Epipaleolithicum

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door Joostik (overleg | bijdragen) op 14 jan 2018 om 14:18.
Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.
Drieperiodensysteem
Holo-
ceen
Historische Tijd
La Tène-periode   Proto-
historie
Hallstattperiode
IJzertijd
  Laat  
Midden
Vroeg
Bronstijd
Neolithicum Kopertijd  
Laat Pre-
historie
Keramisch
Prekeramisch
Mesoli-
thicum
of
Epipaleo-
lithicum
Laat
Midden
Vroeg
Pleisto-
ceen
Paleo-
lithicum
Laat
Midden
Vroeg
Steentijd

Het epipaleolithicum is de naam die aan de mesolithische periode wordt gegeven in streken waar de jongste ijstijd, het Weichselien, geen grote rol speelde en het neolithicum veel eerder en geleidelijker begon dan in het noorden.

De epipaleolithische periode wordt in ieder geval in het Midden-Oosten, Anatolië en Cyprus onderscheiden van het (noordelijke) mesolithicum. Het epipaleolithicum begint, hoewel er regionale verschillen zijn, ongeveer 20.000 jaar BP en eindigt omstreeks 10.500 BP.

Net als in het mesolithicum worden vondsten gedomineerd door vuurstenen gereedschappen en pijlpunten (microlithen) die als pijl- of lanspunt aan een schacht bevestigd werden.

Sedentaire culturen

Hoewel de meeste culturen nomadische jager-verzamelaars waren, ontstonden in de Levant ook de eerste vaste nederzettingen van de Natufische cultuur, en industriële vervaardiging van microlithen. Ook zijn er de eerste bewijzen voor de oogst en de opslag van wilde grassen.