Edouard Molinaro

Edouard Molinaro (Bordeaux, 13 mei 1928 – Parijs, 7 december 2013) was een Franse filmregisseur.

Hij maakte 33 speelfilms, voor het overgrote deel komedies en bracht meer dan dertig jaar lang vrijwel jaarlijks een film uit.

Leven en werk[bewerken | brontekst bewerken]

Eerste stappen in de filmwereld[bewerken | brontekst bewerken]

Molinaro raakte al vroeg geïnteresseerd in film. In zijn geboortestreek, de Gironde, deed hij vanaf zijn 16 jaar met succes mee aan wedstrijden voor amateurcineasten van korte films. Hij bekwaamde zich vervolgens in de techniek van het filmvak als regieassistent. Molinaro kon van meet af aan het assistentschap combineren met het draaien van korte films, eerst fictieve drama's, daarna industriële opdrachtfilmpjes.

Debuut en politiefilms[bewerken | brontekst bewerken]

Hij debuteerde in 1958 met Le Dos au mur, een politiefilm met hoofdrollen voor Jeanne Moreau en Gérard Oury. Hij draaide nog enkele (soms komische) politiefilms waaronder La Mort de Belle (1961), de verfilming van een scenario van Jean Anouilh naar de gelijknamige roman uit 1952 van Georges Simenon.

De jaren zestig: komedies met Louis de Funès[bewerken | brontekst bewerken]

Met zijn volgende producties ging hij meer en meer de komische toer op. Une ravissante idiote (1964) met Brigitte Bardot, en La Chasse à l'homme (1964) met het zusterpaar Françoise Dorléac - Catherine Deneuve, waren hiervan geslaagde voorbeelden. In de tweede helft van de jaren zestig had hij veel succes met Oscar (1967) en Hibernatus (1969), twee komedies met Louis de Funès in de hoofdrol. Hij ging verder op de ingeslagen weg met onder meer de picareske in de 18e eeuw gesitueerde komedie Mon oncle Benjamin (1969) waarin Jacques Brel de titelrol voor zijn rekening nam.

De jaren zeventig: La Cage aux folles[bewerken | brontekst bewerken]

In het kassucces L'Emmerdeur (1973) speelde Brel opnieuw de hoofdrol. Die laatste film luidde een vruchtbare samenwerking in met scenarist Francis Veber die culmineerde in het reusachtig succes van La Cage aux folles (1978) en het vervolg La Cage aux folles 2 (1980). Voor die twee films kon hij gebruikmaken van het talent van onder meer Michel Serrault, een van zijn favoriete acteurs.

Latere carrière[bewerken | brontekst bewerken]

In de jaren tachtig deed hij drie keer een beroep op Daniel Auteuil, onder meer voor de komedie L'Amour en douce (1985). Tijdens de opnamen werd Auteuil verliefd op tegenspeelster Emmanuelle Béart. In de jaren negentig beëindigde Molinaro zijn filmcarrière met twee historische films waaronder Beaumarchais, l'insolent (1996), een biografische film over de kleurrijke Franse schrijver Beaumarchais.

Sinds het einde van de jaren zeventig werkte hij ook regelmatig voor de televisie.

Privéleven[bewerken | brontekst bewerken]

Molinaro was getrouwd met de Franse actrice Marie-Hélène Breillat die in een aantal van zijn films uit de jaren zeventig speelt. Zo was ze te zien in de vampierenparodie Dracula père et fils (1976), de laatste film waarin Christopher Lee een vampier vertolkte.

Hij overleed in 2013 op 85-jarige leeftijd ten gevolge van een longaandoening.