Rheita (inslagkrater)
| Rheita | ||
|---|---|---|
| ||
Foto LRO
| ||
| Kratergegevens | ||
| Coördinaten | 37° 1′ ZB, 47° 2′ OL | |
| Diameter | 71 km | |
| Kraterdiepte | 4,3 km | |
| Colongitude | 314° bij zonsopgang | |
| Kaartblad | 114 (PDF) | |
| Vernoemd naar | Anton Maria Schyrleus de Rheita | |
| Vernoemd in | 1935 | |
| Tenzij anders aangegeven, zijn de gegevens ontleend aan de IAU/USGS-Databank | ||
Rheita is een inslagkrater in het sterk bekraterd zuidoostelijk gebied van de naar de Aarde toegekeerde kant van de Maan.
Beschrijving[bewerken | brontekst bewerken]
De kraterrand van Rheita is scherp zichtbaar en heeft een terrasvormige binnenwand. De rand overlapt een iets kleinere en sterk verweerde krater naar het oosten en heeft een paar kleine inslagkraters in de noordelijke muur. De kraterbodem is vlak en heeft een centrale piek.
Locatie[bewerken | brontekst bewerken]
Rheita heeft een diameter van 71 km en bevindt zich nabij de zuidzuidoostelijke libratiezone V.[1] De krater ligt ten noordoosten van de krater Metius en ten noordwesten van de krater Young. De zuidwestelijke rand ligt over de rand van de maanvallei Vallis Rheita. Dit gebied, gedomineerd door Vallis Rheita en de nabijgelegen kraters Brenner, Fabricius, Janssen, Lockyer, Mallet, Metius, Rheita, Stevinus en Young, draagt de designatie LAC 114.[2]
Naamgeving[bewerken | brontekst bewerken]
De krater is genoemd naar de Tsjechische astronoom en opticus Anton Maria Schyrleus de Rheita (1604-1660). Deze naam werd gegeven door Giovanni Battista Riccioli als Reitha.[3]
Satellietkraters van Rheita[bewerken | brontekst bewerken]
Rondom Rheita bevinden zich verscheidene kleinere kraters die genummerd werden, beginnend bij degenen die zich het dichtst bij het middelpunt van de krater bevinden.
| Rheita | Breedtegraad | Lengtegraad | Diameter |
|---|---|---|---|
| A | 38,0° ZB | 50,0° OL | 11 km |
| B | 39,1° ZB | 52,8° OL | 21 km |
| C | 35,1° ZB | 44,2° OL | 8 km |
| D | 39,1° ZB | 50,1° OL | 6 km |
| E | 34,2° ZB | 49,1° OL | 66 x 32 km |
| F | 35,4° ZB | 48,4° OL | 14 km |
| G | 40,5° ZB | 54,3° OL | 15 km |
| H | 39,8° ZB | 51,7° OL | 7 km |
| L | 37,7° ZB | 52,9° OL | 10 km |
| M | 35,5° ZB | 50,1° OL | 25 km |
| N | 35,1° ZB | 49,5° OL | 8 km |
| P | 37,9° ZB | 44,4° OL | 11 km |
De langwerpige formatie Rheita E[bewerken | brontekst bewerken]
Ten noordnoordoosten van Rheita bevindt zich de onregelmatig gevormde langwerpige formatie Rheita E bestaande uit enkele ineenvloeiende kraters met verschillende diameters. Deze formatie draagt de aanduiding Rheita E, en wordt vervolledigd door de kleinere cirkelvormige krater Rheita F aan het zuidzuidwestelijke eind ervan. Maanwaarnemers met amateurtelescopen kunnen in deze langwerpige formatie gemakkelijk een mummievormige menselijke gestalte zien, waarbij de cirkelvormige krater Rheita F aan het zuidzuidwestelijke einddeel ervan het hoofd voorstelt.
Literatuur en maanatlassen[bewerken | brontekst bewerken]
- Mary Adela Blagg: Named Lunar Formations.
- T.W. Webb: Celestial Objects for Common Telescopes, Volume One: The Solar System (met beschrijvingen van telescopisch waarneembare oppervlaktedetails op de maan).
- Tj.E. De Vries: De Maan, onze trouwe wachter.
- A.J.M. Wanders: Op Ontdekking in het Maanland.
- Hugh Percy Wilkins, Patrick Moore: The Moon.
- Times Atlas of the Moon, edited by H.A.G. Lewis.
- Patrick Moore: New Guide to the Moon.
- Harold Hill: A Portfolio of Lunar Drawings.
- Antonin Rukl: Moon, Mars and Venus (pocket-maanatlasje, de voorganger van Rukl's Atlas of the Moon).
- Antonin Rukl: Atlas of the Moon.
- Harry De Meyer: Maanmonografieën (Vereniging Voor Sterrenkunde, 1969).
- Tony Dethier: Maanmonografieën (Vereniging Voor Sterrenkunde, 1989).
- Ewen A. Whitaker: Mapping and Naming the Moon, a history of lunar cartography and nomenclature.
- The Hatfield Photographic Lunar Atlas, edited by Jeremy Cook.
- William P. Sheehan, Thomas A. Dobbins: Epic Moon, a history of lunar exploration in the age of the telescope.
- Ben Bussey, Paul Spudis: The Clementine Atlas of the Moon, revised and updated edition.
- Charles A. Wood, Maurice J.S. Collins: 21st Century Atlas of the Moon.
Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]
|
