Young (inslagkrater)
| Young | ||
|---|---|---|
| ||
Foto LRO
| ||
| Kratergegevens | ||
| Coördinaten | 41° 5′ ZB, 50° 9′ OL | |
| Diameter | 71,5 km | |
| Kraterdiepte | 4,2 km | |
| Colongitude | 310° bij zonsopgang | |
| Kaartblad | 114 (PDF) | |
| Vernoemd naar | Thomas Young | |
| Vernoemd in | 1935 | |
| Tenzij anders aangegeven, zijn de gegevens ontleend aan de IAU/USGS-Databank | ||
Young is een inslagkrater op de Maan. De krater is genoemd naar de Engelse natuurkundige Thomas Young (1773-1829). De naam Young werd door de Duitse selenograaf Johann Friedrich Julius Schmidt (1825-1884) aan deze krater gegeven [1].
Beschrijving[bewerken | brontekst bewerken]
Het overgebleven deel van de krater is een geërodeerde formatie die betere tijden heeft gekend. De rand en binnenwand kunnen nog steeds over het oppervlak worden gevolgd maar zijn ingesprongen en ingekerfd door kleinere schokken. De binnenkant van de krater bevat een paar kleine komvormige kraters, Young A en Young B.
Locatie[bewerken | brontekst bewerken]
Young heeft een diameter van 71,5 km en bevindt zich in het zuidwestelijk deel van de naar de Aarde toe gerichte zijde van de Maan. Young ligt ten oosten van de krater Metius en ten zuidoosten van Rheita. De lange maanvallei Vallis Rheita volgt een lijn rakende aan de zuidwestelijke rand van Rheita en een brede trog snijdt door de zuidwestelijke bodem en de buitenrand van Young. Ten zuiden van Young in de vallei ligt Young D, een iets minder geërodeerde krater dan Young.
Satellietkraters van Young[bewerken | brontekst bewerken]
Rondom Young bevinden zich verscheidene kleinere kraters die genummerd werden, beginnend bij degenen die zich het dichtst bij het middelpunt van de krater bevinden.
| Young | Breedtegraad | Lengtegraad | Diameter |
|---|---|---|---|
| A | 41,1° ZB | 51,2° OL | 13 km |
| B | 40,9° ZB | 50,6° OL | 7 km |
| C | 41,5° ZB | 48,2° OL | 30 km |
| D | 43,5° ZB | 51,8° OL | 46 km |
| F | 44,8° ZB | 51,8° OL | 23 km |
| R | 42,4° ZB | 55,4° OL | 9 km |
| S | 43,3° ZB | 53,9° OL | 11 km |
Kleurverschijnsel in Young[bewerken | brontekst bewerken]
De Britse maanwaarnemer en tekenaar Harold Hill vermeld in zijn boek A Portfolio of Lunar Drawings (1991) een kleurverschijnsel omstreeks de krater Young in Vallis Rheita. A number of observers have claimed in the past that the inner slopes of the formation Young have a greenish, almost translucent cast or sheen when seen at the evening terminator [2].
Literatuur en maanatlassen[bewerken | brontekst bewerken]
- Mary Adela Blagg: Named Lunar Formations.
- T.W. Webb: Celestial Objects for Common Telescopes, Volume One: The Solar System (met beschrijvingen van telescopisch waarneembare oppervlaktedetails op de maan).
- Tj.E. De Vries: De Maan, onze trouwe wachter.
- A.J.M. Wanders: Op Ontdekking in het Maanland.
- Hugh Percy Wilkins, Patrick Moore: The Moon.
- Times Atlas of the Moon, edited by H.A.G. Lewis.
- Patrick Moore: New Guide to the Moon.
- Harold Hill: A Portfolio of Lunar Drawings.
- Antonin Rukl: Moon, Mars and Venus (pocket-maanatlasje, de voorganger van Rukl's Atlas of the Moon).
- Antonin Rukl: Atlas of the Moon.
- Harry De Meyer: Maanmonografieën (Vereniging Voor Sterrenkunde, 1969).
- Tony Dethier: Maanmonografieën (Vereniging Voor Sterrenkunde, 1989).
- Ewen A. Whitaker: Mapping and Naming the Moon, a history of lunar cartography and nomenclature.
- The Hatfield Photographic Lunar Atlas, edited by Jeremy Cook.
- William P. Sheehan, Thomas A. Dobbins: Epic Moon, a history of lunar exploration in the age of the telescope.
- Ben Bussey, Paul Spudis: The Clementine Atlas of the Moon, revised and updated edition.
- Charles A. Wood, Maurice J.S. Collins: 21st Century Atlas of the Moon.
Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]
|
