Naar inhoud springen

Constante van Planck

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door 31.151.183.7 (overleg) op 16 dec 2019 om 17:53. (→‎Tot 2019)
Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.

De constante van Planck, aangeduid met , is een natuurkundige constante die voorkomt in alle vergelijkingen van de kwantummechanica. De constante is later vernoemd naar de natuurkundige Max Planck, die deze constante in 1900 invoerde bij zijn verklaring van de straling van zwarte stralers.

De constante van Planck is ingevoerd voor het verband tussen frequentie (Griekse nu[1]) en energie voor een lichtkwantum (foton) volgens:

Waarde van de constante

Tot 2019

De constante heeft de waarde:[2]

Na 20 mei 2019

De 26e vergadering van de Algemene Conferentie voor Maten en Gewichten ( Het CGPM) heeft op 16 november 2018 nieuwe definities van de basiseenheden aangenomen, die sinds 20 mei 2019 gelden. Volgens die definities bedraagt de constante van Planck exact 6,626 070 15 × 10−34 J·s.[3]

Gereduceerde constante van Planck

In veel gevallen wordt een variant van de constante van Planck gebruikt, die soms de constante van Dirac wordt genoemd. Deze wordt geschreven als en is genoemd naar de Britse fysicus Paul Dirac (1902-1984). Deze wordt gebruikt om de Planckeenheden te definiëren. Het wordt uitgesproken als 'h-streep' of, in het Engels, als 'h-bar'.

De constante is een kwantum van impulsmoment, waaronder spin. Het impulsmoment van een willekeurig systeem is altijd een geheel veelvoud van deze waarde. komt ook voor in de onzekerheidsrelatie van Heisenberg. Dit wordt gebruikt om te beargumenteren dat een meer fundamentele eenheid is dan , de constante van Planck.

Voor en kunnen de unicodetekens U+8462 en U+8463 gebruikt worden.

Zie ook