Céline Fremault
| Céline Fremault | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Volledige naam | Céline Fremault | |||
| Geboren | Ukkel, 26 december 1973 | |||
| Kieskring |  Brussel-Hoofdstad
| |||
| Regio | .svg){kind=small} België Franse Gemeenschap
| |||
| Land | België
| |||
| Functie | Politica | |||
| Partij | Les Engagés | |||
| Functies | ||||
| 2004-2013 | Lid Brussels Hoofdstedelijk Parlement | |||
| 2004-2013 | Voorzitter Femmes cdH | |||
| 2006-heden | Gemeenteraadslid Ukkel | |||
| 2007-2010 | Lid Parlement van de Franse Gemeenschap | |||
| 2009-2010 | Gemeenschapssenator | |||
| 2009-2013 | Fractievoorzitter Brussels Hoofdstedelijk Parlement | |||
| 2012-2018 | Schepen Ukkel | |||
| 2013-2014 | Brussels minister van Tewerkstelling, Economie, Buitenlandse Handel en Wetenschappelijk Onderzoek | |||
| 2014 | Lid Kamer van volksvertegenwoordigers | |||
| 2014-2019 | Brussels minister van Levenskwaliteit, Leefmilieu, Energie en Huisvesting | |||
| 2019-heden | Lid Brussels Hoofdstedelijk Parlement | |||
| 2019-2020 | Secretaris Brussels Hoofdstedelijk Parlement | |||
| 2020-heden | Fractievoorzitter Brussels Hoofdstedelijk Parlement | |||
| ||||
Céline Fremault (Ukkel, 26 december 1973) is een Belgische politica voor Les Engagés.
Levensloop[bewerken | brontekst bewerken]
Céline Fremault groeide op in een familie die sterk geëngageerd was. Ze werd al op zeer jonge leeftijd aangetrokken tot de politiek en studeerde rechten.
In 1998 werd ze assistente van Francis Delperee, die in die periode professor aan de Université catholique de Louvain was. Dit mandaat oefende ze uit tot 2001, wanneer ze docente in het publiekrecht aan het Institut Cardijn werd. In 1999 werd ze parlementair assistente van de PSC-fractie in de Senaat, wat ze bleef tot 2003.
In 2004 werd Fremault verkozen tot lid van het Brussels Hoofdstedelijk Parlement. In 2009 werd ze herkozen. Ze zetelde er tot 2013. Van 2009 tot 2013 was ze tevens voorzitter van de cdH-fractie in het Brussels Hoofdstedelijk Parlement en van 2004 tot 2013 was ze voorzitter van Femmes cdH. Van 2007 tot 2010 zetelde Fremault ook in het Parlement van de Franse Gemeenschap en van 2009 tot 2010 als gemeenschapssenator in de Senaat.
Op 8 maart 2013 volgde ze Benoît Cerexhe op als Brussels minister van Tewerkstelling, Economie, Buitenlandse Handel en Wetenschappelijk Onderzoek in de regering-Vervoort I, een mandaat dat ze behield tot 20 juli 2014. Op deze datum kreeg ze de ministerpost Leefmilieu, Energie, Waterbeleid, Stadsvernieuwing, Brandbestrijding en Dringende Medische Hulp en Huisvesting in de nieuwe Brusselse regering-Vervoort II, wat ze bleef tot en met 18 juli 2019.
In 2014 zetelde ze kort in de Kamer van volksvertegenwoordigers. Bij de Brusselse gewestverkiezingen van 2019 werd Fremault als lijsttrekker opnieuw in het Brussels Hoofdstedelijk Parlement verkozen. Van 2019 tot 2020 was ze er secretaris en sinds 2020 is ze er opnieuw voorzitster van de cdH-fractie (sinds 2022 Les Engagés).
Daarnaast is Fremault actief in de gemeentepolitiek van Ukkel. Sinds 2006 is ze er gemeenteraadslid en van 2012 tot 2018 was ze schepen van Gezins- en Gelijkekansenbeleid, zij het vanaf 2013 titelvoerend.
Na de politiek[bewerken | brontekst bewerken]
In 2024 zal Fremault de politiek verlaten.[1]
In november 2023 werd ze voorgedragen als secretaris-generaal van de pas opgerichte Fondation Saint-Louis, een stichting die zich richt op het begeleiden van studenten, moderniseren van gebouwen en ondersteunen van de kwaliteit van onderwijs en onderzoek.[2]
In januari 2024 werd Fremault bestuurder van de Koning Boudewijnstichting.
Geluidsnormen[bewerken | brontekst bewerken]
Eind 2016 veroorzaakte Fremault heel wat ophef toen ze verklaarde om vanaf 1 januari 2017 de overschrijdingen van de nieuwe, strengere Brusselse geluidsnormen door (vracht)vliegtuigen van en naar de luchthaven van Zaventem te bestraffen met boetes van 5.000 tot 10.000 euro per vlucht.[3] Niet alleen de Vlaamse Regering, die intussen al tweemaal een belangenconflict had ingediend, maar ook werkgeversorganisaties zoals Air Cargo Belgium (de koepel van de Brusselse cargomaatschappijen), vakbonden en Vlaams-nationalisten[4] reageerden erg verontwaardigd op het invoeren van deze absolute nultolerantie. Zij verweten Fremault een onverantwoorde politieke, communautaire profileringsdrang ten koste van de rechtszekerheid en de tewerkstelling op Brucargo. Volgens hen zouden in totaal zo'n 1.200 directe en nog eens 2.400 indirecte jobs op de helling komen te staan.[5] Omwille van haar hardnekkige optreden werd Fremault in Vlaanderen ook wel de nieuwe 'Madam Non' genoemd, een verwijzing naar haar partijgenote Joelle Milquet.[6]
Externe link[bewerken | brontekst bewerken]
- Fiche Fremault op de website cdH-parlementfederal.be.
Bronnen, noten en/of referenties
|