Naar inhoud springen

Average White Band

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door 2a02:1810:c26:1d00:bccc:7e9:5e68:1852 (overleg) op 30 mrt 2020 om 02:20.
Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.
Average White Band
Average White Band tijdens een optreden in 2013.
Achtergrondinformatie
Ook bekend als AWB
Jaren actief 1972 - 1983
1989 - heden
Oorsprong Dundee, Schotland, Verenigd Koninkrijk
Genre(s) Blue-eyed soul, Funk, Soul, Disco
Label(s) Atlantic Records, RCA Records, MCA, Rhino Records, Arista Records
Leden
Zanger / Basgitaar / Gitaar Alan Gorrie
Ritme gitaar / Zanger Onnie McIntyre
Keyboard / Saxofoon Fred Vigdor
Drums Rocky Bryant
Zanger Brent Carter
Keyboard / Basgitaar / Gitaar Rob Aries
Oud-leden
Keyboard / Saxofoon Roger Ball
Tenorsaxofoon Malcolm ("Molly") Duncan
Drums Robbie McIntosh
Steve Ferrone
Pete Abbott
Adam Deitch
Brian Dunne
Trompet Michael Rosen
Basgitaar / Gitaar / Zanger Hamish Stuart
Keyboard / Gitaar / Slaginstrument / Zanger Eliot Lewis
Zanger Alex Ligertwood
Gitaar / Keyboard / Zanger Klyde Jones
Keyboard / Basgitaar / Gitaar Morris Pleasure
Officiële website
(en) IMDb-profiel
(en) Allmusic-profiel
(en) Last.fm-profiel
(en) Discogs-profiel
(en) MusicBrainz-profiel
Portaal  Portaalicoon   Muziek

Average White Band (ook wel AWB genoemd) is een Schotse funk- en soulband die in de jaren zeventig hits scoorde met soul- en disconummers als Pick Up the Pieces en Cut the Cake. De band treedt nog steeds op en opereert in een grotendeels gewijzigde bezetting vanuit de Verenigde Staten.

Geschiedenis

1971-1973

De band werd in 1971 opgericht door bassist/zanger Alan Gorrie en saxofonist Malcolm ("Molly") Duncan. De overige leden waren gitarist Onnie McIntyre, saxofonist Roger Ball, drummer Robbie McIntosh en trompettist Michael Rosen. Laatstgenoemde werd al snel vervangen door gitarist/falsetzanger Hamish Stuart. De naam Average White Band zou zijn bedacht door de Amerikaanse zangeres Bonnie Bramlett met wie de band het album Sweet Bonnie Bramlett opnam.

1973-1977

De band brak door nadat ze als voorprogramma mochten optreden tijdens het comeback-concert van Eric Clapton in 1973. Platenproducent MCA zag er wel brood in en bood hen een contract aan. Hun eerste album, Show Your Hand, verkocht echter niet best. De tourmanager van Eric Clapton, Bruce McCaskill, bood vervolgens aan de band te managen. Hij leende geld om hen mee te kunnen nemen naar de Verenigde Staten en hen daar te promoten. McCaskill had veel contacten, en het lukte hem Atlantic Records de band een contract aan te laten bieden. De band verhuisde naar New York, tekende het contract en bracht een album uit, AWB, later beter bekend als "the White Album". Dit album werd een enorm succes en behaalde de eerste plaats in de Billboard-hitlijsten in de VS.

In september 1974 sloeg het noodlot echter toe. McIntosh nam een overdosis heroïne en stierf. Ook Gorrie nam een overdosis, maar hij werd bij bewustzijn gehouden door de zangeres Cher tot de ambulance arriveerde, en werd gered. De band ging door met de uit Brighton afkomstige Steve Ferrone als vervanger van McIntosh.

In 1975 behaalde de van het album AWB afkomstige single Pick Up the Pieces de eerste plaats in de Amerikaanse hitlijsten en werd Show Your Hand opnieuw uitgebracht onder de titel Put It Where You Want It. De volgende albums Cut the Cake (1975; opgedragen aan de nagedachtenis van McIntosh) en Soul Searching (1976) waren eveneens grote successen. In 1977 verscheen Benny & Us, een samenwerking met Ben E. King; het enige concert van dat jaar vond plaats op het Montreux Jazz Festival.

1978-1982

De albums Warmer Communications (1978) en Feel No Fret uit 1979 (met de single When Will You Be Mine) waren de laatste voor Atlantic. Daarna stapte de band over naar RCA en bracht het in 1980 Shine uit. Dit album, waaraan David Foster zijn medewerker verleende, bracht de hit Let's Go Round Again voort. In 1994 werd het opnieuw uitgebracht als remix en drie jaar later succesvol gecoverd door ex-Eternal-zangeres Louise. In 1982 volgde nog het door Dan Hartman geproduceerde album Cupid's in Fashion (1982), het laatste in de klassieke bezetting. Het succes liep terug, en na de bijbehorende tournee ging de band in 1983 tijdelijk uit elkaar.

1989-nu

Gorrie, Ball en McIntyre formeerden een nieuwe AWB en brachten in 1989 het album Aftershock uit met toenmalig Santana-frontman Alex Ligertwood (eveneens een ontheemde Schot) en Elliot Lewis in de plaats van Hamish Stuart. Verdere gastbijdragen waren er van Ronnie Laws en Chaka Khan die zich op haar eerste vijf soloplaten liet begeleiden door Stuart en Ferrone.

Ligertwood ging weer op tournee met Santana, en tegen de tijd dat het volgende album verscheen Soul Tattoo (1997) was ook Ball vertrokken. Daarna volgden de albums Face To Face (1999) en Living in Colour (2003) waarop Lewis was vervangen door Klyde Jones die tot 2011 bij de band bleef. Allebei zijn ze overgestapt naar de liveband van Hall & Oates.

Tegenwoordig worden oerleden Gorrie (bas, zang) en McIntyre (gitaar, zang) bijgestaan door Brent Carter (ex-zanger van Tower of Power), Fred Vigdor (saxofoon, toetsen, zang), Rocky Bryant (drums) en Rob Aries (bas, toetsen). In deze bezetting verscheen in juni 2017 een cover van de Isley Brothers-klassieker Harvest For the World, geproduceerd door oud-Isleys-lid Chris Jasper. In november 2017 gaf de band voor het eerst in lange tijd weer concerten in Nederland.

Op 25 juni 2019 werd Average White Band door de New York Times in een top 100 opgenomen van artiesten waarvan er in 2008 opnamen verloren zijn gegaan bij de brand in de Universal Studios Hollywood. In oktober 2019 overleed Malcolm Duncan op 74 jarige leeftijd.

Solocarrières

Hamish Stuart keerde terug naar Engeland; hij speelde met ex-Beatles Paul McCartney (1989-1993) en Ringo Starr (2006, 2008, 2019) en verzorgde gastoptredens bij onder meer Bill Wyman's Rhythm Kings (2014). Nieuw werk bracht Stuart uit op zijn soloalbum Sooner or Later (1999), en op Three Sixty (2016) van de gelijknamige supergroep die feitelijk de andere helft is van de klassieke AWB-bezetting.

Behalve met Chaka Khan heeft Steve Ferrone ook met o.a. Scritti Politti, Duran Duran en Eric Clapton samengewerkt; van 1994 tot 2017 drumde hij bij Tom Petty & the Heartbreakers.

Discografie

Albums

Album met eventuele hitnotering(en) in de Nederlandse Album Top 100 Datum van
verschijnen
Datum van
binnenkomst
Hoogste
positie
Aantal
weken
Opmerkingen
Show your hand 09-1973 -
AWB 08-1974 -
Cut the cake 06-1975 -
Soul searching 07-1976 -
Person to person 1976 - Livealbum
Benny & us 1977 - met Ben E. King
Warmer communications 1978 -
Feel no fret 1979 -
Shine 1980 -
Volume VIII 1980 - Verzamelalbum
Cupid's in fashion 1982 -
Aftershock 1989 -
Let's go round again 1994 - Verzamelalbum
Soul tattoo 1997 -
Face to face 1999 - Livelalbum
Living in colour 2003 -
Greatest and latest 2005 - Verzamelalbum
Soul & the city - Recorded live at B.B. King's 19-02-2008 - Livealbum
Times squared 2009 - Livealbum
Pick up the pieces - The very best of The Average White Band 21-09-2009 - Verzamelalbum
Times squared... Live from New York 01-02-2013 - Livealbum

Singles

Single met eventuele hitnotering(en) in de Nederlandse Top 40 Datum van
verschijnen
Datum van
binnenkomst
Hoogste
positie
Aantal
weken
Opmerkingen
Pick up the pieces 1975 22-03-1975 tip14 -
When will you be mine 1979 29-09-1979 tip12 -
The spirit of love 1989 22-04-1989 tip20 - met Chaka Khan & Ronnie Laws /
Nr. 53 in de Single Top 100

Radio 2 Top 2000

Nummer(s) met noteringen in de NPO Radio 2 Top 2000 '99 '00 '01 '02 '03 '04 '05 '06 '07 '08 '09 '10 '11 '12 '13 '14 '15 '16 '17 '18 '19 '20 '21 '22 '23
Pick up the pieces 1168 - 1388 1458 1726 1568 - - - - - - - - - - - - - - -