Grand Prix Motorcross van Namen

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Vanaf 1947 tot en met 2007 zakten elk jaar de beste motorcrosspiloten van de wereld af naar Namen. Daar waar de Grand Prix Motorcross van Namen, ook wel gekend als de Grand Prix van België ofwel de Grand Prix van Wallonië motorcross werd georganiseerd op het circuit van de Citadel van Namen. Het parcours werd uitgetekend tussen de bomen, straten en weggetjes die te vinden zijn in het Naamse stadspark. In 2008 'verhuisde' de GP naar Lommel (zie: Grand Prix motorcross van Limburg)[1].

Grand Prix van Namen[bewerken | brontekst bewerken]

De GP van België in Namen was voor de motorcross wat het Circuit de Monaco is voor de Formule 1. Het parcours op de Citadel van Namen kon door zijn specifieke en extreme karakter echter op meer dan één punt de vergelijking met Monaco aan. Zo liep het parcours tussen vele bomen en liet het de piloten diepe afdalingen maken om vervolgens uit te komen op de straat, voor de gelegenheid bedekt met een laagje zand. Deze Grand Prix was bij het motorcrosspubliek uitzonderlijk geliefd. Britten, Amerikanen, Russen, Finnen, Zweden,... iedereen met een hart voor motorcross wou dit legendarische schouwstuk minstens eenmaal meegemaakt hebben.

Droefenis was dan ook alom tegenwoordig toen in 2007 de stekker uit de organisatie ging toen Namur MX Events enkele oudgedienden zag afzwaaien en er geen opvolger werd gevonden voor voorzitter Pierre Chonquerez. De Grand Prix van België gaat sindsdien door in Lommel, met uitzondering van 2012 en 2013. Toen haalde Edmond Detry de Belgische Grand Prix terug naar Wallonië. De Grand Prix ging door in Bastenaken. Deze Naamse zakenman had echter grotere plannen en onderzocht de mogelijkheid van een nieuwe Belgische Grand Prix op de Citadel van Namen. De man sprak luidop van een Grand Prix in 2015 en de Motorcross der Naties in 2025. Maar hij en de hele motorcrossgemeenschap kregen een koude douche, toen duidelijk werd dat het parcours niet meer voldeed aan de moderne veiligheids- en faciliteitseisen[2]. Doordat de Citadel meer is dan een historisch motorcrossparcours kunnen deze ingrijpende veranderingen niet worden doorgevoerd. Een Grand Prix op de Citadel van Namen lijkt in de toekomst dan ook enorm onwaarschijnlijk.

Bierstop[bewerken | brontekst bewerken]

In 1988 werd Eric Geboers wereldkampioen op de Citadel van Namen. Het was toen echter niet de Belg zelf die de Grand Prix wedstrijd won, maar wel de Zweed Håkan Carlqvist. De Zweed, gemotiveerd door het feit dat geen enkel interessant team hem een aanbieding had gedaan voor het volgende seizoen, reed verschroeiend snel. Carlqvist had maar één bedoeling: de sceptici ongelijk geven en de tegenstand tot amateurs degraderen. Dit zette de Zweed nog eens extra in de verf door aan het bij motorcrossfans bekende Château du Monument een biertje binnen te gieten[3]. Carlqvist eindigde uiteindelijk op een verdienstelijke tiende plaats in de eindstand van het wereldkampioenschap. Na zijn stunt hield hij de eer aan zichzelf en hing de motorcrosslaarzen aan de wilgen.

Eric Geboers' afscheid[bewerken | brontekst bewerken]

Eric Geboers won slechts één keer op de legendarisch piste die zich uitspreidde over de Citadel van Namen. Toen hij dit deed, in 1990, kroonde hij zich meteen voor de vijfde keer tot wereldkampioen. Ter plaatse kondigde hij tevens meteen z'n afscheid van het actieve motorcross aan. Meteen na de wedstrijd werd Geboers opgepikt door een helikopter om zijn vijfde wereldtitel en het nieuws omtrent zijn pensionering aan het Belgische sportpubliek te vertellen in het druk bekeken Sportweekend op de toenmalige BRT[4].

Onverslaanbare Stefan Everts[bewerken | brontekst bewerken]

Stefan Everts verloor nooit één Grand Prix op de Citadel van Namen. De technisch begenadigde piloot won zijn eerste Grand Prix op deze mythische grond in 1998[5]. Dit deed de man uit Neeroeteren als wild card piloot op een uniek voor hem gebouwde Honda. De Limburger die dat jaar uitkwam in het WK 250cc, maakte een gelegenheidsuitstapje naar de 500cc-klasse en won overtuigend beide manches, waarin zijn voorsprong zo groot was, dat hij tijdens de tweede reeks even kon stoppen om te drinken, naar het voorbeeld van Håkan Carlqvist die dit tien jaar eerder presteerde in 1988. Dit was nog maar de eerste van zijn in totaal zeven Grand Prix overwinningen op de Citadel.

Na de eerste overwinning op de Citadel duurde het door blessureleed tot 2001 voordat Stefan Everts opnieuw aan de start verscheen in een wedstrijd op de Citadel. Van 2001 tot en met zijn afscheid in 2006 won Everts alle Grand Prix's waaraan hij deelnam op de Citadel. In 2003 won hij op één dag zelfs zowel de MXGP als de 125cc Grand Prix van België op het mythische parcours. Op het einde van zijn carrière stond de teller dan ook op zeven Grand Prix overwinningen in de hoofdstad van het Waals Gewest, evenveel als 'Mister Motocross' Roger De Coster.

Supermoto Grand Prix[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens de Grand Prix motorcross in 2005 werd in het nevenprogramma een manche om het wereldkampioenschap Supermoto betwist. Het parcours dat uitgetekend was op de Esplanade volgde deels het motorcrossparcours. Het andere deel bevond zich op het asfalt van de Esplanade boven op de Citadel.

Resultaten[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar MXDN
1951 1. Vlag van België België 2. Vlag van Verenigd Koninkrijk Groot-Brittannië 3. Vlag van Frankrijk Frankrijk
Jaar 500cc
1952 Vlag van België Victor Leloup
1953 Vlag van België René Baeten
1954 Vlag van België René Baeten
1955 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Draper
Jaar MXDN
1956 1. Vlag van Verenigd Koninkrijk Groot-Brittannië 2. Vlag van Zweden Zweden 3. Vlag van België België
Jaar 500cc 250cc
1957 Vlag van Zweden Sten Lundin Vlag van Duitsland Willi Oesterle
1958 Vlag van België René Baeten Vlag van Tsjecho-Slowakije Jaromír Čížek
Jaar MXDN
1959 1. Vlag van Verenigd Koninkrijk Groot-Brittannië 2. Vlag van Zweden Zweden 3. Vlag van België België
Jaar 500cc
1960 Vlag van Zweden Bill Nilsson
1961 Vlag van Zweden Sten Lundin
1962 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Burton
1963 Vlag van Zweden Rolf Tibblin
1964 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jeff Smith
Jaar MXDN
1965 1. Vlag van Verenigd Koninkrijk Groot-Brittannië 2. Vlag van België België 3. Vlag van Zwitserland Zwitserland
Jaar 500cc
1966 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Mampkin
1967 Vlag van Duitse Democratische Republiek Paul Friedrichs
1968 Vlag van Zweden Bengt Åberg
1969 Vlag van België Roger De Coster
1970 Vlag van België Roger De Coster
1971 Vlag van België Roger De Coster
1972 Vlag van België Roger De Coster
1973 Vlag van Duitsland Willy Bauer
1974 Vlag van België Roger De Coster
1975 Vlag van België Roger De Coster
1976 Vlag van België Roger De Coster
1977 Vlag van Finland Heikki Mikkola
1978 Vlag van Finland Heikki Mikkola
1979 Vlag van België André Malherbe
1980 Vlag van België André Malherbe
1981 Vlag van Zweden Håkan Carlqvist
1982 Vlag van België André Vromans
1983 Vlag van Zweden Håkan Carlqvist
1984 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Thorpe
1985 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Thorpe
1986 Vlag van België Georges Jobé
1987 Vlag van Oostenrijk Heinz Kinigadner
1988 Vlag van Zweden Håkan Carlqvist
1989 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Thorpe
1990 Vlag van België Eric Geboers
1991 Vlag van België Jacky Martens
1992 Vlag van Verenigd Koninkrijk Kurt Nicoll
1993 Vlag van België Jacky Martens
1994 Vlag van Zweden Marcus Hansson
1995 Vlag van België Johan Boonen
1996 Vlag van Nieuw-Zeeland Shayne King
1997 Vlag van Nieuw-Zeeland Darryl King
1998 Vlag van België Stefan Everts
1999 Vlag van Zweden Peter Johansson
Jaar 500cc 250cc 125cc
2000 Vlag van België Joël Smets Vlag van Frankrijk Yves Demaria
2001 Vlag van België Stefan Everts Vlag van Frankrijk Mickaël Pichon Vlag van Verenigd Koninkrijk James Dobb
Jaar MXDN
2001 1. Vlag van Frankrijk Frankrijk 2. Vlag van België België 3. Vlag van Nieuw-Zeeland Nieuw-Zeeland
Jaar 500cc (MX3) 250cc (MX1/MXGP) 125cc (MX2)
2003 Vlag van België Cédric Melotte Vlag van België Stefan Everts Vlag van België Stefan Everts
2004 Vlag van België Stefan Everts Vlag van Italië Antonio Cairoli
2005 Vlag van België Stefan Everts Vlag van Australië Andrew McFarlane
2006 Vlag van België Stefan Everts Vlag van Italië Antonio Cairoli
2007 Vlag van Frankrijk Sébastien Pourcel Vlag van Italië Davide Guarneri

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]

Referenties[bewerken | brontekst bewerken]