Wijnmuur Wezemaal

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Wijnmuur Wezemaal is een stapelmuur bestaande uit Diestiaanse ijzerzandsteen . De wijnmuur is 1,7 meter dik of breed, maximaal 2 meter hoog en was ooit 1546 meter lang en is gelegen op de Wijngaardberg in de Belgische plaats Wezemaal.[1][2]

Wijnmuren zijn in Vlaanderen zeldzaam. Deze wijnmuur werd opgetrokken uit brokken lokaal gewonnen ijzerzandsteen.

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

De muur werd tussen 1815 en 1835 gebouwd, bij de exploitatie van een wijngaard van 32 hectare ter plaatse. Deze wijngaard kwam tot stand vanaf 1814 en zou toen de meest noordelijke wijngaard van Europa zijn geweest. Deze had ook een politieke betekenis. In 1829 bracht koning Willem I een bezoek aan deze wijngaard om daarmee de onafhankelijkheid (van het toenmalige Verenigd Koninkrijk der Nederlanden) van Frankrijk te onderstrepen. De wijnmuur werd voor het eerst vermeld in 1825-1826, toen er sprake was van de construction et réparation d'une partie du mur du vignoble.

Omstreeks 1845 kwam aan de wijnbouw al weer een einde. De politieke betekenis speelde na de Belgische onafhankelijkheid (1830) geen rol meer en de opkomst van de spoorwegen maakte het transport van wijnen uit Frankrijk relatief goedkoop. In 1852 werd de wijnberg verkocht aan een rentenier die de voormalige wijngaarden liet beplanten met naaldhout.

Herstel van de muur[bewerken | brontekst bewerken]

Van 2016 tot 2022 werd de wijnmuur over een lengte van 120 meter teruggebracht in de oorspronkelijke toestand door lokale inwoner Marc Elsen.[3][4] Elsen is een rechtstreekse afstammeling van wijngaardier Jean Théodore Wéry, die in 1815 aan de basis van de bouw lag.[5] De oorspronkelijke wijze van stapelen van de ijzerzandstenen bleek onvoldoende om een langdurige stabiliteit van de wijnmuur te garanderen. Bij de restauratietechniek werd daarom bijkomend gebruikgemaakt van de Keltische/Gallische bouwwijze van verdedigingsmuren (murus Gallicus), waarbij de Keltische site in het Franse Bribacte als voorbeeld diende.

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]