Léon Dupriez (jurist)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Léon Dupriez

Léon Joseph Ghislain Dupriez (Péruwelz, 6 oktober 1863Leuven, 22 augustus 1942) was een Belgisch jurist, auteur en koloniaal.

Loopbaan[bewerken | brontekst bewerken]

Na rechtenstudies aan de KU Leuven werd Dupriez er professor Romeins recht en vergelijkend publiekrecht. Ook was hij voorzitter van de aan de rechtenfaculteit verbonden École des Sciences politiques et sociales.

Hij schreef diverse politieke artikelen en trad toe tot het redactiecomité van het conservatieve blad Revue générale. Zijn politieke engagement uitte zich ook in verschillende publieke functies en opdrachten. Hij werd voorzitter van het Bestendig comité van de Raad voor wetgeving, een wetsvoorbereidend orgaan verbonden aan het ministerie van Justitie, en medeopsteller van het Koloniaal Charter van Belgisch-Congo van 1908. Leopold II benoemde hem onmiddellijk in de Koloniale Raad, waar hij in 1921 Gérard Galopin opvolgde als ondervoorzitter.

In zijn geschriften verdedigde Dupriez het meervoudig stemrecht, maar toen de Eerste Wereldoorlog die positie aan het wankelen bracht, schreef hij in 1918 het wetsontwerp dat het principe één man, één stem invoerde in België. Het vergde heel wat overtuigingskracht om ook andere conservatieve katholieken met die "revolutie" te doen instemmen.

Dupriez was lid van de Académie royale des sciences, des lettres et des beaux-arts de Belgique en behoorde in 1928 bij de stichtende leden van het Koninklijk Belgisch Koloniaal Instituut. Hij werd er directeur van in 1930 en voorzitter in 1932.

Onderscheidingen[bewerken | brontekst bewerken]

Publicaties[bewerken | brontekst bewerken]

Naast vele artikelen publiceerde Dupriez de volgende boeken:

Literatuur[bewerken | brontekst bewerken]

  • Octave Louwers, necrologie en bibliografie, in: Annuaire de l'Institut royal colonial, 1946, p. 187-193
  • Joseph-Marie Jadot, "Dupriez", in: Belgische Koloniale Biografie, vol. IV, 1955, kol. 263-267