Gebruiker:Ecritures/Suriname

Surinaamse onafhankelijkheid (1, 2, 3, 4)

• Statuut voor het Koninkrijk der Nederlanden (15 december 1954)
• Haags Protocol
• Koninkrijksdebat
• Akte van Erkenning van Suriname (1, 2)
• Jurk van Beatrix (1, )
• Nederlandse Maatschappij ter Bevordering van de Afschaffing van de Slavernij

• 

---

De Gradual Abolition Act (voluit: An Act for the Gradual Abolition of Slavery) was een wet die in 1780 door de Amerikaanse staat Pennsylvania werd aangenomen; de wet regelde de zogenoemde 'geleidelijke afschaffing' van de slavernij door te stellen dat nakomelingen van slaven zelf geen slaaf meer waren. De 'Gradual Abolition Act' was de eerste mondiale wet die als doel had de slavernij op enige wijze af te schaffen.

In de Amerikaanse staat Massachusetts bepaalde het hooggerechtshof drie jaar later in 1783 dat slavernij volgens hun grondwet onwettelijk was: dit leidde ertoe dat de slavernij niet geleidelijk, maar ineens werd afgeschaft in 1790.

Suriname

Ook in de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden (1588 - 1795) en haar koloniën klonken aan het eind van de zeventiende eeuw protesten tegen de uitwassen van de slavernij. De Britse Aphra Behn schreef in 1688 met haar roman Oroonoko over een over een Surinaamse slaaf een aanklacht tegen de slavernij in Suriname. In de Bataafsche Republiek (1806-1810), het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden (1815-1830) en het Koninkrijk der Nederlanden (1830 - nu) kwam het inhoudelijke debat over de afschaffing van de slavernij in de koloniën Suriname, de Antillen (Curaçao en Aruba) en Nederlands-Indië langzaam op gang. Vaak verschilde de houding tegenover de slavernij van de Staten-Generaal in Nederland aanzienlijk van de houding die in de koloniën opgang deed.

In 1780 werd de 'Gradual Abolition Act' (voluit: 'An Act for the Gradual Abolition of Slavery') aangenomen door de Amerikaanse staat Pennsylvania; deze wet regelde de zogenoemde 'geleidelijke afschaffing' van de slavernij door te stellen dat nakomelingen van slaven zelf geen slaaf meer waren. De 'Gradual Abolition Act' was de eerste mondiale wet die als doel had de slavernij op enige wijze af te schaffen. In de Amerikaanse staat Massachusetts bepaalde het hooggerechtshof drie jaar later in 1783 dat slavernij volgens hun grondwet onwettelijk was: dit leidde ertoe dat de slavernij niet geleidelijk, maar ineens werd afgeschaft in 1790.

Ook in Suriname werden deze ontwikkelingen in de - vergeleken met Nederland - nabije Amerikaanse staten in de gate gehouden. De Surinaamse intellectueel David Nassy reisde in 1792 - samen met zijn slaaf - naar Philadelphia om de gebeurtenissen rondom het Amerikaanse abolitionisme (slavernij) te kunnen bestuderen.

Onder de druk van het Britse Rijk werd de afschaffing in de Nederlandse kolonie Suriname enigszins bespoedigd. In 1807 deed Engeland een poging de slavernij ook in Suriname - van xx tot 1815 een onderdeel van het Britse Rijk - af te schaffen. In 1815 - toen Suriname werd terug gegeven aan het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden - gaf koning Willem I te kennen mee te werken aan het Verdrag van Parijs (1815) en het Wener Congres; hij verbood slavenhandel in 1815.

Met de Emancipatiewet verkregen de slaven in Suriname en op de Nederlandse Antillen op 1 juli 1863 de vrijheid. Daarbij werd wel voorgeschreven dat Surinaamse slaven eerst nog verplicht waren tien jaar als arbeiders op de plantages moesten blijven werken. Op deze wijze werd geprobeerd een eventuele leegloop van de plantages tegen te gaan. Op 5 juni 1873 legde in Suriname de eerste boot met Brits-Indische contractarbeiders aan. Formeel was de afschaffing van de slavernij al tien jaar een feit; veel vrijgemaakte slaven van de Surinaamse plantages konden pas in 1873 werk en woonruimte buiten de plantages zoeken.

Nederlands-Indië

In 1859 werd de slavernij voor Nederlands-Indië opgeheven.