Gebruiker:Chescargot/Wim Chamuleau - notities
Betr.: Fioretti[bewerken | brontekst bewerken]
Nog te verwerken (indien bronnen te vinden zijn): Mensen van het Fioretti: Jan Lap, John Bougie, frans grimbergen, martin bergman, dhr. W. A. Terwijn, rector
Betr: Tafeltennis dubbelen[bewerken | brontekst bewerken]
Betr.: Pastoraal Concilie van de Nederlandse Kerkprovincie[bewerken | brontekst bewerken]
Voorgeschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]
De Nederlandse katholiek kerk liep in de 1950er jaren nogal uit de pas van de doctrine van het Vaticaan in Rome. De Nederlandse kerkgemeenschap had grote moeite met de conservatieve ideeën van de kerk, de hiërarchische structuren waarin nagenoeg geen rekening gehouden werd met de Nederlandse opinie over diverse maatschappij gerelateerde religieuze zaken die in het progressieve Nederland afweken van die in de wereldkerk.
In de jaren vijftig kreeg Nederland overwegend bisschoppen die minder gericht waren op behoud en disciplinering als voorheen, en die de overtuiging hadden dat hervorming van de Nederlandse kerkprovincie én van de Wereldkerk nodig was. Johannes Huibers verwoordde dat in 1960: "Wij staan als tussen twee werelden op de drempel van een nieuwe tijd, die voor de hele wereld schijnt aangebroken. Er worden veranderingen en vernieuwingen gevraagd op alle gebied. En inderdaad, er zullen ook op kerkelijk gebied diep ingrijpende veranderingen moeten worden aangebracht over heel de wereld en ook in ons vaderland." Het was een uitspraak naar aanleiding van de aankondiging van het Tweede Vaticaanse Concilie (1962-1965), welke een periode van revolutie in katholiek Nederland inluidde.
Icoon van de moderne geest onder de bisschoppen was Bekkers, die in een historische tv-toespraak in 1963 vertelde dat het gebruik van geboortebeperking een kwestie van het individuele geweten was. Daarmee nam hij afstand van het 'officiële' kerkelijke standpunt, dat anticonceptie niet toegestaan was. Het 'hervormingsconcilie' Vaticanum II werd door het Nederlandse episcopaat met open armen ontvangen. Op 9 januari 1961 verscheen De Nederlandse bisschoppen over het Concilie, vermoedelijk geschreven door de theoloog Edward Schillebeeckx, maar gepubliceerd uit naam van de bisschoppen. Hierin uitten zij kritiek op het centralistische beleid dat het Vaticaan sinds de negentiende eeuw voerde. Ze legden de nadruk op het gelovige volk, dat de basis vormde voor het handelen van de geestelijke hiërarchie.
Het benoemingenbeleid na 1965 reflecteerde deze nadruk op het gelovige volk. Brede consultaties van priesters en leken, soms zelfs niet-katholieken, lagen ten grondslag aan de voordrachten voor nieuwe bisschoppen die de Nederlandse bisdommen deden.
Een tweede gevolg van het Vaticaanse concilie was een grote nadruk op dialoog, discussie en democratisering, waarin Nederland voorop liep ten opzichte van de rest van de katholieke wereld. Overigens had de Nederlandse episcopaat een probleem: eensgezindheid tussen de bisschoppen en onder de gelovigen was ver te zoeken, hetgeen aan het licht kwam door juist deze openheid. Het feit dat het aantal actieve gelovigen in Nederland onstopbaar aan het kelderen leek versterkte de schijn dat de openheid en democratie averechts werkte.
In een grootschalige poging deze zaken op te lossen werd op initiatief van Kardinaal Alfrink het pastoraal concilie georganiseerd. Deze concilie, dat plaatsvond in zes plenaire zittingen verspreid van 1968 tot 1970 in Noordwijkerhout, was hiervan het meest sprekende voorbeeld. Een dergelijke vergadering binnen een kerkprovincie was in de Kerk een primeur. De bisschoppen gingen hier het debat aan met een brede groep katholieken, over uiteenlopende thema’s die voorbereid waren door vijftien commissies.[1]
- 3e Plenaire zitting, januari 1969
- 4e Plenaire zitting, 9-11 april 1969
- 5e Plenaire zitting, 7-8 januari 1970
- 6e Plenaire zitting, 7-8 april 1970
Het Pastoraal Concilie zou echter een brug te ver voor het Vaticaan blijken te zijn, want de op het Pastoraal Concilie verkregen consensus waarmee de Nederlandse Kerk weer uit de pas leek te gaan lopen, zou Rome een stap terug doen maken.
| Commissie | Plenaire zitting | Conclusie |
|---|---|---|
| De kerkelijke gezagsuitoefening, | ||
| missie | ||
| ontwikkelingssamenwerking, | ||
| de ethische levenshouding van de christen, | ||
| huwelijk en gezin, | ||
| ruimte voor de jeugd, | ||
| secularisatie, | ||
| de hedendaagse geloofsbeleving, | ||
| de vernieuwing van de geloofspraktijk, | ||
| de religieuzen, | ||
| het functioneren van het kerkelijk ambt, | ||
| de eenheid van de christenen, | ||
| De verhouding tussen joden en christenen | 6, 2e dag | Vanwege onenigheid betreffende de aanbevelingen zouden deze hergeformuleerd worden.[2] |
| Vragen rond de verkondiging | 6, 1e dag | Positie van de persoon van de verkondiger[3] |
| De verantwoordelijkheid van de christen voor de vrede | 6, 2e dag | Vrjblijvend accoord over de aanbevelingen, plus steun voor de rk kerk in Zambia, en steun voor de bisschoppen in strijd tegen rascisme in toenmalig Zimbabwe.[2] |
Specifieke onderwerpen (in te voegen in bovenstaande categorieën onder Onderwerpen:
- Afschaffing van het celibaat. p.z. 5, conclusie: Nederlandse kerk spreekt zich uit tegen het celibaat.[4] Vooral de sessie over het verplichte priestercelibaat in 1969 is in het nationale geheugen blijven hangen. Hier stemde een ruime meerderheid, gedoogd door de bisschoppen, voor de afschaffing van het celibaat.
- Communicatie tussen kerk en gelovige
- Open communie: p.z. 5, conclusie: vrijblijvend aangenomen.[2]
- Kerkelijk gezag: Nederlandse kerk gaat nadrukkelijker in dialoog met Rome, zonder intentie van de Nederlandse ideeën een exportproduct te maken; en zonder intentie zich te geforceerd te distantiëren van de doctrine van Rome.[2]
- Catechese aan kinderen[6]
- Huwelijksbeleid[6]
Betr: Conflict[bewerken | brontekst bewerken]
Nog wat extra bronnen:
Betr: Boeman[bewerken | brontekst bewerken]
Hoewel Chamuleau een pionier van democratisch onderwijs was op het Ashram College waarin geen plek zou zijn voor autoriteit, boezemde hijzelf door zijn imposante gestalte en natuurlijke autoriteit schrik bij de leerlingen, alwaar hij als boeman te boek stond. Een voormalig scholier vertelde: "Veel eerste klassen deden het in hun broek voor hem. Op een keer was een docent er niet en de klas was flink rumoerig. Ik was op een of andere manier achter een kast in het lokaal gekropen toen Chamuleau binnenkwam, de klas tot orde maande en een opdracht gaf. Hij bleef nog enkele minuten in het lokaal; de rest van de klas wist dat ik achter de kast zat, Chamuleau niet en ik was zo bang dat ik heel stilletjes bleef zitten totdat hij het lokaal weer had verlaten."[7]
Betr: Maatschappelijke en politieke betrokkenheid[bewerken | brontekst bewerken]
Betr: KPC[bewerken | brontekst bewerken]
Bronnen, noten en/of referenties
|