Nikki Iles

Nikki Iles
Algemene informatie
Volledige naam	Nikki Anne Iles, geb. Nikki Burnham
Geboren	Dunstable, 16 mei 1963
Geboorteplaats	Dunstable
Land	Verenigd Koninkrijk
Werk
Genre(s)	jazz
Beroep	muzikante, arrangeur, componist
Instrument(en)	accordeon, piano
	Officiële website; (en) Discogs-profiel; (en) MusicBrainz-profiel;
Portaal	Muziek

Nikki Anne Iles (Dunstable (Bedfordshire), 16 mei 1963)^[1]^[2]^[3] is een Amerikaanse jazzmuzikante (piano, accordeon), componist en arrangeur.

Biografie[bewerken | brontekst bewerken]

De vader van Nikki Iles was drummer, haar moeder pianiste. Ze leerde eerst mondharmonica en klarinet. Op haar elfde won ze een jeugdcompetitie aan de Royal Academy of Music. Daar studeerde ze van 1974 tot 1981 klarinet en piano. Gedurende deze tijd werd ze lid van het Bedfordshire Youth Jazz Orchestra. Na in aanraking te zijn gekomen met jazz, studeerde ze van 1981 tot 1984 altsaxofoon en piano aan het Leeds College of Music.

Eerst begeleidde ze Bobby Wellins^[4]. Met haar toenmalige echtgenoot, trompettist Richard Iles^[5] formeerde ze de formatie Emanon, waartoe ook Mike Walker (gitaar) en Iain Dixon^[6] (saxofoon) behoorden. De andere leden kwamen allemaal van het Creative Jazz Orchestra of hadden gewerkt met Vince Mendoza, Michael Gibbs en Kenny Wheeler. Iles speelde ook met verschillende Londense bands, zoals de Steve Argüelles Band, Mick Hutton's Straight Face, het Stan Sulzmann Quartet met Tina May en Karen Sharp. Met Norma Winstone, Mike Walker, Mark Lockheart, Steve Watts en James Maddren vormde ze het sextet The Printmakers (Westerly, 2015). Iles heeft meegewerkt aan opnamen met Tina May, Sylvan Richardson, het Mike Gibbs Orchestra (Ah Hum, 1994), Stan Sulzmann, Anthony Braxton, Martin Speake, Geoff Simkins, Ingrid Laubrock, Karen Sharp, Georgia Mancio en Scott Hamilton. Optredens met haar op het Pizza Express Steinway 2-Piano Festival 2011 (met Kate Williams) werden uitgezonden op de radio. Iles geeft les aan de Middlesex University. Eerder was ze aan de Universiteit van York, Leeds College of Music, Guildhall School of Music and Drama en werkte ze in Bulgarije, Nederland, Frankrijk en Finland.

Prijzen en onderscheidingen[bewerken | brontekst bewerken]

In 1996 ontving Iles de John Dankworth Special Award op het BT Jazz Festival. Bij de British Jazz Awards in 2017 won ze als beste pianist. In 2019 ontving ze de Ivors Academy Award. In 2020 won ze de Parliamentary Jazz Awards met haar 20-koppige Jazz Orchestra in de categorie «Jazz Ensemble of the Year».

Discografie[bewerken | brontekst bewerken]

Als leader/co-leader[bewerken | brontekst bewerken]

1997: The Tan Tien (FMR) met Martin Speake
1997: Change of Sky (33Jazz) duo, co-lead met Tina May (zang)
1998: Snap (RFM) als Foolish Hearts (Iles, Steve Berry, Paul Clarvis en Anthony Kerr)
2002: Veils (Symbol) kwintet, met Stan Sulzmann (sopraan/tenorsax), Mike Outram (gitaar), Mike Hutton (bas), Anthony Michelli (drums)
2002: Everything I Love (Basho) trio met Duncan Hopkins (bas), Anthony Michelli (drums)
2010: Hush (Basho) trio met Rufus Reid (bas), Jeff Williams (drums)
2015: Westerly (Basho) als The Printmakers met Mike Walker (elektrische gitaar), Mark Lockheart (saxofoon), Steve Watts (bas), James Maddren (drums), Norma Winstone (zang)

Als sidewoman[bewerken | brontekst bewerken]

Met Anthony Braxton

1994: Composition No. 175 / Composition No. 126: Trillium Dialogues M (Leo)

Met Mike Gibbs

1993: By the Way (Ah Um)

Met Ingrid Laubrock

1998: Some Times (Candid)

Met Tina May

1999: One Fine Day (33Jazz)
2002: I'll Take Romance (Linn)
2004: More Than You Know (33Jazz)
2005-2006: A Wing and a Prayer (33Jazz)

Met Sylvan Richardson

1992: Pyrotechnics (Blue Note)

Met Geoff Simkins

1999: Don't Ask (Symbol)

Met Martin Speake

2000: Secret (Basho)

Met Stan Sulzmann

1995: Treasure Trove (ASC)

Met Dick Walter/Jazz Craft Ensemble

1999: Secret Moves (ASC)

Bronnen, noten en/of referenties

Literatuur

John Chilton, Whos Who in British Jazz Continuum: London 2004 ISBN 978-0826472342
Richard Cook, Brian Morton, The Penguin Guide to Jazz Recordings. Penguin: London 2006, ISBN 0-14-102327-9. (8th Edition)
Leonard Feather, Ira Gitler: The Biographical Encyclopedia of Jazz. Oxford University Press, New York 1999, ISBN 0-19-532000-X.

Noten

↑ (en) Nikki Iles. Royal Academy of Music. Geraadpleegd op 26-05-2021.
↑ (en) Nikki Iles interview: “I think there’s so much more scope now for women to come through. It’s really wonderful.”. Jazzwise. Geraadpleegd op 26-05-2021.
↑ (en) Classical in Conversation | Nikki Iles. RSL Awards (26 januari 2021). Geraadpleegd op 26-05-2021.
↑ (en) Bobby Wellins obituary. the Guardian (1 november 2016). Geraadpleegd op 26-05-2021.
↑ (en) Richard Iles. Leeds Conservatoire. Geraadpleegd op 26-05-2021.
↑ (en) Iain Dixon. Birmingham City University. Geraadpleegd op 26-05-2021.

Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Nikki Iles op de Duitstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.

[1] (en) Nikki Iles. Royal Academy of Music. Geraadpleegd op 26-05-2021.

[2] (en) Nikki Iles interview: “I think there’s so much more scope now for women to come through. It’s really wonderful.”. Jazzwise. Geraadpleegd op 26-05-2021.

[3] (en) Classical in Conversation | Nikki Iles. RSL Awards (26 januari 2021). Geraadpleegd op 26-05-2021.

[4] (en) Bobby Wellins obituary. the Guardian (1 november 2016). Geraadpleegd op 26-05-2021.

[5] (en) Richard Iles. Leeds Conservatoire. Geraadpleegd op 26-05-2021.

[6] (en) Iain Dixon. Birmingham City University. Geraadpleegd op 26-05-2021.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]