Britse Gebarentaal
| Britse Gebarentaal | ||||
|---|---|---|---|---|
| Gebruikt in | Verenigd Koninkrijk | |||
| Gebruikers | 77.000[1] | |||
| Taalfamilie | ||||
| Dialecten |
Schotse gebarentaal
| |||
| Alfabet | Brits handalfabet | |||
| Officiële status | ||||
| Officieel in |
erkend in Verenigd Koninkrijk
| |||
| Taalcodes | ||||
| ISO 639-3 | bfi | |||
| ||||
De Britse Gebarentaal (in het Engels: British Sign Language, BSL) is de gebarentaal waarmee de leden van de dovengemeenschap in het Verenigd Koninkrijk (Groot-Brittannië) met elkaar communiceren. Er zijn verslagen van gebruik van gebarentaal binnen dovengemeenschappen in Verenigd Koninkrijk die tot 1570 teruggaan.
Geografische spreiding[bewerken | brontekst bewerken]
De taal wordt hoofdzakelijk gebruikt in Engeland en Wales, met een enigszins afwijkende variant in Schotland. In Noord-Ierland worden BSL, de Ierse Gebarentaal en een lokale variant van beiden gebruikt. De Australische (Auslan) en de Nieuw-Zeelandse Gebarentaal zijn verwant aan de Britse Gebarentaal, zodat de gebruikers van deze talen elkaar kunnen begrijpen, tezamen worden ze wel als BANZSL (Brits, Australian and New Zealand Sign Language)[2] aangeduid.
Tweehandige handalfabet[bewerken | brontekst bewerken]
Gebarentalen binnen de BANZSL-groep gebruiken een afwijkend handalfabet, waarin beide handen gebruikt worden en in de hand gespeld wordt (Two-handed manual alphabet). Deze wijze van spellen wordt in communicatie met en tussen doofblinden gebruikt, ook in niet-Britse landen.[3]
Bronnen, noten en/of referenties
|
