Deodorus Tuldenus
Deodorus Tuldenus of Theodore van Tulden (Den Bosch, 1594 - Leuven (?), 16 november 1645)[1] was een zeventiende-eeuws rechtsgeleerde en hoogleraar.
Levensloop[bewerken | brontekst bewerken]
Theodore van Tulden stamde uit een Brabantse juristenfamilie. Hij ging studeren aan de Universiteit van Leuven. Na de artes-faculteit studeerde hij aan de rechtenfaculteit, onder de leiding en de invloed van Erycius Puteanus, de invloedrijke humanist en professor aan het Collegium Trilingue.
In 1616 promoveerde hij tot licentiaat in beide rechten en vestigde hij zich als advocaat. In 1620 werd hij hoogleraar in Leuven. In 1630 promoveerde hij tot doctor in de rechten en in 1633 werd hij titularis van de voornaamste leerstoel in burgerlijk recht. Als professor Primarius legum gold hij als de belangrijkste vertegenwoordiger van het Romeins recht in de Zuidelijke Nederlanden.
Als auteur schreef Tuldenus met grote juridische precisie, zonder de literaire kwaliteit van zijn geschriften uit het oog te verliezen. In het kielzog van zijn leermeester Puteanus, hechtte hij groot belang aan de universitaire en humanistische brede opleiding.
Oorlogsrecht[bewerken | brontekst bewerken]
Zoals zijn tijdgenoten Franciscus Zypaeus en Nicolaus Vernulaeus bestudeerde Tuldenus het oorlogsrecht en schreef hij erover. Met zijn collega's zette hij zich af tegen de leer van Machiavelli, die voorstond dat het staatsbelang volstond om een oorlog te wettigen. De rechtvaardige oorlog moest volgens hen aan heel wat meer morele en religieuze voorwaarden voldoen.
Hij trad de mening bij dat een oorlog rechtvaardig kon zijn, echter niet zonder te waarschuwen om het oorlog voeren zoveel mogelijk te vermijden en in ieder geval tot een strikt minimum te beperken. De rechtvaardige redenen om oorlog te voeren waren: verdediging - herwinnen van toebehorende zaken - bestraffing. Naast de motieven om de oorlog te voeren, bogen de rechtshistorici zich ook over de manier waarop oorlog mocht worden gevoerd, welke de geoorloofde middelen waren, hoe men met bestanden en vredesverdragen moest omgaan, hoe het buitrecht moest worden opgevat en hoe de krijgsgevangenen moesten worden behandeld.
Publicatie[bewerken | brontekst bewerken]
- De civili regimine libri VIII, in quibus pleraque publici iuris capita explicantur, Leuven, 1702.
Literatuur[bewerken | brontekst bewerken]
- Victor BRANTS, Un juriste belge du XVIIe siècle, Diodore Tulden, professeur à Louvain, in: Bulletin de la Commission royale des anciennes lois et ordonnances de Belgique, 1921.
- Dirk VANDENAUWEELE, Lovanium docet. De geschiedenis van de Leuvense rechtsfaculteit (1425-1914), Leuven, 1988.
- Randall LESAFFER, Vernulaeus, Zypaeus en Tuldenus: het recht van de oorlog in de Spaanse Nederlanden tijdens de laatste fase van de Tachtigjarige Oorlog (1621-1648), in: Ex Officina, 1991.
- Geert SLUIJS en Wouter DRUWÉ, Reforming legal education in Leuven. The humanist ideas of Diodorus Tuldenus (1594-1645) in: Historia et Ius, 2021, nr. 18, p. 1-29. DOI:10.32064/20.2021.18
- Geert SLUIJS en Wouter DRUWÉ, Hervorming van het rechtenonderwijs in Leuven. De visie van Diodorus Tuldenus (1594-1645), 23ste Belgisch-Nederlandse Rechtshistorische Dagen, Rotterdam, 2021.
- Geert SLUIJS, Jurisdiction and its attribution in the works of Diodorus Tuldenus (1594-1645) in: Tijdschrift voor Rechtsgeschiedenis, 2022, nr. 1-2, p. 222-249. DOI:10.1163/15718190-20220003
Voetnoten[bewerken | brontekst bewerken]
- ↑ Paul BERGMANS, "Tulden (Théodore van)", in: Biographie Nationale de Belgique, vol. 25, 1932, kol. 833-835
