Ludovic de Robiano
Louis Jean Antoine Marie Joseph de Robiano, genaamd Ludovic, (Tervuren, 16 augustus 1807 - Waudrez, 30 april 1887) was een Belgisch senator.
Familie[bewerken | brontekst bewerken]
Graaf de Robiano was de oudste zoon van senator François de Robiano (1778-1836) en van Marie-Christine Gillès 1783-1840). Hij trouwde in 1829 in Parijs met Marie-Louise de Beauffort (1810-1892) en had met haar een dochter. In 1843 verkreeg hij zijn grafelijke titel overdraagbaar te maken op al zijn nazaten, maar zonder praktisch gevolg.
Hij was de broer van senator Maurice de Robiano en zijn ooms waren volksvertegenwoordiger Louis de Robiano en de senatoren Eugène de Robiano, Louis Gillès de Pélichy en Philippe Gillès de 's Gravenwezel.
Levensloop[bewerken | brontekst bewerken]
Na rechtenstudies werd hij in 1830 burgemeester van Waudrez, wat hij bleef tot twee jaar voor zijn dood. Hij werd ook verkozen tot provincieraadslid voor Henegouwen (1836-1851).
In 1851 werd hij verkozen tot katholiek senator voor het arrondissement Thuin, in opvolging van Gustave van Leempoel de Nieuwmunster. Hij vervulde dit mandaat tot in 1874.
Hij was kerkmeester van de Brusselse kerk van Onze-Lieve-Vrouw-van-de-Zavel en bestuurder van de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten in Brussel.
Hij interesseerde zich voor de aanleg van spoorwegen en was bestuurder van:
- Chemin de Fer du Centre,
- Chemin de Fer de Chimay,
- Chemin de Fer Beaumont-Marchienne.
Literatuur[bewerken | brontekst bewerken]
- Julienne LAUREYSSENS, Industriële naamloze vennootschappen in België, 1819-1857, Leuven, 1975.
- Jean-Luc DE PAEPE & Christiane RAINDORF-GERARD, Le Parlement belge, 1831-1894. Données biographiques, Brussel, 1996.
- Oscar COOMANS DE BRACHÈNE, État présent de la noblesse belge, Annuaire 1997, Brussel, 1997.