Fabrice Luchini

Fabrice Luchini
Algemene informatie
Volledige naam	Robert Luchini
Geboren	Parijs, 1 november 1951
Land	Frankrijk
Werk
Jaren actief	1969 -
Beroep	Acteur
	(en) IMDb-profiel
	(mul) TMDb-profiel; (en) AllMovie-profiel
Portaal	Film

Fabrice Luchini, echte naam Robert Luchini, (Parijs, 1 november 1951) is een Frans acteur.

Leven en werk[bewerken | brontekst bewerken]

Opleiding en ontmoeting met Éric Rohmer[bewerken | brontekst bewerken]

Fabrice Luchini werd in het Parijse Quartier de la Goutte-d'Or geboren in een gezin van Italiaanse migranten die een handel in groenten en fruit uitbaatten. School lopen interesseerde hem weinig, literatuur des te meer. Hij ging al op vroege leeftijd werken in een kapsalon. Zijn vrije tijd wijdde hij aan lezen en aan soulmuziek. Zo werd hij in 1968 in een discotheek ontdekt door Philippe Labro. Deze schonk Luchini zijn eerste rol in de tragikomedie Tout peut arriver. Daarop besloot Luchini acteerlessen te volgen.

Hij maakte kennis met Éric Rohmer, een van de grootmeesters van de Nouvelle Vague. Rohmer liet hem in 1970 aantreden in Le Genou de Claire, het vijfde deel van zijn cyclus Six contes moraux. De samenwerking Rohmer - Luchini zou nog vijf films opleveren, onder meer de historische film Perceval le Gallois (1978) en de tragikomedies Les Nuits de la pleine lune (1984) en L'Arbre, le Maire et la Médiathèque (1993).

Jaren tachtig[bewerken | brontekst bewerken]

In de jaren tachtig was hij afwisselend te zien in pretentieloze lichte komedies van onder meer Patrick Schulmann (drie films waaronder de kassakraker P.R.O.F.S ) waarin hij telkens een hoofdrol vertolkte en in persoonlijker films van auteurs zoals Rohmer, Oshima, Costa-Gavras en Pierre Zucca.

Doorbraak en vruchtbare carrière vanaf de jaren negentig[bewerken | brontekst bewerken]

In 1990 brak hij bij een ruimer publiek door dankzij de tragikomedie La Discrète met de voor hem geknipte rol van een in de liefde gekwetste schrijver die zich wilde wreken op dé vrouw. Vanaf dan nam hij meer en meer hoofdrollen voor zijn rekening. Zo droeg hij het volle gewicht van de sociale satire Riens du tout, het eerste commercieel succes van Cédric Klapisch en speelde hij mee in twee tragikomedies van Claude Lelouch. Voor Tout ça... pour ça! werd hij in 1994 bedacht met de César voor beste acteur in een bijrol.

Hij wisselde komedies en tragikomedies af met historische films die door de literatuur geïnspireerd werden (Le Colonel Chabert, Le Bossu) of de literatuur als onderwerp hadden (Beaumarchais, l'insolent, Molière). Collega's zoals Sandrine Kiberlain, Karin Viard, Gérard Depardieu, Romain Duris en Vincent Lindon kruisten meer dan eens zijn pad. Regisseurs zoals Benoît Jacquot, Yves Angelo, Philippe Le Guay en François Ozon deden meermaals een beroep op zijn veelzijdig acteertalent. Hij bezorgde Le Guay (met de komedie Les Femmes du 6e étage) en Ozon (met de hilarische sociale satire Potiche en met de thriller Dans la maison) heel wat succes aan de kassa.

Toneel en stemacteur[bewerken | brontekst bewerken]

Luchini verschijnt ook regelmatig op de bühne, naar eigen zeggen is het theater zijn echte passie. Hij leest ook teksten voor of spreekt teksten in van belangrijke Franse auteurs als La Fontaine, Céline (Voyage au bout de la nuit), Paul Valéry...