Bruggelijkrichter
Een bruggelijkrichter, ook Graetzschakeling genoemd, naar Leo Graetz, die de schakeling in 1897 publiceerde in de Elektronische Zeitung, vol. 25, bestaat uit vier diodes die een wisselspanning (bijvoorbeeld van een transformator) omzetten naar een pulserende gelijkspanning. Vroeger werden voor de diodes ook wel elektronenbuizen gebruikt. De schakeling is bedacht door de Poolse natuurkundige Karol Pollak[1] en op 14 januari 1896 geoctrooieerd onder nummer DRP[2] 96564.
Principe
De diodes zijn zo geschakeld dat een wisselspanning aan de ingangsklemmen (Input) altijd een gelijkspanning aan de uitgang (DC Output) levert. In de afbeeldingen loopt de stroom door de rode en blauwe diodes, terwijl de grijze diodes gesperd zijn.
Stroomloop bij de positieve fase van de wisselspanning 
Stroomloop bij de negatieve fase van de wisselspanning
Transformator
Bij gebruik van een transformator zal over het algemeen een elektrolytische condensator gebruikt worden om de pulserende gelijkspanning af te vlakken tot een constante gelijkspanning. In goedkope adapters die een ongeregelde gelijkspanning leveren, zit niets meer dan een transformator, een bruggelijkrichter en een condensator en soms een zenerdiode. Betere adapters hebben nog een spanningsregelaar ingebouwd. Tegenwoordig hebben veel adapters geen transformator maar een schakelende voeding.
Uitgangsspanning
De onbelaste uitgangsspanning van een bruggelijkrichter is bij een sinusvormige ingangsspanning ongeveer 1,4 maal de effectieve waarde van de ingangsspanning. De piekspanning van een sinus is namelijk maal de effectieve waarde. Van de uitgangsspanning moet 2 x 0,7 = 1,4 volt worden afgetrokken bij gebruik van siliciumdiodes, vanwege de spanningsval over de twee diodes waar de stroom doorheen gaat.
Driefasenbruggelijkrichter
In een driefasensysteem kan met behulp van 6 diodes een bruggelijkrichter gemaakt worden. Een dergelijke driefasengelijkrichter zit o.a. ingebouwd in de alternator van een automotor.
· 
· 