakterschetsen. De gevoelens van haar personages worden uitvoerig en gedetailleerd geanalyseerd.

Ze won verschillende prijzen met haar boeken. De Prix Rossel voor “Brève Arcadie”, de Prix Point de Mire voor “La plage d’Ostende”, voor “Orlanda" kreeg ze de Prix Médicis en in 2006 mocht ze de Grand Prix de Littérature de la Société des Gens de Lettres in ontvangst nemen voor haar hele oeuvre. Jacqueline Harpman woont en werkt nog altijd in Brussel.

En 1945, elle retourne à Bruxelles. Elle finit ses humanités au lycée Forest. Ensuite, elle entreprend des études de médecine à l’ULB (Université libre de Bruxelles). Cinq ans plus tard, elle est atteinte de la tuberculose. Elle passe 21 mois sous pneumothorax au sanatorium universitaire d’Eupen. Elle commence à écrire son premier roman : Les Jeux dangereux . Mais celui-ci ne sera jamais publié. Deux ans aprés, elle recommence ses études de médecine. Elle réussit l’ensemble de ses examens et passe en premier doctorat. La même année son père décède.

En 1953, elle est à nouveau malade. Atteinte d’une appendicite, elle rate ses examens.

Elle rencontre ensuite l’éditeur René Juillard et elle publie ensuite son premier texte L’amour et l’acacia et son roman L’apparition des esprits. En 1959, elle reçoit le prix Rossel pour son roman Brève Acardie. Elle écrit énormément pour le cinéma mais aussi pour elle-même. Elle fait aussi des émissions radiophoniques et des critiques théâtrales.

En 1965, elle écrit son troisième roman Les bons sauvages et met au monde sa deuxième fille Toinon. Un an aprés, elle connaît un changement d’éditeur car René Juillard vient de décéder. C’est Christian Bourgois qui va reprendre la direction de la maison d’édition. A cette époque, Jacqueline Harpman va écrire son roman Les bons sauvages mais il passera inaperçu aux yeux du nouveau directeur d’édition. Jacqueline Harpman subira un blocage dans l’écriture. En 1967, elle va commencer des études de psychologie à l’ULB. Elle aura de nombreuses dispenses et fera deux candidatures en un an. Une fois diplômée, elle travaillera comme psychothérapeute à la clinique de Fond’Roy. Clinique qu’elle quittera plus tard.

En 1976, elle entre dans la Société belge de psychanalyse et elle commence une analyse didactique pendant quelques années.

Deux ans plus tard, elle compose son mémoire sur le pronostic à l’aveugle sur des tests de Roschach. Et en 1980, elle écrit des articles pour la Revue belge de psychanalyse. Elle est maintenant une psychanalyste confirmée.Elle recommence ensuite à écrire et publie en 1987 son roman Mémoire trouble.

En 1989, elle rencontre Blandine de Caunes qui est la créatrice de la collection « Bleu » chez Stock. Elle va ensuite enchainer la publication de romans. En 1990, La fille démantelée ; en 1991, La plage d’Ostende. Ce dernier roman recevra le prix Point de Mire un an aprés. Ensuite, elle publie La lucarne et le Bonheur dans le crime.

En 1995, elle publie son roman Moi qui n’ai pas connu les hommes. Elle fait aussi quelques conférences littéraires et quitte Stock pour Crasset.

Un an aprés, son roman Orlanda est publié et reçoit le prix Médicis en 2006.

En 1997, Moi qui n’ai pas connu les hommes est réédité en format de poche et est traduit dans différentes langues (néerlandais, anglais, roumain, letton, etc) et l'année qui suit, elle publie l’Orage rompu.

Aujourd'hui, Jacqueline Harpman continue à écrire et à exercer ses activités de psychanalyste.

Son style d'écriture[bewerken | brontekst bewerken]

Les relations humaines sont à la base de tous les romans d’Harpman. A travers ses écrits on remarque son attachement à la psychanalyse. La question des sentiments y est également très développée et détaillée. Les personnages bien cernés et très humains laissent aller leurs sentiments. Harpman privilégie l’étude des caractères à celle de l’intrigue. Le milieu bourgeois dans lequel elle a vécu, a fortement déteint sur son style d’écriture : élégant, elliptique, étoffé et envoûtant. Parfois Harpman déborde ou frôle le genre fictif. Surprenante, un peu déroutante, elle ne va jamais là où on l’attend. Chacun des ses écrits est différent, cependant, il s’en dégage toujours une imagination débordante. Jacqueline Harpman n’est pas classable, étant donné qu’elle touche à tous les genres littéraires. La romancière répond à des questions que tout le monde se pose avec sensibilité et authenticité. Des situations quotidiennes abordées avec finesse et écrite de façon harmonieuse.

Ses écrits[bewerken | brontekst bewerken]

  • Moi qui n'ai pas connu les hommes. Quarante femmes retenues dans une cave depuis des années pour on ne sait quelles raisons, vont pouvoir sortir de l'enfer aprés le retentissement d'une alarme. A leurs sorties, tous sont morts sauf elles. Dans le lot, une petite fille surement arrivée là par erreur raconte le nouveau monde. Un monde où quarante femmes vivent dans le souvenir du monde d'avant sauf elle ne l'ayant pas connu. Tour à tour, elles vont partir de vieillesse ou à cause de la maladie.
Le titre du livre est à double sens: la jeune fille n'ayant jamais connu ni la gente masculine, ni l'humanité.
  • La plage d'Ostende. Ce roman parle d'amour, de passion et d'art. Emilienne, onze ans, tombe passionnement amoureuse de Léopold, vingt-cinq ans. Léopold fait un mariage d'argent pour vivre de sa passios, l'art et entre dans le monde de la bourgeoisie et de la mondanité. Emilienne va tout faire pour avoir son Léopold.
La thématique de l'amour et des sentiments.
  • Orlanda. Aline est professeur en littérature anglaise. Un jour, Orlanda la partie masculine de son âme migre dans le corp d'un autre, Lucien. S'en suit alors le jeu du chat et de la souris entre Aline et Lucien. Orlanda à travers le corp de Lucien se permet des fantasmes qu'elle n'aurait jamais pû faire avec Aline.
Harpman laisse souvent des traces de psychanalyse dans cette écrit. La question du moi.
  1. (fr) Zie Femmes remarquables... Jacqueline Harpman
  2. (fr) Zie Jacqueline Harpman, Romancière... Service du livre
  3. (nl) Zie www.rosadoc.be

Wim Gijsen[bewerken | brontekst bewerken]

Bibliografie (selectie)[bewerken | brontekst bewerken]

Reeksen[bewerken | brontekst bewerken]

Risan[bewerken | brontekst bewerken]

  • 1980 - De eersten van Risan
  • 1981 - De koningen van weleer

Iskander[bewerken | brontekst bewerken]

  • 1982 - Iskander de dromendief
  • 1983 - Het huis van de wolf

Deirdre[bewerken | brontekst bewerken]

  • 1985 - Keerkringen
  • 1985 - Bedahinne
  • 1986 - Lure

Merisse[bewerken | brontekst bewerken]

  • 1989 - Een kring van stenen
  • 1990 - het groene eiland
  • 1991 - De ceders van Urban

Losse romans[bewerken | brontekst bewerken]

  • 1970 - Mirakels in wonderland
  • 1984 - De rook van duizend vuren
  • 1988 - De dromenwever

Verhalenbundels[bewerken | brontekst bewerken]

  • 1975 - Helm
  • 1983 - Roos van zand
  • 1990 - Tweesprook